Opuściła głowę, powracając do splatania palców...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
A za chwilę Paris miała poprowadzić Park Lane przez parcours - pod okiem Jane Lennox, która zamierzała opuścić tonący statek Jade’a...
Wszyscy przypomnieli sobie starą przepowiednię: kiedy dzikie zwierzęta pić będą z rzeki, zapanuje niesprawiedliwość i szczęście opuści kraj...
ze spokojem opuścić element TIM, ponieważ stacje wysyłające ramki typu Probe nie są jeszcze skojarzone z siecią i dlatego nie potrzebują wiedzy na temat,...
Czasu więc mamy aż nadto, by ułożyć sobie plan; jeśli opuścimy to miejsce, nie znajdziemy równie wygodnego...
Wstała, strząsnęła okruchy z kolan i szybkim krokiem opuściła FitzJames Gardens, kierując się na Gower Street...
teresowała tylko matka, która wydała ją na ten świat i opuściła przed laty...
albowiem karmi�em si� z�udzeniem, �e by�em otworzy� jej ramiona, to ona padnie wnie i g�ow� z�o�y na moich piersiach, cho�by tylko dla przeb�agania gniewu...
_' yette zakończył swoją intymną wizytę i wyszedł na zewnątrz,f wtedy Barry uderzył go łomem w głowę i wrzucił na tylne siedzenie~~' ochodu...
Gdy wreszcie opuściłem jej komnatę i dom kobiet, była już noc...
Para ta opuściła pociąg na przystanku przy Dwudziestej Ulicy...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Podszedłem do niej i przyklęknąłem. Nasze oczy znalazłyby się na tym samym poziomie, gdyby tylko chciała na mnie popatrzeć.
– Jesteś niezwykle uzdolnionym dzieckiem i wiele mi pomogłaś, odważnie mówiąc o tym, czego się lękasz. Wiem teraz, jak bardzo chcesz przestać się bać. Pomagałem różnym dzieciom i na pewno pomogę również tobie.
Milczała.
– Jeśli tylko chcesz coś jeszcze powiedzieć o Mikoksim i włamywaczach, to dobrze. Jeśli nie chcesz – to również dobrze. Zostało trochę czasu, zanim Jacob po ciebie przyjdzie. Od ciebie zależy, co teraz zrobimy.
Nawet nie drgnęła, siedząc w milczeniu. Dłuższa wskazówka pękatego zegara zawieszonego po drugiej strome pokoju wykonała pół okrążenia. Dziewczynka podniosła głowę, ale nie spojrzała na mnie, odwracając wzrok.
– Porysuję – rzekła. – Ale ołówkiem. Nie chcę kredek.

Wolno poruszała ołówkiem, z koniuszkiem języka wysuniętym z półotwartych ust. Miała wyjątkowe uzdolnienia artystyczne, ale z tego, co rysowała, wyniosłem, że jest zmęczona sesją: uśmiechnięta dziewczynka, obok uśmiechnięty kocur stojący przed czerwonym domem, drzewo o pogrubionym pniu z dużą liczbą jabłek na gałęziach. Nad całością królowało wielgachne, złote słońce o promieniach w kształcie liści słonecznika.
Gdy skończyła rysunek, położyła go na moim biurku.
– Możesz to sobie wziąć.
– Dziękuję. Bardzo ładnie rysujesz.
– Kiedy przyjdę znowu?
– Za dwa dni. W piątek.
– Czemu nie jutro?
– Czasem dobrze jest, gdy dzieci mają trochę czasu na przemyślenie tego, co się wydarzyło na ostatnim spotkaniu.
– Ja myślę bardzo szybko – odparła pewnym głosem. – I są inne sprawy, o których jeszcze nie mówiłam.
– Rzeczywiście chcesz przyjść jutro?
– Chcę jak najszybciej wyzdrowieć.
– Więc dobrze, spotkamy się jutro o piątej. Jeśli Jacob będzie miał czas, żeby cię przywieźć.
– Będzie miał – odrzekła poważnie. – On również chce, żebym wyzdrowiała jak najszybciej.

Wyszliśmy drugimi drzwiami. Po przedpokoju spacerował Jacob. W jednej ręce trzymał papierową torbę. Gdy nas spostrzegł, zmarszczył brwi i spojrzał na zegarek.
– Jacob, jutro przyjedziemy tutaj o piątej – zakomunikowała Melissa.
Uniósł brwi.
– Chyba nie przyszedłem za wcześnie, doktorze?
– Nie – odparłem. – Właśnie pokazuję Melissie drugie drzwi wyjściowe.
– W ten sposób inne dzieci nie zobaczą mnie i nie dowiedzą się, kim jestem – wyjaśniła dziewczynka. – To jest intymność.
– Ach tak, rozumiem. – Dutchy przyjrzał się dokładniej przedpokojowi. – Przyniosłem ci coś, moja panno. Żebyś nie była głodna do kolacji.
Otworzył torbę i delikatnie, końcami palców, wyjął ciastko. Melissa zapiszczała z uciechy. Wzięła ciastko i podniosła je do ust. Dutchy chrząknął znacząco. Ciastko zastygło w powietrzu przed otwartymi ustami.
– Dziękuję.
– Uprzejmie proszę, panienko.
Zwróciła się do mnie.
– Czy chcesz gryza?
– Nie, dziękuję pięknie – rzekłem to takim tonem, jakbym zdawał egzamin z savoir vivre’u.
Oblizała się i zajęła pałaszowaniem ciastka.
– Czy mogę prosić pana na chwilkę, panie Dutchy?
Znów spojrzał na ręczny zegarek.
– Na autostradzie jest duży ruch... jeśli teraz nie wyjedziemy...
– W czasie sesji zdarzyło się coś ważnego.
– Prawdę mówiąc...
Zmusiłem się do ugrzecznionego uśmiechu.
– Jeśli mam dalej nad tym pracować, musi mi pan pomóc.
Przybrał taki wyraz twarzy, jakbyśmy się spotkali na oficjalnym przyjęciu w ambasadzie. Znów chrząknął.
– Melisso, przepraszam na chwilę.
Odszedł parę kroków. Dziewczynka odprowadziła go spojrzeniem. Uśmiechnąłem się do niej.
– To zajmie sekundę – rzekłem i podszedłem do Dutchy’ego.
Znowu rozejrzał się po przedpokoju i założył ręce na piersi.
– O co chodzi, doktorze?
Dopiero z odległości paru centymetrów widać było, jak idealnie gładko jest ogolony. Pachniał wodą toaletową i czystym ubraniem prosto z pralni.
– Opowiedziała mi o tym, co spotkało jej matkę. O niejakim Mikoksim.
Cofnął się o krok.
– Doprawdy, proszę pana, nie mnie należy o to pytać.
– To jest bardzo ważne. Dotyczy jej stanów lękowych.
– Najlepiej będzie, jeśli jej matka sama...
– Oczywiście. Problem polega na tym, że prowadzę z nią jednostronną korespondencję. Zwykle nie przyjmuję małych pacjentów bez osobistego udziału rodziców. Jednak Melissa potrzebuje pomocy. Potrzebuje koniecznie.
– A ja muszę mieć więcej informacji.
Zagryzł policzek tak silnie, jakby chciał go odgryźć. Melissa stała w drugim końcu przedpokoju, jedząc i patrząc na nas.
– Cokolwiek się wydarzyło, było to przed jej urodzeniem.
– Jeśli chodzi o porządek chronologiczny, ale psychika rządzi się inną logiką.
Zmierzył mnie uważnym spojrzeniem. W rogu jednego oka pojawiła się łza nie większa niż diament na pierścionku zaręczynowym.
– Doprawdy, to nie jest odpowiednia chwila. Jestem tylko służącym...
– Dobrze więc – rzekłem. – Nie chcę stawiać pana w niezręcznej sytuacji. Proszę jednak przekazać pani, że ktoś musi się ze mną natychmiast skontaktować.
Melissa ze zniecierpliwienia przestępowała z nogi na nogę. Po ciastku nie zostało ani śladu. Dutchy spojrzał na nią zatroskany.
– Chcę ją widzieć jutro o piątej. – Zdawałem sobie sprawę, że nic już nie wskóram.
Skinął głową i przybliżył się do mnie tak, że nasze głowy o mało się nie zetknęły. Wyszeptał mi prosto w ucho:
– Ona nazywa go Mikoksi, ale ten przeklęty zbrodniarz nazywał się McCloskey. Joel McCloskey.