Podchodzimy do czarnych drewnianych lakierowanych drzwi...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
żelazne okucia drzwi, to, przypadłszy do gromady, stojącej w ponurem milczeniu, zaskowy- czała chrapliwie ostatkami sił i ostatkami...
kaporą za twój najmniejszy paznokietek! Wysłuchawszy mnie dziewczyna wybuchnęła śmiechem łotrzycy, zatrzasnęła mi drzwi przed samym nosem,...
innymi nie otworzono już drzwi tego dnia, bo pani była zdrożona, a przy tym musiała się za-jąć panem Nowowiejskim...
Gdy Helikopter podszedł do drzwi Michela i zapukał, Hans zerknął znad studzienki...
Zanim zdążył to przemyśleć, odepchnęli go wybiegający zza drzwi strażnicy...
Otworzył szklane drzwi i podał legioniście przepustkę wejściową...
Podszedł do drzwi przedziału, schylił się i powąchał dziurkę od klucza...
Odbili się od drzwi i ścinając schody na skos, dopadli motocykla...
- Czy to były grube drzwi? - zapytał Sparhawk ze zdumieniem...
Nagle drzwi się otwarły, a na ulicę wybiegło dziecko...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Nasze przybycie rejestruje umieszczona nad nimi kamera, której dioda
mruga czerwonym światłem. Jonathan stuka staromodną mosiężną
kołatką. Po kilku sekundach drzwi się otwierają i w progu staje
blondynka ubrana w bardzo drogi zielony kostium. Włosy ma związane
w ciasny kok i zachowuje się z profesjonalnym dystansem.

– Dobry wieczór – wita nas i wpuszcza do środka. Drzwi cicho
zamykają się za naszymi plecami.

Nie mam pojęcia, czego właściwie oczekiwałam, ale z całą
pewnością nie tak prostej elegancji. Rozproszone światło wyłania z
półmroku hol wejściowy i podkreśla kontrast między błyszczącym
białym blatem, za którym czeka blondynka, a matowymi beżowymi
ścianami przełamanymi sięgającymi aż do sufitu brązowymi
elementami z drewna. Na podłodze ułożone są ciemnomahoniowe dywany. Pomieszczenie sprawia jednocześnie chłodne, ale i przyjemne
wrażenie. Dwa obite białym materiałem dizajnerskie fotele zapraszają,
by na nich spocząć. Wyglądają jednak tak, jakby nikt na nich nigdy nie
siedział, jakby dopiero zostały dostarczone do klubu.

Blondynka zna Jonathana, mnie za to mierzy nieco sceptycznym,
choć wcale nie nieprzyjemnym wzrokiem. Odbiera od Jonathana
niewielką kartę magnetyczną, przesuwa ją przez czytnik, a mnie podaje
plik zadrukowanych kartek.

– To zobowiązanie do zachowania milczenia i poufności –
wyjaśnia Jonathan i uśmiecha się szeroko. – Wiesz już chyba, do czego
to służy.

Nie zadaję sobie trudu, by przeczytać całość, tylko sprawdzam
najważniejsze paragrafy. Jestem zaskoczona. Chyba musiałabym upaść
na głowę, żeby zdradzić cokolwiek z tego, co zobaczę albo usłyszę w
czasie pobytu w klubie. Nie mam na pewno takiego zamiaru. Podpisuję
wszystkie papiery i oddaję dokumenty blondynce.

– Proszę, możecie państwo wejść – mówi i podaje Jonathanowi
dwa klucze, na których wiszą drewniane breloczki z numerami
jedenaście i dwanaście. Bierzemy też dwie czarne maski z
błyszczącego, miękkiego materiału.

Chciałabym zapytać, do czego są nam te klucze i maski, lecz
odnoszę wrażenie, że jedną z podstawowych zasad jest zachowywanie
milczenia. Dlatego postanawiam się nie odzywać. I tak jestem już zbyt
podekscytowana i nie mogę zebrać myśli.

– Proszę – mówi blondynka i wskazuje na drzwi naprzeciwko
holu wejściowego, które prowadzą do wnętrza willi.

Kiedy do nich podchodzimy, z wrażenia wstrzymuję oddech, bo
nie mam pojęcia, co się za nimi kryje. Jonathan chyba wyczuwa moje
napięcie. Patrzy na mnie i uśmiecha się delikatnie. W końcu otwiera
drzwi. Chwilę później stoimy w kolejnym holu, z którego zakręcone
schody prowadzą na wyższe piętra.

Pomieszczenie jest urządzone w zupełnie innym stylu niż hol
wejściowy, jest znacznie bardziej wyraziste. Framugi, drzwi, boazeria i
stopnie wykonane są z ciemnego, niemal czarnego drewna. Podkreśla
to sposób wykończenia podłogi i sufitu, które zostały ozdobione
kontrastującym, biało-czarnym wzorem w linie. Na podłodze
wykonany on jest z białego i czarnego marmuru i ma delikatnie rozrysowane wzory, natomiast na suficie – za pomocą
wyeksponowanych belek stropowych. Wielkie lampy, podobnie jak
poręcze, wykonane są z mosiądzu.

Niemal natychmiast obok nas pojawia się mężczyzna w
eleganckiej liberii i pomaga nam zdjąć płaszcze. Odbiera nam je, a na
koniec bierze również moją torebkę. Jonathan podaje mu oba klucze,
które dostał od blondynki przy wejściu. Drugi z mężczyzn, w
identycznym uniformie, staje na schodach, spogląda w naszą stronę i
zaraz znika.

– Kim oni są? – pytam Jonathana, kiedy zostajemy sami.

– Dbają o to, żeby nasz pobyt tutaj był tak przyjemny, jak się
tylko da. Jeśli zachcemy, przyniosą nam napoje lub podadzą jedzenie. A
jeśli – patrzy na mnie – będziesz chciała się rozebrać, zadbają, by twoje rzeczy trafiły do kabiny numer dwanaście, tam z przodu – wyjaśnia,
wskazując na drzwi przy schodach. – Naprawdę o nic nie musisz się tu
troszczyć.

– A jeśli wolałabym zostać ubrana, a oni sprzątną już moje
rzeczy? – pytam.

– Wtedy założysz płaszcz kąpielowy, który ci zaproponują –
odpowiada.

– Niezła obsługa – potakuję i wzruszam ramionami. – Pewnie też
odpowiednio droga, co?

Jonathan się śmieje. Wolę nie pytać, ile dokładnie to wszystko
kosztuje, bo pewnie bym się przeraziła. Teraz mam jasność, dlaczego
Claire nie miała szans dostać się do środka. Być może nie przekroczyła
nawet kutej bramy…

Nabieram głęboko powietrza.

– Co teraz?

– Chodź – mówi i prowadzi mnie w kierunku kolejnych drzwi po
prawej stronie schodów. Zanim je otwiera, nieruchomieje.

– Chcesz założyć maskę? – Podaje mi jedną z tych, które
otrzymaliśmy.

– A ty? – Odpowiadam pytaniem.

– Zawsze ją noszę. To nie jest obowiązkowe, ale wielu je
zakłada. Właściwie wszyscy. Ten element garderoby potęguje
podniecenie.

Nawet dobrze, że mam tę maskę, bo w jakiś sposób będę mogła
się za nią ukryć, myślę i zakrywam twarz. Materiał jest miły, miękki i
bardzo wygodnie leży na twarzy. Kiedy Jonathan zakłada swoją maskę,
zaczynam rozumieć, co miał na myśli, mówiąc o podnieceniu. Czuję
dreszcz emocji przebiegający mi po plecach. W masce wygląda bardzo