Para ta opuściła pociąg na przystanku przy Dwudziestej Ulicy...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Metody przetwarzania AC Przetworniki delta Przetworniki delta charakteryzują się błędami przy szybkich zmianach sygnału...
resów, na które na le ¿y prze kie ro waæ wia do moœæ, plik fil tru mo¿e za wie raæ te sty za - war to œci przy chodz¹cej wia do mo œci, tak by na przyk³ad wia do...
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Przez jakiś czas obserwowałem ich i może dlatego, że byli nowi, patrzenie na nich sprawiało mi przyjemność; przy nich czułem się bezpieczny...
uśmierzyć bizony, gdy klatki przez dłuższy czas pozostaną odkryte?Tymczasem orszak zbliżył się do pierwszej klatki, przy której trzymało...
Ed siedział właśnie przy biurku w rogu swojego salonu sprzedaży żując pierwsze tego dnia cygaro, kiedy zobaczył dwóch mężczyzn w roboczych koszulach i...
Nie miał czasu myśleć teraz o więźniu, bo gdy kilku ludzi zabrało się do rozbierania martwych kompanów, kłócąc się przy tym o łupy, reszta zaczęła...
jan brzechwa, wlosJan BrzechwaW�osPan starosta jad� przy stole,Naraz patrzy - w�os w rosole...
sność drugiej ćwierci; suma wniesiona do wspólnoty stanowić będzie jedną czwartą właści- wego wkładu, pozostałym zaś przy życiu małżonkom...
Kosmonauci informowali:- Zdumiewa twardy sen mieszkańców miasta, nie reagują zupełnie na światła lamp, przy pomocy których odnajdujemy drogę w labiryncie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Powodowany tym samym uczuciem radosnego zaskoczenia, jakie pewnie kieruje człowiekiem na bezludnej wyspie, gdy po dłuższym okresie samotności zobaczy nagle drugiego towarzysza niedoli, natychmiast poderwałem się z miejsca i wybiegłem za nią.
Manekin ciągnął kobietę za rękę. Dogoniłem ich na schodach prowadzących do wyjścia na ulicę.
- A już myślałem, że w całym mieście nie znajdę nikogo prawdziwego - zwróciłem się do kobiety.
- Słucham?
- Wyszedłem za wami z metra.
- Za nami?
Uniosła brwi i spojrzała na swego sztucznego partnera.
- No, jeśli mam być szczery... - zaciąłem się. - Zresztą sama pani wie, co mam na myśli w tych okolicznościach. Od rana nie widziałem jeszcze ludzkiej twarzy. Wyobrażam też sobie, jak panią zaskoczyło to nasze niespodziewane spotkanie.
- Zaraz... - przerwała. - Nie bardzo rozumiem...
- O to właśnie chodzi! - podchwyciłem z entuzjazmem. - Ja również niczego nie pojmuję. Tutaj, w śródmieściu, chyba nie ma większych zmian. Wyglądałem przez okno, zanim wjechaliśmy do tunelu, i poza imitacjami ludzi na ulicach niczego osobliwego nie zauważyłem.
Zatrzymała się.
- Czy wy się znacie? - spytał manekin.
- Nie - odpowiedziała.
- Przepraszam pana uprzejmie - ukłoniłem się przed nieznajomym. - Mówimy tu o sprawach zupełnie dla pana niezrozumiałych.
- Ale macie ze sobą coś wspólnego.
- W pewnym sensie - potwierdziłem z mniejszą już pewnością siebie, bo rozmowa zmierzała w nieprzewidzianym kierunku.
- A można wiedzieć, co was łączy? - nalegał dalej.
- Jak by to panu delikatnie wytłumaczyć... - Dopiero w tej chwili pomyślałem o Ryanie i o niemożności porozumienia z nim. - Czy dzisiaj ani razu nie rozmawialiście ze sobą...
- Więc jednak znasz tego człowieka! - przerwał mi, zwracając się do kobiety.
- Nie znam go!
- Twierdzisz to kategorycznie, a on utrzymuje, że macie ze sobą coś wspólnego.
- Dlaczego oszukuje pan mojego męża?
Miała nieprzyjazną minę, lecz w końcu musiałem zapytać wprost:
- Czyż nie łączy nas fakt, że pani jest prawdziwą kobietą, co stwarza możliwość porozumienia miedzy nami i wymiany wiadomości na temat...
- Tak bezczelnego podrywacza w życiu jeszcze nie spotkałem! - syknął manekin lodowatym tonem, zanim zdążyłem dokończyć, o jaki temat mi idzie.
- Przecież nie miałem zamiaru...
- To czego pan od nas właściwie chce? - ucięła sucho.
Po szybkiej wymianie zdań zapadła denerwująca cisza. Kiedy wybiegłem za kobietą z metra, wyobrażałem sobie naiwnie, że to, czego od niej chcę, wypisane jest na mojej twarzy i nie wymaga dodatkowego wyjaśnienia. Teraz - zaskoczony jej chłodnym przyjęciem - przewidywałem tylko, czym może skończyć się ta głupia rozmowa, jeżeli natychmiast nie odejdę. Musiałem pogodzić się z kolejnym niepowodzeniem. Nie potrafiłem porozumieć się ani z przemienionym w imitację człowieka Ryanem, chociaż był on moim kolegą i mogłem mu wszystko powiedzieć, ani z obcą kobietą, która była autentyczna i z całą pewnością widziała dookoła siebie dokładnie to samo co ja.
Tam - naturalne reakcje człowieka obudzonego na scenie pośród dekoracji i przestraszonego nimi nazwane zostały przejawami prymitywnej zarozumiałości, tutaj - bezczelnymi zalotami chama, który podchodzi na ulicy do kobiety prowadzonej przez jej męża i prawi jej tanie komplementy w rodzaju: “Nareszcie spotkałem prawdziwą kobietę!"
Dalsze próby rozbudowywania tej beznadziejnej sceny tak czy inaczej zmierzały do awantury.
- Przepraszam za ten przykry incydent - powiedziałem po przerwie. - Teraz widzę, że pomyliłem panią ze swoją znajomą.
- Jestem o tym przekonana.
- A mnie się wydaje, że pan szuka guza - burknął manekin zaczepnie.
W końcu miał prawo do takiego komentarza. Odwróciłem się i zszedłem schodami na dół, do tunelu wypełnionego łoskotem pociągu. Przedtem usłyszałem jeszcze ostatnie zdania, jakie na mój temat wymienili między sobą wytrąceni z równowagi małżonkowie:
- Martin, uspokój się. To jakiś wariat! Czy nie słyszałeś, co on opowiadał?
- Ale rozmawialiście jak para dobrych znajomych. Już dawno podejrzewałem, że coś przede mną ukrywasz.

Wsiadłem jeszcze raz do metra, aby pojechać do następnej stacji, gdyż do Temalu, gdzie pracowała Linda, najbliżej było z przystanku przy Trzydziestej Ulicy. Oglądając namiastki pasażerów tu i ówdzie rozlokowane również w tym pociągu, tak się jednak zagapiłem, że minąłem właściwą stację i dojechałem do Kroywen - Centralu. Dość już miałem jazdy mrocznym tunelem, z którego nie było widać, co się dzieje na ulicach miasta. Postanowiłem wyjść na świeże powietrze i wrócić do Lindy pieszo.
Sam gmach dworca razem z jego podziemnymi halami wzniesiony był solidnie z autentycznych materiałów budowlanych i niczym chyba nie różnił się od tego dworca, jaki dobrze znałem. Tylko w jego wnętrzu, zamiast prawdziwych ludzi, kręciła się duża liczba manekinów.