ostrożnie, proszę!) na samym sobie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
08 Przyno�cie wi�c owoc godny nawr�cenia,09 a nie wmawiajcie sobie: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam: Z tych kamieni B�g mo�e wywie�� syn�w Abrahamowi...
- Boże, za jakąś chyba dopłatą, no nie wiem, ale to jest chyba świr trochę, co? A może wszyscy tak mają na starość? Kurcze, wiesz co? Musisz sama sobie kupić ten...
Każda służba jest wyborem pomiędzy zagarnianiem ku sobie, a darzeniem, dawaniem ze siebie, a więc uczy miłości wedle podobieństwa do miłości Boga, czyli...
Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
w swej głowie wymalował, iż potym sztychując ono z rzeczą prawdziwą a widomą, chocia sama w sobie onad rzecz była dziwnie osobna, jednak przeciwko onej...
- Na fajki gracie? Kurcze, to już hazard! Szef jak się dowie to nas zjebie!- No co ty! Wiesz, przecież pooddajemy sobie te fajki na końcu...
— Wszyscy będziemy sobie potrzebni, i to już niedługo — odparł tonem prze- powiedni Amerykanin...
— Czy Weyr zbadał w końcu te pędraki? — spytał P’tero, nagle przypominając sobie cel ekspedycji...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Organizm potrafi wykrywać trzy właściwości bodźców środowiskowych: a) ich ogólną kategorię, czyli reprezentowany przez nie typ energii - na przykład świetlnej, termicznej, mechanicznej, b) ich lokalizację w przestrzeni, c) ich natężenie w poszczególnych momentach.

Informacje o pierwszej z tych właściwości - kategorii bodźca - przekazuje do organizmu typ receptora, który został pobudzony. Na przykład komórki receptorowe oka są wrażliwe na stymulację falami świetlnymi w pewnym paśmie częstotliwości promieniowania elektromagnetycznego. Wskazówek co do drugiej właściwości - lokalizacji bodźca - dostarcza lokalizacja pobudzanych receptorów, ponieważ receptory dla każdej klasy wejścia bodźcowego są zwielokrotnione.

Wykrywanie trzeciej właściwości, to znaczy natężenia bodźca, dokonuje się w wyniku procesu zwanego |transdukcją. Jest to proces dwufazowy, w którym natężenie bodźca przekładane jest na |potencjał |generatorowy
(depolaryzację błony receptorowej), który z kolei przekłada się na częstotliwość impulsów nerwowych. Przy silniejszej stymulacji komórka reaguje większą częstotliwością, a ponadto reaguje więcej komórek. Gdy informacja przyjmie formę impulsów nerwowych, wówczas może być przekazywana zgodnie z podstawowymi zasadami przekazywania nerwowego, które opisaliśmy w Rozdziale 2.

Bodziec musi mieć pewną siłę, zanim receptory czuciowe będą mogły w ogóle go wykryć. Tę wielkość bodźca, który jest dostatecznie silny, aby był
wykrywany poprawnie w 50% przypadków, nazywamy |progiem |absolutnym.
Wartości poniżej tego progu określa się jako |podprogowe.

Skalowanie psychofizyczne

Związek między stymulacją a wrażeniem można mierzyć albo w kategoriach fizycznej reakcji organizmu (potencjał generatorowy oraz impuls nerwowy), albo w kategoriach reakcji psychologicznej (jaka zmiana bodźca jest niezbędna, aby organizm wykrył go jako różny od poprzedniego). Techniki mierzenia reakcji psychologicznej na bodźce fizyczne nazywa się trafnie metodami |skalowania |psychofizycznego.

Jest oczywiste, że zmiany wrażenia nie są wprost proporcjonalne do zmian siły bodźca. Zapalenie jednej świeczki w jednym pokoju zauważymy od razu, podczas gdy w jasno oświetlonym pokoju dodanie tej samej świeczki nie
będzie miało żadnego wpływu na nasze wrażenie jasności.

Dawniej badacze zajmujący się tą dziedziną psychologii zakładali, że ponieważ wrażenia są doznaniami subiektywnymi, przeto ich zmian nie można mierzyć w sposób obiektywny. W roku 1834 E. H. Weber wynalazł jednostkę pomiaru zwaną |ledwo |dostrzegalną |różnicą (Idr). Określa się ją podając bodziec standardowy i ustalając, o ile silniejszy musi być inny bodziec, aby był spostrzegany jako "ledwie dostrzegalnie różny" w 75% przypadków.
Potrzebny do tego przyrost bodźca (Idr) stanowi zawsze |tę |samą część wielkości pierwotnego bodźca. To znaczy, że jeśli natężenie pierwotnego bodźca wynosi 10 jednostek i dla uzyskania jednej Idr konieczny jest przyrost bodźca o 5 jednostek, to w przypadku bodźca o natężeniu 15
jednostek potrzebny będzie także przyrost o połowę jego wielkości, to jest o 7,5 jednostek itd. (Tą jednostką pomiaru można się posługiwać nie tylko w odniesieniu do natężenia, lecz także dla takich cech, jak ciężar czy wielkość).

Nieco później D. T. Fechner wysunął hipotezę, że musi istnieć pewien regularny związek pomiędzy przyrostem bodźca a przyrostem wrażenia. Był on przekonany, że za każdym razem, gdy bodziec wzrasta o jedną Idr, to wrażenie wzrasta o pewną stałą wielkość i wrażenie można by zatem zmierzyć licząc takie przyrosty. (W przypadku dźwięku jednostka przyrostu zwana jest
|decybelem). Eksperymenty Fechnera doprowadziły go do sformułowania prawa Webera-Fechnera: |wrażenie |wzrasta |o |stałą |wielkość |za |każdym |razem,