Podszedłem do ceglanych schodków i usiadłem na najwyższym stopniu...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Aviendha ubrała się, ale upłynęło sporo czasu, zanim usiadła, i jeszcze więcej, zanim Elayne zdołała ją przekonać, że nie powinny zawiązywać spisku...
Wróciłem do pokoju, zmyłem naczynia po śniadaniu, posłałem łóżko, a potem usiadłem przy stole, wypisałem czek na pięćdziesiąt funtów, napisałem...
Kiedy skończyłem i usiadłem, pewien mężczyzna, siedzący w trzecim rzędzie ławek, podniósł się ze swego miejsca i ruszył w moją stronę...
Córka barona popatrzyła na nią pytającym wzrokiem i usiadła na krześle przy stole, gdyż nie miała siły utrzymać się na nogach...
«Och! Wielkie szczęście i wielkie nieszczęście w tym domu! Niebiosa dały syna bezpłodnej, niech będzie błogosławiony Najwyższy! Lecz siedem miesięcy temu...
Komnata znajdowała się na samym szczycie najwyższej wieży fortecy Przeoczenie na południe od Pułapki Cienia, miasta położonego na południowym krańcu...
S�d Najwy�szy z kolei zauwa�a, �e prawo do odmowy zastosowania przepis�w ustawy, kt�re s�dy uznaj� za sprzeczne z konstytucj�, wynika z trzech wyra�onych w niej zasad: jej...
Rozpiął pas i rząd guzików, usiadł wygodnie i wydał krótkie polecenie:- Do domu, Piotrze...
da� si�y sprawiedliwo�ci, usprawiedliwiono si��,i�by sprawiedliwe i silne by�y razem i aby by�pok�j, kt�ry jest najwy�szym dobrem...
Podszed� wprost do Nataszy wpatruj�c si� w ni� uporczywie i powiedzia�:- Moja wizyta u pani o tej godzinie i bez zapowiedzi jest do�� dziwna i przekracza granice...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Anna stanęła nade mną. Pozwoliliśmy naszym myślom biec jakiś czas w kompletnej ciszy.
— Nie wiem — odezwałem się wreszcie. — Nie wiem, w którym miejscu moja odpowiedzialność się zaczyna, a w którym kończy. Ona powiedziała, że są szczęśliwi jak skowronki. Wszyscy są szczęśliwi jak skowronki. ;
— Wszyscy? — zaciekawiła się Anna. — Marjorie, panna Johnson i kto jeszcze?
— Och, nie pytaj mnie. Powoli zaczynam myśleć, że ze zwykłej igły robimy mistyczne widły.
Anna przeciągnęła dłonią po twarzy.
— Strasznie się dzisiaj powtarzasz.
— I bardzo dobrze. Wolę się powtarzać niż ścigać perskie dżinny. Myślę, że powinniśmy dać sobie spokój z tą sprawą i pomyśleć o lunchu. Mam ochotę na zimne piwo i hot doga.
Anna pokręciła głową.
— Nie ma sensu uciekać przed tym problemem, Harry. Muszę odzyskać dzban, ponieważ to moja praca. Ty zaś musisz zrobić to samo przez wzgląd na twoją owdowiałą babkę.
Wzruszyłem ramionami.
— Coś mi się zdaje, że twoje powody są znacznie ważniejsze. Dlaczego po prostu nie chwycisz za kilof i nie wyłamiesz drzwi? Wtedy będziesz mogła wyjaśnić wszystko Marjorie osobiście.
Anna popatrzyła na mnie z powagą.
— Chciałabym mieć tyle odwagi — powiedziała. — Zastanawiam się nad wieżyczką. Jak myślisz, czy moglibyśmy przystawić do niej drabinę?
— Myślę, że tak — przyznałem z ociąganiem. — Zdajesz sobie jednak sprawę, że formalnie rzecz biorąc, wystąpimy w roli niepożądanych gości?
Anna rozpięła mankiety swojej szarej, jedwabnej bluzki.
— Niepożądanym .gościem będę tylko wtedy, gdy dam się złapać — odparła. — Gdzie w tym domu mogą być drabiny?
Wskazałem na szopę z narzędziami.
— Więc nie dasz sobie tego wyperswadować?
— W żaden sposób. Nadszedł czas, aby obejrzeć ten dzban w blasku dnia.
Wstałem ze schodów.
— Podejrzewam, że jako słabej kobiecie, będzie ci potrzebna niewielka pomoc. A więc chodźmy po drabinę i przekonajmy się w końcu, co ten przeklęty dzban robi naprawdę. Może on też się zmienił, tak jak i zegar słoneczny.
Anna uniosła brwi.
— Jaki znów zegar?
Skinąłem głową w stronę trawnika.
— Tamten. Zrobiono z niego jeszcze jeden arabski zabytek.
— Jesteś pewien?
— Oczywiście, że tak. Przestań mnie wreszcie pytać za każdym razem, czy jestem pewien. Jestem najpewniejszym człowiekiem jakiego znam. Zamiast wypytywać, lepiej podejdź i przekonaj się sama.
— Tak właśnie zrobię — stwierdziła, ruszając pospiesznie we wskazanym kierunku. Nie pozostawało mi nic innego jak pójść w jej ślady.
— Zobacz — powiodłem dłonią nad rysunkami i arabskimi napisami. — Kiedy byłem dzieckiem, stał tu zwyczajny zegar słoneczny.
Anna oglądała płytę z niesamowitym napięciem matki poszukującej wszy we włosach córki. Jej usta poruszały się nieznacznie, gdy próbowała odczytać poszczególne wyrazy, a od czasu do czasu wyrywało się z nich głośne: „O Boże”.
Stałem obok i czekałem cierpliwie aż skończy. Kiedy wreszcie wyprostowała się, zapytałem:
— Co to jest? Czy to kolejny przejaw perskiej sztuki magicznej?
Anna skinęła głową.
— Sądzę, że można to tak nazwać. Czytałam o czymś takim, oglądałam nawet rysunki, ale po raz pierwszy widzę to na własne oczy. Mamy oto przed sobą zegar nocny.
— Czyli zegar słoneczny, który wskazuje czas w nocy? Wiedziałem, że Arabowie byli bardzo zdolni, ale nie sądziłem, że aż do tego stopnia.
Pokręciła przecząco głową.
— Ten zegar nie odmierza czasu. Jest przeznaczony do oddziaływania duchowego. Słyszałeś o gwiazdach i planetach tworzących pomiędzy sobą koniunkcje? Zajmuje się tym astrologia.
Wyszczerzyłem zęby w ponurym uśmiechu.
— Rozmawia pani z ekspertem, madame.
— A więc — podjęła, nie odwzajemniając mojego grymasu — według pogłosek, starożytnym Arabom udało się poznać sposób na skupienie w określonym punkcie Ziemi wzmocnionego wpływu planet. To tak, jakbyś zogniskował promienie słoneczne za pomocą szkła powiększającego. Potrafili oni zsynchronizować swoje nocne zegary z innymi galaktykami czy gromadami gwiazd i skoncentrować dowolny rodzaj energii duchowej na obszarze nie większym od paznokcia.
Dotknąłem ostro zakończonej wskazówki. — A zatem jest to oryginalny przyrząd do uprawiania magii? — zapytałem. — Może ustawiono go tutaj jako dekorację, zabytek znaleziony przez Maxa w trakcie którejś z podróży?
Anna popatrzyła na mnie poważnym wzrokiem. — Nocnych zegarów nie znajduje się ot tak sobie, Harry. Po dzień dzisiejszy są one w Iranie zakazane, choć nie powie ci tego żaden przedstawiciel rządu. Ostatni znany okaz takiego zegara został skonfiskowany i zniszczony w Bagdadzie dwadzieścia pięć lat temu. Ściągnąłem brwi.
— Chyba żartujesz. Podobny do tego? A cóż u diabła można nim zrobić?
— Bardzo dużo — wyjaśniła Anna. — Możesz się nim posłużyć, aby zniszczyć swoich wrogów. Możesz obdarzyć przyjaciół nadprzyrodzoną mocą. Właściwa obsługa wymaga doświadczenia i ogromnego talentu. Da się ją porównać do prowadzenia wielkiego odrzutowca podczas huraganu. Podejmujący się tego człowiek ma do czynienia z kolosalnymi, wzburzonymi siłami, nad którymi musi nie tylko zapanować, ale jeszcze zogniskować je z niebywałą dokładnością.
— Brzmi nieźle — przyznałem. — Jest tylko jeden problem: co to tutaj robi?
Anna odrzuciła z oczu kosmyk włosów.
— Z odpowiedzią nie powinno być żadnych kłopotów — stwierdziła. — Uklęknij przy zegarze i patrz wzdłuż boku wskazówki tak długo, aż wszystkie otwory znajdą się w jednej linii. Tak w każdym bądź razie zalecają stare księgi.