- Niech no pan spojrzy, panie Lohkamp! Czyż to nie śliczne? Co rok się wydaje cudem!Przystanąłem zdumiony...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Hej! żeby się to tak udało tę wyspę i ten zamek ubiec! – Spojrzyj jeno na tych ludzi – odrzekł Maćko...
Po prawej, najbliżej ściany hangaru, stały bok w bok nowiutkie Gromy i Błyskawice – nieco mniejsze wozy bojowe przystosowane do przewozu piechoty...
Dziewczyna na posadzce obciągnęła spódnicę, zasłaniając długie, spracowane nogi, spojrzała na Sefelta, który leżał przy niej uśmiechnięty, drgając w...
Obrzuciła mnie ponurym spojrzeniem, obracając moje słowa w myślach, pró- bując odkryć zniewagę albo podstęp...
Nieraz musiała przystawać po drodze dla otarcia potu z zabrudzonej twarzy i nabrania tchu, zanim doszła do swojego mieszkania, położonego w najbrudniejszej i...
Toteż gdy po długiej żegludze wylądowali wreszcie w przystaniach pelopone-skich, padali na twarze i obejmując ramionami starą ziemię wołali ze łzami jak...
— No, niech mnie nagła krew zaleje! — zawołał Tay Tay...
Pitt odwrócił się i spojrzał przez przejrzystą bańkę kabiny na ultramarynowy, ciemny błękit, sięgający dalekiego południa...
Obrzuca mnie przelotnym spojrzeniem, potem zagląda do skrzynki, w której trzyma cebulki przeznaczone do selekcji...
którym nabarziey iasnowidzący nic by nie dopatrzył ani nie pochwycił nie znaiąc iego żeny, taką miał w sobie przystoyność, wdzięczną postawę y...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Stara śliwa przy pompie benzynowej zakwitła w ciągu nocy.
Przez całą zimę stała krzywa i naga, zawieszaliśmy na gałęziach stare opony i kanistry, żeby wyschły. Drzewo było dla nas tylko wygodnym wieszakiem na wszystkie możliwe przedmioty: od szmaty do czyszczenia metalu po miskę od motoru. Jeszcze przed paru dniami trzepotały się na śliwie nasze świeżo wyprane niebieskie spodnie płócienne, jeszcze wczoraj nie można było nic dostrzec. I oto nagle w ciągu nocy drzewo zamieniło się jak zaczarowane w lśniący obłok różowości i bieli, w chmurę jasnego okwiatu, jakby na nasze brudne i smętne podwórko zabłąkał się rój motyli.
- A ten zapach! - szeptała marząco Matylda wywracając w zachwyceniu oczy - zupełnie jak pańskiego rumu...
Nie czułem żadnego zapachu. Ale pojąłem w lot metaforę.
- Czuć raczej koniakiem przeznaczonym dla naszych klientów.
- Proszę pana - broniła się energicznie - pan chyba jest przeziębiony? A może ma pan polipa w nosie? Prawie każdy ma dzisiaj takiego polipa. Nie, stara matka Stoss ma nos jak wyżeł, może pan mi uwierzyć na słowo: to pachnie rum, stary rum.
- No, już dobrze, Matyldo.
Poczęstowałem ją kieliszkiem rumu i polazłem do pompy. Jupp był już na posterunku. W zardzewiałą puszkę od konserw włożył wiązankę obsypanych kwiatami gałązek.
- Cóż to ma znaczyć? - spytałem.
- To dla pań - oświadczył z dumą. - Jak biorą u nas benzynę, to dostają za darmo gałązkę. Dzięki temu sprzedałem już o dziewięćdziesiąt litrów więcej. Powiadam panu, to drzewo to kopalnia złota. Gdybyśmy go nie mieli, trzeba by było je namalować.
- Masz głowę do interesów.
Uśmiechnął się. Słońce prześwietliło jego uszy, tak że wyglądały jak witraże w kościele.
- Dwa razy sfotografowano mnie już dzisiaj - opowiadał. - Na tle drzewa.
- Zobaczysz, jeszcze się wykierujesz na gwiazdę filmową - rzuciłem mu i poszedłem do garażu, gdzie Lenz majstrował przy fordzie, leżąc na ziemi.
- Robby - rzekł wyłażąc spod wozu. - W tej chwili przyszła mi do głowy światła myśl. Musimy się zająć tą dziewczyną od Bindinga.
Zdębiałem.
- Jak to sobie wyobrażasz?
- Chyba mówię wyraźnie, hę? Czemu się gapisz jak sroka w gnat?
- Ja się wcale nie gapię.
- Owszem, wybałuszasz na mnie gały. Jak się właściwie wabiła ta dziewczyna? Pat na imię, ale jak dalej?
- Nie mam pojęcia.
Wyprostował się teraz w całej swej okazałości.
- Jak to, kochasiu? Przecież zapisałeś sobie jej adres! Widziałem na własne oczy.
- Zgubiłem gdzieś kartkę.
- Zgubił kartkę! - Lenz chwycił obiema rękami płowy łan na głowie. - I po to wywabiłem tego Bindinga na całą godzinę! Zgubił! No, jedyna nadzieja w Ottonie, może on będzie pamiętał.
- Otto także nie wie.
Spiorunował mnie wzrokiem.
- Cóż za żałosny dyletant! Tym gorzej dla ciebie! Czyż nie wiesz, że to była klasa dziewczyna? Skaranie boskie i tyle! - Podniósł oczy ku niebu. - Przeleci nam wreszcie coś cacanego przez drogę, to takie rozchwierutane sprzęgło musi zgubić adres!
- Nie uważałem, żeby była znowu taka nadzwyczajna.
- Boś osioł. Jesteś durniem, który nie zna się na niczym, co wyrasta ponad poziom smętnych kurwiszonów z “Café International". Ty rzewny rzępoło od cygańskich romansów! Powtarzam ci raz jeszcze: to był los szczęścia, niezwykły los ta dziewczyna! Oczywiście, ty nie znasz się na tego rodzaju kobietach! Czy przyjrzałeś się, jakie ona miała oczy? Gdzie tam, ty gapiłeś się w swój kieliszek...
- Zamknij paszczę! - przerwałem mu, albowiem aluzją o kieliszku dotknął mojej otwartej rany.
- A te rączki - ciągnął nie zwracając na mnie uwagi. - Wąskie, długie ręce jak u mulatki, twój przyjaciel Gotfryd zna się trochę na tym, możesz mu wierzyć! Jasny gwint! Nareszcie dziewczyna jak się należy, ładna, naturalna i co najważniejsze z pewną atmosferą... - tu zatrzymał potok wymowy - czy ty w ogóle wiesz, co to jest atmosfera?
- Powietrze, które pompuje się do dętki - mruknąłem przez zęby.
- Oczywiście - westchnął ze współczuciem i pogardą. - Dla ciebie to powietrze! Atmosfera, aura, promieniowanie, ciepło, tajemnica - oto, bracie, składniki, które uduchawiają i ożywiają piękno. Ale do kogo ja to mówię? Twoją atmosferą są przecież opary rumu.
- No, teraz dość tego, albo dostaniesz czymś ciężkim w głowę! - warknąłem.
Ale Gotfryd gadał dalej jak najęty, a ja mu nic nie zrobiłem. Nie podejrzewał, że spotkałem się z dziewczyną i że każde jego słowo trafiało mnie celnie. Szczególnie każde słowo na temat picia. Zdołałem to już przezwyciężyć, ale teraz wszystko zaczęło mnie piec na nowo. Wychwalał dziewczynę pod niebiosy, a mnie robiło się na sercu tak, jakbym istotnie stracił coś niezwykłego raz na zawsze.

Wściekły polazłem o szóstej do “Internationalu". To była moja przystań. Lenz utwierdził mnie w tym przekonaniu. Ku memu zdumieniu stwierdziłem, że w lokalu panuje niesłychany ruch. Na ladzie wdzięczyły się torty i babki, a pokarany platfusem Alojzy, z tacą pełną szczękających wesoło filiżanek do kawy, biegał do utajonej na tyle lokalu salki. Przystanąłem zdumiony. Kawa w dzbankach? Chyba cały związek handlarzy bydłem leży spity pod stołami.
Ale gospodarz lokalu uświadomił mnie natychmiast. Dzisiaj w salce od tyłu uroczyście obchodzono pożegnanie przyjaciółki Róży, Lili. Uderzyłem się w czoło. Oczywiście, zaproszono mnie przecież! Co więcej, jako jedynego mężczyznę, jak mnie znacząco poinformowała Róża. Naturalnie pedzio Kiki, który miał być także, nie liczył się jako mężczyzna. Wysunąłem się z knajpy i kupiłem bukiet kwiatów, ananasa, dziecinną grzechotkę i tabliczkę czekolady.
Róża przyjęła mnie z łaskawym uśmiechem wielkiej damy. Ubrana była w czarną wydekoltowaną suknię i prezydowała na honorowym miejscu. Jej złote zęby połyskiwały. Spytałem, jak powodzi się jej małej, wręczyłem dla haka celuloidową grzechotkę oraz tabliczkę czekolady. Róża promieniała. Teraz zwróciłem się z bukietem i ananasem w ręku do Lili. - Najserdeczniejsze życzenia!
- Był i pozostał szykowny! - zaopiniowała Róża. - Chodź. Robby, usiądziesz między nami panienkami.