– Ja tu gadam, a nie zapytałem wcale, jak ci się udało powstrzymać czarnych jeźdźców?

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
bool move_uploaded_file (string filename, string destination)msqlZwraca dodatni identyfikator wyniku zapytania mSQL, lub False w przypadku wyst�pienia...
— Gdzie jesteśmy? — odważyłam się zapytać...
— Co ty tam masz na ekranie? — zapytała Gale, za sprawą widocznej konsternacji Joanny jeszcze bardziej zaciekawiona...
— O co chodzi? — zapytał Pawldo, podejrzewając, że oto spokojny poranek dobiegł końca...
— A czy było jeszcze co jeść na rzece? — zapytał szakal...
Nabonidus, trzęsąc się jak liść osiki, cofnął się i uchwyciwszy kurczowo ramię Conana zapytał szeptem:- Człowiecze, czy odważysz się wystawić swój...
Przeczytał im krótkie urywki ze swojej rozmowy z Bayardem, z diariusza Madeleine i zapytał: - Czy zgadzamy się więc, że dowodzi to stabilnej, ale bardzo...
Wyobraź sobie, że siedzisz w klasie z trzydziestoma innymi uczniami i nauczyciel zapyta, który z kolorów tęczy jest najładniejszy...
- Czyli uważacie, że osiemnaście młodych stanie się w pełni sprawnymi dorosłymi? - zapytał Paul Wind Blossom...
skrzyżowaniu ponurych permabetonowych korytarzy o ścianach wyłożonych plastalo- - Nastawiony na nadawanie komunikator jest? - zapytał...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Każdego mogę wpuścić na teren klasztoru, jednak nikt, w czyim sercu goszczą złe intencje, nie przekroczy tego progu bez mego zezwolenia. Ci, którzy czyhali na twoje życie, znaleźli się na terenie opactwa i dostali się pod władanie mej mocy. Atakując cię, panie, tak blisko klasztoru, zdecydowali się podjąć wielkie ryzyko. Ryzyko, które przyniosło im śmierć. Dalsza rozmowa na ten i inne tematy musi jednak poczekać na opata.
Martin podszedł do nich.
– Jeżeli pozostali są w kaplicy, potrzebna ci będzie pomoc, aby pozbyć się trupów. Mają one irytujący zwyczaj powracania do życia.
– Dziękuję za ofiarowaną pomoc, ale poradzę sobie sam. A oni... oni pozostaną już martwi na zawsze. Magia, którą się posłużyłem, aby ich pokonać, oczyściła jednocześnie ich dusze ze zła, pod którego kontrolą pozostawali. A teraz musicie odpocząć trochę.
Opuścili stajnię i zakonnik zaprowadził ich do budynku przypominającego koszary.
– Hm, to ma bardzo... wojskowy wygląd, bracie – zauważył Gardan.
Weszli do długiej sali z rzędem prycz pod ścianą.
– W dawnych czasach forteca była domem pewnego barona – rozbójnika. Zarówno Królestwo, jak i Kesh leżały tak daleko stąd, że baron stanowił prawo sam dla siebie. Grasował po okolicy rabując, gwałcąc i plądrując, bez obawy że spotka go kara. W końcu ludność sąsiadujących z warownią miast, doprowadzona jego tyranią do granic wytrzymałości, pozbyła się go. Ziemie poniżej skały zaczęto uprawiać, lecz nienawiść do barona była tak silnie zakorzeniona w ludziach, że sama warownia stała pusta. Kiedy żebrzący braciszek z naszego zakonu wędrownego natknął się na fortecę, zawiadomił świątynię w Keshu. Zwróciliśmy się o prawo użytkowania jej jako klasztoru; potomkowie tych, którzy skończyli z baronem, nie mieli żadnych obiekcji. A dzisiaj... a dzisiaj tylko my, którzy tu służymy, przechowujemy w pamięci historię tego miejsca. Dla mieszkańców wiosek i miasteczek wzdłuż wybrzeża Zatoki Statków to zawsze było opactwo Ishap w Sarth.
– A to pewnie były koszary? – spytał Arutha.
– Tak, Wasza Wysokość. Wykorzystujemy te pomieszczenia jako infirmerię, a czasem, jak dzisiaj, jako pokoje gościnne. Proszę się rozgościć, ja muszę wrócić do swoich obowiązków. Opat zobaczy się z wami wkrótce.
Dominik wyszedł i Jimmy natychmiast zwalił się na pryczę z głośnym westchnieniem ulgi. Martin zauważył niewielki piecyk przy końcu sali i stwierdził z radością, że płonie w nim ogień. Obok, na stoliku, przygotowano wszystko, co było potrzebne do zrobienia herbaty. Natychmiast postawił czajnik na blasze. Na tacy przykrytej lnianą ściereczką znalazł chleb, ser i owoce. Nie zwlekając rozdzielił je między swoich towarzyszy. Laurie siedział na pryczy, strojąc lutnię i sprawdzając uważnie, czy nie została uszkodzona w czasie szaleńczej jazdy. Gardan siedział naprzeciwko Księcia.
Arutha westchnął głęboko i ciężko.
– Już nie wytrzymuję nerwowo. Boję się, że zakonnicy nic nie będą wiedzieli o Srebrzystym Cierniu. – Przez chwilę w jego oczach pojawił się ogrom wewnętrznego cierpienia, jednak Książę opanował się i spojrzał spokojniej.
Martin przechylił głowę, myśląc na głos.
– Tully jest zdania, że wiedzą bardzo dużo. Laurie odłożył lutnię.
– Zawsze, ile razy znalazłem się w pobliżu magii kapłańskiej czy jakiejkolwiek innej, pakowałem się w kłopoty.
– Ten Pug, jak na maga, wydawał się całkiem w porządku – zauważył Jimmy. – Chciałem poznać się z nim bliżej, pogadać i tak dalej, ale... – Zawiesił głos i nie wspomniał o wydarzeniach, które to uniemożliwiły. – Facet wydaje się taki zwykły i normalny. Nie ma w nim nic nadzwyczajnego, lecz Tsurani boją się go i tego, co się o nim mówi w dworskich plotkach.
– Ha! Aż się prosi, by ułożyć i zaśpiewać jakąś zgrabną balladkę. – Opowiedział chłopakowi historię o uwięzieniu Puga, obozie i jego awansowaniu w społeczeństwie Tsuranich. – Na Kelewanie ci, którzy praktykują sztuki magiczne, sami stanowią prawo i wszystko, czego zażądają, jest bez wahania wykonywane. Na tamtym świecie nie ma im równych. Dlatego właśnie Tsurani w LaMut trzęsą przed nim portkami. Stare przyzwyczajenia umierają powoli.
– Zatem zrezygnował z wielu rzeczy, aby tu powrócić, prawda?
Laurie parsknął śmiechem.
– Trudno powiedzieć, aby było to kwestią wolnego wyboru.
– Jak jest na Kelewanie?
Laurie puścił wodze fantazji, snując wspaniałą opowieść o swoich przygodach w obcym świecie i nie zapominając o barwnych szczegółach. One to, na równi z dobrym głosem i talentem muzycznym, stanowiły treść i podstawę jego sztuki. Towarzysze zasłuchani w słowa trubadura, rozsiedli się wygodnie dookoła, odpoczywając i popijając herbatę. Chociaż znali na pamięć dzieje Lauriego i Puga oraz ich udział w Wojnie Dwóch Światów, za każdym razem, gdy Laurie opowiadał ją na nowo, słuchali jak zahipnotyzowani i byli oczarowani wspaniałymi przygodami, przetykanymi mniej czy bardziej prawdopodobnymi historyjkami.
Kiedy Laurie skończył, Jimmy westchnął głęboko.
– Hm... gdyby tak pojechać na Kelewan. Ale przygoda!
– Całe szczęście, że nie jest to możliwe – skomentował krótko Gardan.
– Jeśli dokonano tego raz, nic nie stoi na przeszkodzie, aby to powtórzyć.
– Arutha – powiedział Martin – byłeś z Pugiem, kiedy Kulgan czytał list od Macrosa wyjaśniający, dlaczego zamknął przejście między dwoma światami.

– Ja tu gadam, a nie zapytałem wcale, jak ci się udało powstrzymać czarnych jeźdźców?– Jestem furtianem, Wasza Wysokość...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.