przypuszczać, że ta kobieta przypomni mnie sobie, że zjawi się znowu na mojej drodze?...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
08 Przyno�cie wi�c owoc godny nawr�cenia,09 a nie wmawiajcie sobie: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam: Z tych kamieni B�g mo�e wywie�� syn�w Abrahamowi...
- Boże, za jakąś chyba dopłatą, no nie wiem, ale to jest chyba świr trochę, co? A może wszyscy tak mają na starość? Kurcze, wiesz co? Musisz sama sobie kupić ten...
Każda służba jest wyborem pomiędzy zagarnianiem ku sobie, a darzeniem, dawaniem ze siebie, a więc uczy miłości wedle podobieństwa do miłości Boga, czyli...
Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
— No, niech mnie nagła krew zaleje! — zawołał Tay Tay...
w swej głowie wymalował, iż potym sztychując ono z rzeczą prawdziwą a widomą, chocia sama w sobie onad rzecz była dziwnie osobna, jednak przeciwko onej...
- Na fajki gracie? Kurcze, to już hazard! Szef jak się dowie to nas zjebie!- No co ty! Wiesz, przecież pooddajemy sobie te fajki na końcu...
— Wszyscy będziemy sobie potrzebni, i to już niedługo — odparł tonem prze- powiedni Amerykanin...
- Wy, Ukraińcy, zawsze sobie dziwne miejsca na obronę ojczyzny wybieracie!Stopniowo gdy wino zaczęło działać ich rozmowa wkraczała na coraz bardziej...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

..
– Gdzie ona jest?
– Ach, to nie ma żadnego znaczenia – powiedział wymijająco. – Ważne jest tylko to, że w
ogóle jest, że istnieje.
– I czego ona chce od ciebie?
– Chce, bym do niej wrócił.
– Chyba jest szalona! Jak to? Przez osiem lat gdzieś włóczyła się po świecie, prowadziła
się, jak mam prawo przypuszczać, nie jak westalka i teraz na jej skinienie palcem masz do
niej wracać?...
– Twierdzi, że mnie kocha.
Zaśmiałam się.
– A ty w swojej naiwności oczywiście jej wierzysz?
– Bynajmniej, ale to w niczym nie zmienia mego położenia. Ona wie, że jestem żonaty, że
zostałbym skazany za bigamię, i tym trzyma mnie w ręku.
– Więc wróć do niej! – zawołałam, już nie panując nad nerwami.
Spojrzał na mnie ponuro.
– Wolałbym palnąć sobie w łeb.
Powiedział to niewątpliwie szczerze i poczułam doń znowu lekki przypływ sympatii.
– Wobec tego nie rozumiem tej kobiety. Przecie nie może się łudzić, że nawet wróciwszy
do niej formalnie, będziesz miał dla niej jakiekolwiek uczucie poza nienawiścią.
– Ona to rozumie.
– Więc czego chce? Pieniędzy?
– Ach, broń Boże – zaprzeczył Jacek z takim ożywieniem, jakby ją brał w obronę.
– To ładnie z twojej strony – powiedziałam – że tak gorąco ujmujesz się za nią. Nie zmieni
to jednak faktu, że ta pani zachowuje się jak szantażystka.
– Mylisz się. Każdy szantaż polega na tym, że grożąc jakimiś złymi konsekwencjami za
zaniechanie akcji w tym kierunku, żąda się jakichś korzyści dla siebie. Trudno mi zaś przyjąć,
by na przykład to, czego ona ode mnie żąda, było jakąś korzyścią dla niej. Gdybym do niej
wrócił, nie odniosłaby z tego żadnego zysku, ani moralnego, gdyż jej nie kocham, ani
materialnego, gdyż jest, o ile mogę sądzić, znacznie ode mnie bogatsza. Poza tym w sposobie
stawiania przez nią wymagań nie widzę elementu szantażu. Szantażysta stawia zwykle
ultimatywnie jakiś termin i precyzuje dokładnie rodzaj represji, jakie zastosuje w razie
niedotrzymania terminu. Tu tego nie ma. Podkreśliłbym nawet dużą skłonność tej kobiety do
załatwienia sprawy bez terroru i bez pośpiechu. Ponieważ wierzy, że zdoła mnie przekonać,
95
zostawia mi dużo czasu do namysłu i do spodziewanej likwidacji mojego dotychczasowego
życia.
– Cóż? – wzruszyłam ramionami. – Zatem przystępuj do likwidacji. Z mojej strony nie
spotkają cię żadne przeszkody. Nie narażaj tej szlachetnej, wyrozumiałej i zakochanej kobiety
na zbyt długie oczekiwanie.
Wiedziałam, że każde moje słowo boleśnie rani Jacka. Ale przecież zasłużył na to.
Powinien cierpieć, powinien odpokutować swoją bezprzykładną lekkomyślność.
– Nie, Haneczko. Pomimo to, że zasługuję na twój surowy sąd, nie wierzę, byś tak myślała
naprawdę. Natomiast mam nadzieję, że wszystko da się jeszcze w jakiś sposób ułożyć.
Otuchy dodaje mi właśnie ten brak złej woli ze strony Betty.
Nie umiałam powstrzymać wybuchu gniewu.
– Brak ziej woli! Doprawdy mam wrażenie, że chwilami tracisz zdrowy sens. Brak złej
woli! Porzuca cię przez Bóg wie ile lat, ma Bóg wie ilu kochanków i nagle najbezczelniej w
świecie grożąc ci więzieniem domaga się byś wrócił do niej, jakby nigdy nic nie zaszło. To
jest perfidna, zła, fałszywa i wstrętna kobieta. I chociaż jesteś tak zarozumiały, że uroiłeś
sobie jej wielką miłość, upewniani cię, że ukrywa ona w zanadrzu jakieś łajdactwo!
– Nie mam powodu do najmniejszych przypuszczeń w tym kierunku.
– Ale ja mam! Mam swoją intuicję, która mnie nigdy nie zawodzi. To nie ma znaczenia, że
ona jest bogata. Są bardzo chciwi bogacze. Zaproponuj jej pieniądze, a zobaczysz, czy ich nie
przyjmie. Jeżeli zostawia ci tyle czasu, to jedynie po to, by utwierdzić cię w przeświadczeniu,
że nie wykręcisz się tanim kosztem. Z tego, co mi o niej powiedziałeś, zdołałam przeniknąć ją
na wskroś. To jest wstrętna, przebiegła baba! Zaproponuj jej pieniądze. Naturalnie nie dawaj
jej ani grosza, póki nie złoży ci na piśmie oświadczenia, że zgadza się na rozwód, biorąc winę
na siebie. I nie wręczy ci owego świadectwa ślubu, które zabrała.
To przekonanie, z jakim mówiłam, musiało podziałać i na Jacka.
– Nie mamy – powiedział cicho – aż tak wielkiej ilości pieniędzy, jakiej na pewno by
zażądała, gdyby jej o pieniądze chodziło.
– Więc trudno. Sprzedasz moją kamienicę, pożyczymy jeszcze coś od rodziców. Do
skandalu nie wolno nam dopuścić. W ostatecznym wypadku powiemy wszystko ojcu, jestem
przekonana, że bez chwili wahania da, ile będzie mógł, byle tylko zatuszować tę ohydną
sprawę.
Jacek przez kilka minut siedział w milczeniu.
– Może i masz słuszność – odezwał się wreszcie. – Zastanowię się nad tym. Na szczęście
nic nie nagli.
Oburzyłam się.
– Jak to nic nie nagli?! A czy ty myślisz, że to jest wielka dla mnie rozkosz żyć w takiej
atmosferze? W ciągłym oczekiwaniu awantury?!
Jacek uśmiechnął się blado.
– I dla mnie to nie jest rozkoszą. Gdybyś mogła wiedzieć, jak przygniatająco ciężkie były
dla mnie te długie tygodnie... Nie mówiłem ci o tym, gdyż miałem nadzieję, że uda mi się
prędzej tę rzecz załatwić. Teraz jednak uznałem za konieczne wyznanie ci prawdy. Jestem już