Córka barona popatrzyła na nią pytającym wzrokiem i usiadła na krześle przy stole, gdyż nie miała siły utrzymać się na nogach...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Metody przetwarzania AC Przetworniki delta Przetworniki delta charakteryzują się błędami przy szybkich zmianach sygnału...
resów, na które na le ¿y prze kie ro waæ wia do moœæ, plik fil tru mo¿e za wie raæ te sty za - war to œci przy chodz¹cej wia do mo œci, tak by na przyk³ad wia do...
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Przez jakiś czas obserwowałem ich i może dlatego, że byli nowi, patrzenie na nich sprawiało mi przyjemność; przy nich czułem się bezpieczny...
uśmierzyć bizony, gdy klatki przez dłuższy czas pozostaną odkryte?Tymczasem orszak zbliżył się do pierwszej klatki, przy której trzymało...
Ed siedział właśnie przy biurku w rogu swojego salonu sprzedaży żując pierwsze tego dnia cygaro, kiedy zobaczył dwóch mężczyzn w roboczych koszulach i...
Nie miał czasu myśleć teraz o więźniu, bo gdy kilku ludzi zabrało się do rozbierania martwych kompanów, kłócąc się przy tym o łupy, reszta zaczęła...
sność drugiej ćwierci; suma wniesiona do wspólnoty stanowić będzie jedną czwartą właści- wego wkładu, pozostałym zaś przy życiu małżonkom...
Kosmonauci informowali:- Zdumiewa twardy sen mieszkańców miasta, nie reagują zupełnie na światła lamp, przy pomocy których odnajdujemy drogę w labiryncie...
Chrystusa i Samarytank� - naturalnie przy studni - Malczewski malowa� trzykrotnie, ale �adne z tych uj�� nie odpowiada, jak podkre�la Kazimierz Wyka, przekazowi...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

- Widziałyśmy się już kiedyś - powiedziała Silje. - Czy tego nie pamiętacie?
Małe zaciśnięte usta w gruszkowatej twarzy poruszyły się, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Usiłowała sobie przypomnieć.
Tak, te niewinne niebieskie oczy...
Po długiej chwili milczenia Charlotta powiedziała z wahaniem:
- Tak... Tuż koło bram miasta... tej nocy. Nieśliście na ramieniu małą dziewczynkę. Byliście tak bardzo młoda i zmarznięta. Przemówiliście do mnie...
- To prawda. Proszę mi wierzyć, panno Chatlotto, nigdy nie pomyślałam sobie o was nic złego. Wiedziałam, że byliście zdesperowana i zrozpaczona. I tak naprawdę nie chcieliście.... zrobić tego, co zrobiliście. Znalazłam kubeczek z mlekiem...
Charlottę ogarnęły wspomnienia, których nie mogła wymazać z pamięci. Zimno, samotność i głód - to musiało odczuwać dziecko. A ona okazała się zbyt niezdecydowana. Za późno, za późno!
Siedziała z dłońmi opuszczonymi na kolana. Łzy płynęły po jej twarzy, bolesny skurcz ściskał w gardle.
- Nie powinniście tu przychodzić - wydusiła między jednym a drugim szlochem. - Nie wolno wam rozdrapywać ran, nie mam siły, by przeżyć ten koszmar jeszcze raz! Zabić swe własne... Dlaczego właściwie przyszliście? Przecież to może spowodować jedynie ból!
- Musiałam - powiedziała Silje cicho. - My... mój mąż i ja zrobiliśmy wszystko, by dzieciom było dobrze. Teraz jednak cierpią i będzie tak dalej, aż wyczerpią się ich siły i umrą z głodu i wycieńczenia. Wasz chłopczyk również.
Wydawało się, że nagle czas, powietrze i wszystko wokół zatrzymało się w miejscu i słucha w napięciu. Charlotta wpatrywała się w ścianę.
Przez długą, długą chwilę w komnacie było cicho jak makiem zasiał.
Powoli zwróciła wzrok w stronę Silje, która z przerażeniem spoglądała na jej białoszarą twarz.
- Chcecie powiedzieć... że dziecko... żyje?
- Oczywiście! Znalazłam je wkrótce po spotkaniu z wami i zabrałam ze sobą. Nie mogłam pozwolić na to, by tam leżało - powiedziała jakby się usprawiedliwiając. - Było tak zimno... a on bardzo płakał. Musicie zrozumieć, że nie przyszłabym do was, gdyby dziecko umarło. Nie jestem taka okrutna.
Szczupłe palce rozpaczliwie ściskały ramię Silje.
- Chłopiec?
- Tak. Ładny chłopczyk - uśmiechnęła się Silje. - Niedługo skończy pięć lat, ale to oczywiście wiecie. Nazywa się Dag. Dag Christian. Christian po was.
Charlotta raz jeszcze załkała.
- O Boże! - wzięła głęboki oddech. - Boże, dzięki ci!
Ktoś zapukał do drzwi zewnętrznego pokoju.
- Charlotto?
Szlachcianka z przerażeniem podniosła w górę oczy pełne łez.
- Moja matka! Nie - szepnęła i pobiegła do buduaru.
Matka poruszyła klamką.
- Charlotta? Charlotto, co tam się dzieje?
- Nic, mamo. Po prostu rozmawiamy.
- Dobrze, ale dlaczego tak długo? Wydajesz się jakaś dziwna. Czy mogę wejść?
- Zaraz, droga mamo. Zaraz zejdę. Proszę, zaczekaj na mnie na dole!
Matka, pomrukując coś, zeszła na dół. Charlotta zamknęła na klucz również drzwi do sypialni.
Oparła się o nie plecami i oddychała ciężko.
- Czy to prawda? - zapytała przerywanym głosem. - Czy to prawda, że dziecko żyje? Chłopczyk Dag. Dlaczego nazwaliście go Dag?
- Ponieważ znalazłam go w ciemności, więc musiał mieć coś na ochronę przed nią i przed jej złymi mocami. [Dag - norweskie imię męskie; znaczy również ‘dzień’] Właściwie to zasługa dziewczynki. Ja chciałam odejść, ale mała, którą wcześniej znalazłam przy ciele zmarłej matki, uparła się i chciała zobaczyć. To ona uratowała życie dziecku, nie ja. Ją też przygarnęliśmy.
- Wydawało mi się, że byliście zbyt młoda, by mieć taką dużą córkę - powiedziała Charlotta. - Czy on jest ładny?
Silje uśmiechnęła się.
- Podobny do was, panienko.
Charlotta skrzywiła się ironicznie.
- Biedne dziecko!
Oczy Silje rozbłysły. Ta panna miała poczucie humoru! W tej samej chwili ich spojrzenia spotkały się i kontakt został nawiązany. Były już dwójką sprzysiężonych.
- To bardzo ładny chłopiec - powiedziała Silje ciepło. - Blondyn o podłużnej, wąskiej, szlachetnej twarzy i bardzo wyrafinowanym umyśle. Czasami może nieco drobiazgowy i zbyt wymagający, ale bardzo inteligentny.
Charlotta uśmiechnęła się rozmarzona. Nagle coś się jej przypomniało:
- Powiedzieliście, że on cierpi?
Podbiegła do Silje i złapała ją za ramię.
- Wszystkie nasze dzieci cierpią - powiedziała Silje z powagą. - Nie ma dla nas przyszłości, panno Charlotto. Kilka dni temu dotknęła nas katastrofa, a mój mąż zranił się w nogę i...
Wbrew swej woli wybuchnęła płaczem, jakby napięcie, które do tej pory nosiła w sobie, nareszcie znalazło ujście.
Charlotta przyglądała się jej bezradnie, nie wiedząc zupełnie, co robić. To ona zawsze była pod opieką i ochroną. Nigdy nie musiała troszczyć się o innych.