- Nie sądzę, żeby tak mogło być...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Hej! żeby się to tak udało tę wyspę i ten zamek ubiec! – Spojrzyj jeno na tych ludzi – odrzekł Maćko...
- Moglibyście, Procie, zrobić to nawet i teraz, choćby po to, żeby własne sumienie uspokoić...
Melanię to wszystko razem więcej śmieszyło, niż irytowało, Felicja była wściekła, miała własne poglądy na nakrycie stołu i nie przywykła, żeby nią ktoś...
do�ywotnikiem a zobowi�zanym takie stosunki, �e nie mo�na wymaga� odstron, �eby pozostawa�y nadal w bezpo�redniej ze sob� styczno�ci, s�d na��danie jednej z...
Stworzenia zazwyczaj żywiły się energią Ciemnej Strony, która przepływała przez Bane’a, ale konstruowanie holocronu wymagało, żeby Mistrz ukierunkował...
Chciałam to teraz powiedzieć Beacie, żeby ją skłonić do przemyślenia kwestii i urwałam, bo przyszło mi na myśl, że może spowoduję tym pierwszy krok na drodze...
Doszłam do wniosku, że nie powinnyśmy w ogolę tłumaczyć się z tego co robiłyśmy, kiedy nas nie było, chyba żeby ktoś pytał Widziałam ludzi gęsto...
W pierwszej chwili rozmyślała sennie, że może w końcu rozkwitają baśniowe fajerwerki miłości, żeby rozświetlić jej życie – ale to zbyt...
Will zacisnął zęby, sama myśl o tej czynności była obrzydliwa, ale ją wykonał, potem dołożył starań, by odnosząc młodzieńca na posłanie nie narażać go...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

- Chyba masz rację, ale trudno by mi było się pozbyć niepokoju.
- Uważasz zatem, że to, co się stało, jest najlepszym rozwiązaniem?
- Nie. To była tragedia. Dla mnie. Te wszystkie myśli przychodziły mi do głowy, bo szukałam jakiejś pociechy. Albo może...
- Dlaczego zamilkłaś? Co chciałaś powiedzieć?
- Czy pamiętasz, co ci opowiadałam o czarownicy Sol? Ona miała córeczkę, Sunnivę. Ale nie mogła tego dziecka kochać, żywiła do niego tylko czułość. Bo nienawidziła jego ojca.
- Czy ty nienawidzisz pastora?
- Nie, ja odczuwam upokorzenie, ale to prawie takie samo zło.
jakiś czas leżeli w milczeniu.
- Dlaczego nie mogłeś spać?
- O, to chyba nietrudno zrozumieć.
- Tak, to głupie pytanie. Alexandrze, Ursula opowiadała mi o twoim dzieciństwie.
Alexander gwałtownie odwrócił głowę.
- Po co ona wywleka takie rzeczy?
- Więc ty jednak pamiętasz?
- Oczywiście, że pamiętam.
Cecylia poczuła się dotknięta.
- Ale mnie mówiłeś...
- Kochana Cecylio, ja cię nie okłamałem. W każdym razie nie wprost. Ty zrozumiałaś, że ja te wspomnienia wymazałem z pamięci, jakby ich w ogóle nie było, prawda?
- Tak. Tak myślałam.
- Ale tak nie jest. Pamiętam wszystko przeraźliwie wyraźnie, tylko że te wydarzenia powinny być zapomniane, rozumiesz? Sam sobie zabroniłem kiedykolwiek o nich wspominać. One nie istniały!
- Rozumiem, ale praktycznie biorąc, to nie by...
Przerwał jej gwałtownie.
- Dlatego mówiłem, że nie pamiętam.
Cecylia milczała przez chwilę.
- No, ale teraz, kiedy już wiem wszystko...
- Znasz wersję Ursuli. Nie moją.
Cecylia znowu milczała przez chwilę, nim podjęła kolejną próbę.
- Czy nie uważasz, że mam prawo usłyszeć także twoją wersję?
- Och, na co się to może zdać?
- Pomoże mi zrozumieć.
- Cecylio, stworzyłaś sobie jakąś niemądrą teorię, że ja mógłbym się odmienić. Niczego takiego sobie nie wyobrażaj, nigdy do tego nie dojdzie. A zresztą jakie by to mogło mieć znaczenie teraz?
- Nie powinieneś być taki rozgoryczony, Alexandrze. Ale rozumiem, oczywiście, że mnie łatwiej jest mówić. Nie, ja chcę wiedzieć, co się stało, bo mnie interesujesz. Jako człowiek. A tyle jest tajemniczych spraw w twoim życiu.
- Pozwól mi więc pozostać trochę tajemniczym!
- Trochę tajemniczym? Alexandrze, uważam, że ty od początku byłeś całkiem normalny, jeśli chodzi o stosunki między mężczyzną i kobietą. Przecież tak często zakradałeś się do tego strasznego gabinetu swego ojca. Lubiłeś patrzeć na nagie kobiety, wykazywałeś zainteresowanie, które jest czymś naturalnym dla małego chłopca. A zatem byłeś...
- Nie, nie - przerwał jej Alexander. - Popełniasz błąd. Ja nigdy nie lubiłem tych malowideł.
- To dlaczego chodziłeś do tamtego pokoju?
- Bo matka mnie do tego zmuszała. Dla przestrogi i żeby wzbudzić we mnie lęk. Patrz na te wstrętne istoty, mawiała do mnie. Trzymaj się z dala od wszystkich kobiet, synku, zostań na zawsze ze swoją mamą! Nigdy, nigdy nie opuszczaj matki, Alexandrze!
- A więc to matka sprawiła, że twoje życie uczuciowe tak się ułożyło?
- Nie, Cecylio. Nie, to jest dużo bardziej skomplikowane. Nie próbuj sprowadzać wszystkiego do kłopotów psychicznych.
- Ale sam przyznajesz, że nie urodziłeś się taki!
- Skąd można wiedzieć, jaki się będzie miało stosunek do spraw miłości, kiedy się ma sześć lat? Nie zwraca się przecież wtedy na coś takiego uwagi!
- Owszem, masz rację. Ale, w takim razie, jak do tego doszło? Kiedy został popełniony błąd?
- Czy błąd musiał być popełniony? Nie możesz po prostu przyjąć, że jestem taki, jaki jestem?
- Ja chcę wiedzieć, co się stało!
- Och, to takie skomplikowane, nie pamiętam wszystkiego. Tylko fragmenty wydarzeń.
- No to opowiedz o tym, co pamiętasz!
- Jesteś najbardziej dociekliwą osobą, jaką spotkałem!
Cecylia czekała, pełna wątpliwości, ale nadzieja jej nie opuszczała, bo teraz on trzymał jej rękę.
W końcu zaczął mówić:
- No więc pamiętam strach matki, że ją opuszczę. W jakiś sposób mogę to zrozumieć. Straciła pozostałe dzieci, a ojciec zupełnie nie zwracał na nią uwagi.
- Naprawdę?
- Tak. Wiesz, kiedyś matka wysłała mnie do pokoju z malowidłami, żeby obrzydzić mi wszystkie kobiety... i zastałem tam... Tak, był tam ojciec. Rozebrany. Z dwoma nagimi kobietami. To wtedy kazał mnie wychłostać.
- Czyli twoja matka nie wiedziała o tych kobietach?
- Nie wiem. Może posłała mnie tam celowo, a może nie domyślała się niczego. To zresztą nieistotne dla mojego nieszczęścia.
- Oczywiście. I dostałeś wtedy te dziesięć batów?
- Nie.
- To znaczy, że mam rację. Myślę o tym służącym, który miał cię wychłostać.
- Nie zgadzam się z twoją teorią, ale tak, obiecał, że mógłbym uniknąć kary, gdybym zgodził się świadczyć mu pewne usługi.
Cecylia skinęła głową.
- Tak jak myślałam. Więc to się tak zaczęło?
- Tak. Sześć lat piekła, Cecylio. Powinienem był wziąć te baty, ale byłem dzieckiem i bałem się. Stchórzyłem. Robiłem, co mi kazał. Z początku budziło to we mnie taki wstręt, że czułem się chory, z czasem jednak przywykłem. Straszył mnie. Wymyślał najokropniejsze kary, gdybym się wygadał, ale też i nagradzał, kiedy robiłem, o co prosił. Te kary, którymi mnie straszył, były po prostu śmieszne. Tylko że ja byłem mały i głupi i wierzyłem mu.
- I w końcu zostaliście odkryci?
Po tym nieoczekiwanym pytaniu zamilkł na moment.
- Tak, to była straszna scena. Nigdy tego nie zapomnę, choćbym nie wiem jak bardzo chciał. Moja niezrównoważona matka wtedy się załamała, Cecylio. Postradała zmysły i w rok później zmarła. Ja zaś odpowiedzialnością za jej śmierć obciążałem siebie.
- A służący?
- Został powieszony.
- O, Alexandrze, przez jakie piekło musiałeś przejść!
Jego milczenie było potwierdzeniem.
Cecylia odwróciła się ku niemu.
- Teraz znacznie lepiej rozumiem twoją rozpacz, kiedy odkryłeś, że nie jesteś w stanie kochać dziewczyn, a masz skłonności do chłopców.