Oglądała uważnie podłogę, gdy usłyszała zduszony jęk...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Oni usłyszawszy to poczęli się naradzać, myśląc z radością o zwycięstwie swej nauki i o znaczeniu, jakie dla pogańskiego świata mieć będzie nawrócenie...
Kiedy usłyszałem na początku pobytu, iż będę miał do czynienia z jakimś religijnym kultem, zaniepokoiłem się nieco, jednak okazało się, że poza...
29 Us�yszawszy te s�owa Moj�esz uciek� i zamieszka� jako cudzoziemiec w ziemi Madian, gdzie urodzi�o mu si� dw�ch syn�w...
Po dwóch godzinach od wyjazdu z Tokio usłyszeli jazgot lotniczych motorów...
do gruzów, zostawionych na drugim końcu miasta, w tamtej sali, oglądając zwisające wy- świecone sznury, ale można przypuszczać, że czuł się już wtedy...
otwarcie się horyzontu czasowego w przyszłość, lecz raczej w przeszłość:„Idziemy do przodu oglądając się za siebie" - napisał jeden z...
kiedy us�ysza�em pukanie do drzwi...
- Jesteśmy tutaj - usłyszał po chwili...
W sklepie bierzesz towar w ręce, dokładnie go oglądasz, a jak jesteś przekonany, że właśnie on ci jest potrzebny - płacisz...
Uważnie przeczytaj, przemyśl i zapamiętaj na całe życie ten oto główny wniosek: Natura stworzyła człowieka w taki sposób, że sprawuje on całkowitą...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Alchemiczka położyła na stole pięć teczek. Na okładce każdej wyrysowano szkic twarzy.
Dwa przekreślone były czarnym tuszem. Z pozostałych patrzyły oblicza jej, człowieka używającego obecnie nazwiska Skórzewski oraz starszego mężczyzny z kryzą pod brodą.
— Michał Sędziwój z Sanoka… — mruknęła Katarzyna.
— Jak żywy…
— Do plecaka, przejrzymy później — zadecydowała. — Szukaj, czy nie ma czegoś jeszcze.
Laptop księżniczki. Kilka siedemnastowiecznych traktatów alchemicznych oprawionych w poczerniałą ze starości skórę. Na rogach miały śliczne okucia. Alchemiczka bez żenady przywłaszczyła je sobie. Kuzynka penetrowała kuchnię.
— Mam klapę — zaraportowała. — Spieszmy się.
Zejście do piwnicy zamaskowano bardzo przemyślnie; stała na nim kuchenka gazowa. Tyle tylko, że rura przytwierdzona była na słowo honoru a urządzenie nie podłączone do instalacji.
Odsunęły je i poświeciły do środka latarkami. Schodki i piwniczka. Zeszły na dół. Okienka od strony ogrodu wpuszczały rozproszone światło latarni.
— Monika! — krzyknęła Katarzyna. — Jesteś tu?! To my!
Odpowiedział jej niewyraźny jęk. Drzwi zaopatrzono w solidne rygle. Raz jeszcze przydał
się urywek. Wyłamały zamek. Księżniczka leżała na pryczy, naga, narzucona kocem, zwinięta w kłębek. Podniosła głowę. Jedno oko miała całkiem wypalone. Powieka drugiego, zlepiona ropą, drgnęła. Spojrzała na nie półprzytomnie. Plamy oraz rogowe płytki znaczyły rogówkę i tęczówkę. Źrenica była nienaturalnie rozszerzona. Zasychające już rany na czole i policzkach.
— O mój Boże… — syknęła alchemiczka. — Co się stało?!
— Srebro, biolog — jęknęła księżniczka, a potem straciła przytomność.
— Katarzyna odsunęła szorstko kuzynkę, przyłożyła dłoń do czoła dziewczyny.
— Ma bardzo wysoką gorączkę — powiedziała poważnie. — Bydlak torturował ją jakimś srebrnym przedmiotem. Zatruła się związkami tego metalu.
— A oczy?
— Poparzył jej tak samo. Ale przynajmniej trochę widzi… Zabierzmy ją stąd!
Wyniosła Monikę, nadal zawiniętą w koc, na górę.
— Wezwać taksówkę? — kuzynka wyjęła elegancki telefon komórkowy z torebki.
— Nie. Zabieramy samochód Dymitra — odparła twardo agentka. — Jemu już i tak nie jest potrzebny.
— A kluczyki?
— Trzeba sprawdzić w kieszeniach.
140
Po chwili wsiadły do jeepa. Księżniczkę położyły na tylnym siedzeniu. Katarzyna prowadzi-
ła bardzo pewnie, choć szybkość jaką rozwinęła, zaparła nieco jej kuzynce dech w piersiach.
Wniosły Monikę na piętro i umieściły na łóżku. Stanisława pobiegła do apteki na rogu. Wróci-
ła z zakupami.
— Srebro jest dla niej chyba bardzo toksyczne. Zobacz, w tych miejscach komórki usiłowały je otorbić. Sądzę, że mamy tu do czynienia głównie z chlorkami i siarczkami tego metalu…
— Co robimy?
— Daj sól fizjologiczną. Przemyjemy…
Starannie oczyściła szramy. Gorączka była nadal bardzo wysoka. Monika obudziła się.
— Księżniczko, jak możemy ci pomoc? — zapytała agentka.
— Oczy…
— Widzisz coś? — jej kuzynka przeszła na serbski.
— W lewym jak za mgłą. Odrosną… parę dni — wyszeptała. — Pić… Nie wiem… Srebrem po oczach nigdy… Biolog…
Znowu odpłynęła w gorączkowe majaki. Stanisława ostrożnie napoiła ją wodą. Katarzyna przepłukała oczy księżniczki.
— Jak to wygląda?
— Źle — mruknęła. — Lewego praktycznie nie ma, same skrzepy i coś jakby róg… Prawe w plamy. Może się i zregeneruje…
Zajęła się teraz jej stopami. Tu nie było problemu, wszystko zaschło i jakby skamieniało.
— Tkanka podobna do paznokcia — stwierdziła. — Trzy palce jej urżnął… Cholerne ścierwo…
— Czego od niej chciał?
— Cholera go wie. Ale skoro użył srebra, wiedział że jest wampirem. Słuchaj, temperatura nie opada. Skocz po piramidon…
Pobiegła. Po zaaplikowaniu czopków gorączka nieco zelżała, a oddech dziewczyny uspokoił
się. Obie kuzynki mogły przejść do drugiego pokoju. Przez uchylone drzwi spoglądały na śpiącą podopieczną.
— Może trzeba było ją jednak zawieźć do szpitala? — zastanawiała się agentka.
— I co im powiesz? Macie tu wampirzycę, zatruła się srebrem, oczami się nie przejmujcie, odrosną jej. Tylko nie podchodźcie znienacka, w zdenerwowaniu może ugryźć? — w głosie zabrzmiał sarkazm.
— Fakt.
Milczały przez chwilę.
— Pokaż te materiały — poprosiła Katarzyna.
Pięć teczek, przedwojenne, z tektury podklejonej szarym płótnem. Na każdej szkic, wewnątrz papiery. Dymitr odnotował starannie, gdzie kto mieszkał w jakich okresach, gdzie pracował…
Tuż po pierwszej wojnie światowej dorwał Zygfryda i Hanusza — dwu mieszkających w Kra-141