Will zacisnął zęby, sama myśl o tej czynności była obrzydliwa, ale ją wykonał, potem dołożył starań, by odnosząc młodzieńca na posłanie nie narażać go...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Już dawniej kilka razy udało mi się wślizgnąć między Żydów pracujących we dnie poza gettem; kontrola nie była ścisła, chyba tylko wariat pchałby...
CEL PRACY Celem pracy była ocena poziomu wiedzy z zakresu udzie- lania pierwszej pomocy uczniów szkół ponadgimnazjalnych (liceum i technikum) oraz...
w swej głowie wymalował, iż potym sztychując ono z rzeczą prawdziwą a widomą, chocia sama w sobie onad rzecz była dziwnie osobna, jednak przeciwko onej...
Nasza skóra była ciepła, mózg pracował, serce tłoczyło krew w żyły, byliśmy tacy jak dawniej, jak jeszcze wczoraj, nie utraciliśmy nagle ramienia, nie...
— Gdy przyjechałem, była pani na dole?— Tak...
– Hej! żeby się to tak udało tę wyspę i ten zamek ubiec! – Spojrzyj jeno na tych ludzi – odrzekł Maćko...
Maria była ciekawa, jaki związek ma krew, która wyciekała spomiędzy jej nóg, z byciem panną, lecz matka nie umiała jej tego wyjaśnić...
— Czy można ukryć całą rodzinę? — Nigdy nie była zbyt liczna...
Trzecią córką regenta, z którą najtrudniej sobie radził, była panna de Valois; ojciec nie mógł się oprzeć podejrzeniu, że jest ona metresą diuka de...
• Propozycja Liddy'ego była bardzo kosztowna - wymagała 250 tysięcy dola rów w gotówce, o niemożliwym do wyśledzenia pochodzeniu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Było to dla obu mocno uciążliwe, gdy Scotty został wreszcie posadzony na swoim miejscu, Will nie mógł się prawie ruszyć.
- Dziękuję, kapitanie - powiedział Scotty. - Równy z pana gość. Will poczuł do nieszczęśnika sympatię, pomyślał, że podcieranie go nie będzie już tak wstrętne. Nie mógł usnąć, mając w oczach jego groteskowe jaja. Dlaczego Bóg, czy Natura, czy cokolwiek postąpiło z tym chłopcem tak okrutnie? Usnął wreszcie, ale go natychmiast obudził dźwięk, jaki wydaje krztuszący się człowiek. To Scotty opadł na bok i chwytał powietrze. Will zdołał go posadzić.
Lubił Scotty'ego z każdym dniem coraz bardziej. Chłopiec nigdy się nie skarżył, a ilekroć krzyknął z bólu, gdy Will pomagał mu siadać na toalecie, przepraszał. Po szczególnie bolesnej wyprawie na ceber, pewnej nocy Scotty westchnął: - Myślę, kapitanie, że odchodzę.
Will nie zrozumiał jego słów. - Nie martw się, ja cię oczyszczę.
- Nie, kapi-tanie... umieram... - westchnął, by łyknąć powietrza. Will skoczył na równe nogi i wyprostował Scotty'ego.
- To na nic - powiedział młodzik. - Nie mogę oddychać. Nie mogę... Cieszę się, kapitanie. - Wyciągnął ku Willowi ramię: - Daj rękę! - Will zacisnął dłoń na jego dłoni. Scotty wbił w dłoń Willa paznokcie, ale ten nie czuł bólu. - Mm-matko! - Scotty poderwał się jak ryba wyskakująca z wody, potem nagle opadł. Nie żył. Will płakał.
Pod koniec trzeciego tygodnia Will był już dość silny, by chodzić bez niczyjej pomocy, odesłano go więc do baraku. Wiedział, że zaszła w nim nieodwracalna zmiana. Nie mogąc tej nocy usnąć, myślał że to szczęście mieć takich przyjaciół jak Bliss i Wilkins; i że miał szczęście poznając Scotty'ego. Myślał o jego rodzinie. Jakże on ją kochał. Razem z jej dziwactwami i sztuczkami, które czyniły ją jeszcze droższą. Przysięgał sobie, że gdy wróci, postara się raczej zrozumieć, niż sądzić. Ujrzał brzydki dom w Williamstown. We wspomnieniach wszystkie izby były czyste. Wspominał wycie wichru wokół kalenicy nad jego łóżkiem i muzykujący brzęk linii telefonicznej. Słyszał deszcz postukujący w okno. Wszystko to było takie sympatyczne. Czuł słodkie zapachy unoszące się schodami znad kuchni w owe cudowne dni, kiedy im matkowała Floss. Wszyscy uważali, że jest do tego powołana. A kiedy odeszła, by zacząć własne życie z Tadashim, uznali to, włącznie z Willem, za dezercję. Byliśmy tacy niesprawiedliwi, pomyślał. Deszcz tłukł o dach, cofając go w myślach ku Cabanatuan i przypomniał mu wielką burzę nad Tokio, gdy drzewo padło na dach. Krzyczał przerażony. Przybiegła mama, by go uspokoić. Miał wtedy trzy, czy cztery lata? Jeszcze słyszy jej słowa: - Zawsze, gdy coś cię przestraszy, gdy pomyślisz, że nie masz przyjaciela, i że cały świat jest przeciw tobie, zmów małą modlitwę. Zabawne, nie pamiętał wyglądu matki, ale zawsze słyszał jej słowa. Nie modlił się od wielu lat, zaczął się modlić teraz. Zapadł w głęboki sen i śnił coś rozkosznego. Był w domu, ale dom nie przypominał tego z Williamstown; siedział przy długim stole, wokół którego zebrała się cała rodzina, mama i reszta, a stół był zastawiony najsmakowitszym, pachnącym jadłem, jakie kiedykolwiek widział. I było go więcej niż dość dla wszystkich. Ogromny indyk i ziemniaki purée, i parujący sos, wielki talerz żurawiny i płaskie bułki, i mleko, placki z dynią i cytrynowe bezy, i orzechy, i cukierki. I wszyscy się śmiali. Nie było kłótni, swarów ani pretensji.
Zbudził się odświeżony i pełen nadziei. Nabrał teraz pewności, że przeżyje. Odzyskał wiarę, miał dobrych przyjaciół, musiał się tylko czymś zająć. Po śniadaniu oświadczył obu przyjaciołom, że ma zamiar zgłosić się ochotniczo na nadzorcę w obozowej fermie. Oficerowie nie musieli pracować, ale ci, którzy chcieli coś robić, mogli obejmować kierownictwo nad grupami.
5.