Rozpędzony motor wył przeraźliwie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Ramię w ramię z nieludzkimi przeraźliwymi stworami maszerowała masa nagich postaci ludzkich - ludzi, których dusze Krwawnik schwytał z pomocą niszczącej...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
binka, pogrążony w myślach; właśnie doszedłem do wniosku, że druga filiżankakawy dobrze by mi zrobiła, kiedy ciszę rozdarł przeraźliwy krzyk...
KOBIETY KRÓRE KOCHAJĄ ZA BARDZO 10-11miłość przeradza się w miłość przesadną, gdy partner okazuje się nieodpowiedni, obojętny lub nieprzystępny, a my...
Podszedł do krawędzi urwiska i zerknął w dół...
zynie
parÂł margraf — ale nie jeno przeto, jeno Âże przez OdrĂŞÂłacniej siĂŞ przeprawiĂŚ, w górnym biegu...
Ciekawe jaki jest, ów Inkwizytor Sternberg, spytał się w duchu Ragnar...
Zamiast tego nauczyli je wojaczki, nauczyli szpiegować i chodzić na zwiady...
Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Z trudem parowałem gwałtowne pchnięcia, które wymierzał mi targający się ster. Powoli zaczęliśmy odzyskiwać wysokość. Za oknami cofały się i odchodziły w dół ostre żebra skalne, owiane kłębami pary. Nie można było bez zawrotu głowy patrzeć w to uroczysko. Nic z krajobrazu gór, przez setki lat niwelowanego działaniem wody i wiatru. Wśród chmur stały ściany gładkie jak tafle czarnego lodu. Wzrok, kierujący się mimo woli na wprost, ześlizgiwał się po tych strasznych miejscach. Wznosiliśmy się zataczając wielkie koła jak orzeł górski, aż cały krater legł w dole —
czarny kocioł wypełniony mgłami.
— Straciłem ślad — powiedziałem do Arseniewa. — Czy to
wulkan? Może rura kończy się właśnie tutaj?
— To nie wygląda na wulkan. W dół nie możemy się opuścić, prawda?
— Nie.
Podsunął mi mapę, na której czerwoną linią zaznaczył przebytą dotąd drogę.
— Rura trafia w przepaść z boku, prawie po stycznej. Trzeba jej szukać po przeciwnej stronie, tam gdzie te skałki jak głowy cukru nad chmurami, widzi pan?
Skinąłem głową. Helikopter ruszył i leciał nad otchłanią ku wskazanemu miejscu. Czarne stożki skalne wychylały się z chmury tak białej, że można ją było wziąć za zmarzły śnieg, W miarę jakeśmy się do niej zbliżali, ściana krateru zdawała się rozsuwać. Pojawiały się w niej coraz nowe wnęki, zaułki, korytarze. Wtem słuchawki zabrzmiały dalekim tonem, a zarazem pomiędzy dwiema skałami, które tworzyły jakby strzaskaną bramę, wysuwając nad przepaść wąskie cyple, rozwarł się wielki wąwóz. Dźwięk w słuchawkach był
całkiem inny od utraconego śladu: membrana brzęczała basowo.
Porozumiałem się spojrzeniem z astronomem: i on to słyszał. Skinął
głową na znak, żebym utrzymywał obrany kierunek. Spróbowałem wznieść się nieco, lecz natychmiast utonęliśmy w chmurze tak gęstej, że zatarły się kontury skał w radaroskopie. Przesunąłem więc ster i opadliśmy pomiędzy ściany wąwozu, lecąc kilka metrów poniżej jego brzegów. Zamknięta przestrzeń wyolbrzymiała łoskot motoru. Z
prawej strony zbocze nawisło potwornym, na wpół odłupanym od macierzystej skały baldachimem. Z góry legł na nas zimny, nieruchomy cień. Gdy omijałem niebezpieczne miejsce, brzęczenie odmieniło się. Pojawił się w nim nowy ton, jakby niezmiernie odległe dudnienie. Jakieś sto metrów przed nami wąwóz zakręcał ostro; przewieszone zbocza zamykały dalszy widok.
— Czy mógłby pan tu wylądować, na dnie? — spytał Arseniew. Z
ogromną uwagą śledził strzałkę przyrządu indukcyjnego. — Tu jest, zdaje się, coś ciekawego.
— Spróbuję — odparłem. Motor ścichł. Opadaliśmy powoli. Dno wąwozu, całe w posępnych cieniach, wynurzyło się ze skrętów i uskoków skały i sunęło pod nami leniwie, jakby w zwolnionym filmie. Zaścielały je skośne, zachodzące na siebie płyty o ostrych krawędziach, pokryte prawie czarnym gruzem. Tuż przed wielkim skrętem wąwozu dostrzegłem pas dosyć równej, nagiej skały, wolny od głazów. Wyglądało, jakby je ktoś umyślnie poodrzucał w bok, przez co powstała pusta przestrzeń, ograniczona z boku stosami czarnych kamieni. W tej chwili nie zastanawiałem się nad tym
dziwnym zjawiskiem, zadowolony, że uda mi się posadzić maszynę.
Wyłączyłem motor. Śmigło poczęło pracować jako spadochron.
Mieląc z przenikliwym świstem powietrze, helikopter splanował w dół i osiadł tuż pod wzgórzem czarnych głazów. Brzęczenie w słuchawkach stało się tak nieznośne, że zsunąłem je z uszu. Arseniew pierwszy uporał się z nałożeniem hełmu i wyskoczył z kabiny. Sołtyk, Rainer i ja podążyliśmy za nim.
— Magnetyt — powiedział Rainer, ledwo podjął okruch skały. —
Ruda żelaza, i to wysokoprocentowa.
— Aha, to dlatego aparat tak brzęczał! — powiedziałem. Arseniew schylił się, wszedł pod rozstawione szeroko podwozie helikoptera, odczepił aparat indukcyjny i wetknął końcówkę kabla we wtyczkę swego skafandra. Potem, podnosząc przyrząd, począł zataczać jego wąskim wylotem kręgi. Uchwyciwszy ślad ruszył w górę wąwozu.
Wracał drogą, którą przylecieliśmy. Wielkimi krokami przechodził
lekko z kamienia na kamień. Ruszyłem za nim. Z obu stron wznosiły się dzikie urwiska. Chmury osiadały na brzegach prze—naści, zatapiały jej krawędzie i napełniały wąwóz dziwną, rozproszoną poświatą,
— To brzęczenie spowodowała ruda, wiec jesteśmy na fałszywym tropie — powiedziałem do Arseniewa doganiając go.
— Tu jest coś jeszcze oprócz tego przekutego magnetytu —
odrzekł. Nagle zmienił kierunek marszu. Zaczął się wspinać na wielki fałd kamienny, barykadujący drogę. Dalej spadał pionowy próg.
— Tam nie ma przejścia — powiedziałem, lecz Arseniew szedł