Sieć opadła gwałtownie na ziemię; dotkliwie potłuczeni napastnicy nie żałowali sobie jęków, przekleństw i okrzyków bólu...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
08 Przyno�cie wi�c owoc godny nawr�cenia,09 a nie wmawiajcie sobie: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam: Z tych kamieni B�g mo�e wywie�� syn�w Abrahamowi...
- Boże, za jakąś chyba dopłatą, no nie wiem, ale to jest chyba świr trochę, co? A może wszyscy tak mają na starość? Kurcze, wiesz co? Musisz sama sobie kupić ten...
Każda służba jest wyborem pomiędzy zagarnianiem ku sobie, a darzeniem, dawaniem ze siebie, a więc uczy miłości wedle podobieństwa do miłości Boga, czyli...
Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
w swej głowie wymalował, iż potym sztychując ono z rzeczą prawdziwą a widomą, chocia sama w sobie onad rzecz była dziwnie osobna, jednak przeciwko onej...
- Na fajki gracie? Kurcze, to już hazard! Szef jak się dowie to nas zjebie!- No co ty! Wiesz, przecież pooddajemy sobie te fajki na końcu...
— Wszyscy będziemy sobie potrzebni, i to już niedługo — odparł tonem prze- powiedni Amerykanin...
— Czy Weyr zbadał w końcu te pędraki? — spytał P’tero, nagle przypominając sobie cel ekspedycji...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Kiedy bezceremonialnie wytrząśnięto ich z sieci, jak olbrzymie ryby, niektórzy upadli na twarz, inni na kolana. Wszyscy byli oszołomieni kołysaniem.
— Hej, wy tam! — Cabas przejął dowodzenie. — Wstawać! Do szeregu! — szarpnął jednego z mężczyzn za ramię i polecił swoim pomocnikom, by zmusili resztę do wstania. — Przeszukać ich.
Stopniowo na stosie narzędzi przybywało noży, łomów, zapałek i długich prętów. Cabas spacerował wzdłuż nierównego szeregu jeńców.
— Nic innego nie mieli przy sobie? — spytał N’ton, przypominając sobie Warownię Fort i podejrzany brak jakichkolwiek przedmiotów osobistych.
— Ubrania! — rzucił ktoś z tłumu, śmiejąc się głośno.
— Trochę podarte, przynajmniej niektóre — dodał ktoś pogardliwie.
— Co za żałosna banda! — stwierdził kapitan Venabil i pokręcił głową. — To jasne jak słońce, że te łotrzyki nie miały nic dobrego na myśli, gdy ukradkiem dostały się nocą do Cechu z uczernionymi twarzami i tak dalej. Szeroka Zatoka to nie dzika osada i nie chcemy tu takich łobuzów. Jakie są te twoje ustalone procedury, Jaxomie? Chciałbym przed świtem wrócić na statek.
Jaxom skłonił się lekko w jego kierunku.
— Czy nie powinniśmy wezwać lorda Kashmana? — zawołał ktoś z tłumu. — To nasz Władca i ma za zadanie rozprawiać się ze wszystkimi, którzy zakłócają spokój… ze złodziejami, włamywaczami i tak dalej.
— Ale tylko w sprawach Warowni — natychmiast odparował Cabas. — A to jest sprawa Cechu Harfiarzy. Jeśli jednak któryś z was —zwrócił się do pojmanych — jest z tej Warowni, może wystąpić. Jestem pewien, że lord Kashman zapewni wam wszelkie wygody.
Przerwały mu pogardliwe komentarze; zebrani stwierdzili, że sieć jest o wiele wygodniejsza niż miejsce, gdzie się trzyma podobnych łotrzyków w Warowni Keroon.
— Jak mówiłem — ciągnął Cabas z nikłym uśmieszkiem — jeśli któreś z was jest z tej Warowni, możecie zostać do niej przewiezieni i czekać na wyrok lorda Kashmana.
Nikt z więźniów nie zgłosił takiej chęci.
— Podać imiona, nazwiska i rangę, jeśli ktoś ją ma — powiedział N’ton władczo, stając obok Cabasa.
Nie było odpowiedzi. N’ton tylko wzruszył ramionami.
— Wnioskuję, że ci ludzie zostali złapani podczas próby nielegalnego wejścia do uprawnionego Cechu z zamiarem zniszczenia go. Jaki jest wasz wyrok, Mistrzu Tagetarlu i Mistrzu Mekelroy?
Tagetarl, sam zaskoczony falą gniewu i poczuciem krzywdy, które ogarnęły go w jednej chwili, przysunął się do Cabasa, wpatrując się w wandali. Od razu poznał fałszywego winiarza po podartych spodniach — nie pasowały na niego, kiedy go ostatnio widział — ale nie mógł wypatrzyć Blizny ani kobiety, sportretowanej przez Cabasa po pierwszej wyprawie do górskiej kryjówki fanatyków. Do bogatej gamy uczuć Tagetarla doszło więc także zmartwienie z tego powodu.
— Dlaczego chcieliście zniszczyć ten cech? — spytał z taką wściekłością w głosie, że najbliżej stojący napastnicy cofnęli się ze strachem. — Dlaczego?
Przycisnął zwinięte w pięści dłonie do ciała, bo miał nieodpartą ochotę wydusić siłą prawdę z ludzi, którzy z radością zniszczyliby to wszystko, co z takim trudem budował.
Postąpił krok do przodu.
— Kłamstwa! — Stojący przed nim człowiek uniósł ręce obronnym gestem i cofnął się, jakby chciał uniknąć ciosu. — Musimy niszczyć kłamstwa!
— Jakie kłamstwa? — spytał Tagetarl, nie spodziewając się odpowiedzi, a już na pewno nie takiej.
— Kłamstwa, które drukują harfiarze. Krążą po całym Pernie! —krzyknął mężczyzna, wymachując rękaw stronę Cechu i półek z wydrukowanymi książkami.
— O co chodzi z tymi kłamstwami? — spytał Tagetarla kapitan Venabil.
— Ja nie drukuję kłamstw! — zawołał głośno Tagetarl.
— Ale drukujesz książki. Stosujesz przewrotne sposoby Ohydy. Rozdajesz ohydne rzeczy!
Kapitan Venabil uniósł wielką pięść i podskoczył ku mężczyźnie, który aż przykucnął ze strachu.