— Gdzie jesteśmy? — odważyłam się zapytać...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
bool move_uploaded_file (string filename, string destination)msqlZwraca dodatni identyfikator wyniku zapytania mSQL, lub False w przypadku wyst�pienia...
- Szczęście osiąga w procesie nieustannie realizowanej pełni życia i niezależne jest od celu, jaki pozwoli zrealizować los; a tam gdzie życie pełne, na miarę...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Pod ziemią mieliśmy nawet drogowskazy, dzięki czemu obcy wiedzieli gdzie się znajdują, chociaż zapewnianie przybyszom [kadrze i partyzantom] przewodnika było...
Wreszcie wczesnym popołudniem któregoś dnia Smuga oznajmił, że wraca jego przyjaciel i mogą mu złożyć wizytę w siedzibie towarzystwa, gdzie pracuje...
- A gdzie Natasza?- W ogr�dku, moja go��beczka, w ogr�dku! Id� do niej...
hłasko marek, dom mojej matki (rtf)Chodziłem czasem na przedmieście i wałęsałem się godzinami po piaszczystych i krzywych uliczkach, gdzie przycupnęły...
abW dolnej cze˛sći rysunku 1 została nakresĺona funkcja produkcji f(L), gdzieL oznacza liczbe˛ zatrudnionych i gdzie zaso´b kapitału jest dany, z...
– Co, trupia głowa? – zapytał Legrand...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Na granicy ziem Klanu Niebieskich Płaszczy — odpowiedział gburowato, dalej idąc zapomnianą drogą.
Jako że słońce wędrowało szybciej niż my, pierwszy znak obecności człowieka od momentu spotkania Kaedrila zauważyłam dopiero późnym popołudniem. Wyraźnie poczułam zapach dymu dobiegający zza drzew. Przebijała się przezeń woń pieczonego chleba i gotowanej zupy. Kaedril pociągnął konia w przeciwną stronę.
— Czy tam jest wioska? — zapytałam. Tylko chrząknął w odpowiedzi.
— Jeśli tam jest wioska, a to twoje ziemie, z pewnością moglibyśmy się zatrzymać i dostać coś do jedzenia — powiedziałam. — Nawet jeżeli to tylko chatka gajowego i on będzie miał jakieś zbędne zapasy.
— Nie pójdziemy tam — powiedział Kaedril twardo.
— Może ty nie, ale ja tak — odparłam, ześlizgując się z grzbietu wierzchowca. — Jestem zmęczona i głodna, przede wszystkim głodna, i nie przepuszczę gotowanego posiłku. Zapach, który czuję... Nie widzę powodu, by nie pójść do wioski. Możesz próbować mnie zatrzymać, ale nie zostanę w lesie, kiedy rysuje się przede mną możliwość zjedzenia gorącego gulaszu i przespania się w ciepłym łóżku. —To mówiąc, zamiotłam elegancko spódnicą i pomaszerowałam w kierunku, skąd dobiegały apetyczne wonie.
Motorem moich poczynań jest przeważnie strach i głód. Na szczęście dla mnie, głód okazuje się zwykle silniejszy. Kto wie, dokąd bym zawędrowała z Kaedrilem. Na szczęście nie próbował mnie zatrzymać. Inaczej — nie miałabym szans. Mimo swej siły nie jestem żadnym przeciwnikiem dla siepacza. Nie byłam wcale pewna, że Kaedril jest jednym z nich, ale w sumie nie było to wykluczone. Zabrał konia i zostawił mnie samą. Mogłam bez przeszkód podążyć za kuszącym zapachem obiadu.
Do wioski szłam niecałe pół godziny dobrze utrzymaną ścieżką wzdłuż brzegu strumienia. To była mała osada, składająca się może z ośmiu chat. Zostałam przyjęta w domku naczelnika wioski. Nakarmiono mnie tam i ulokowano w wygodnym łóżku. Znużona trudami podróży nie zadawałam żadnych pytań.
Następnego dnia obudziłam się wcześnie i pomogłam córce naczelnika przynieść wodę.
— Eleho — zagadnęłam ją po raz nie wiadomo który. — Powiedziałaś, że ta wioska należy do Klanu Niebieskich Płaszczy. Kaedril jest członkiem tego klanu, a mimo to nie chciał tu przyjść. Czy możesz mi coś o nim powiedzieć?
Wzięła kubeł i odwróciła się ode mnie. Cóż za elokwentna dziewczyna!
Nie miałam nic do zarzucenia gościnności wieśniaków, ale gdy zostałam sama z kobietami z rodziny naczelnika, spostrzegłam coś dziwnego. Nie miały zwyczaju plotkowania o wiosce ani o panach, paniach i wydarzeniach we dworze. Nie mieściło mi się to w głowie. W moim domu nic nie sprawiało nam takiej przyjemności, jak plotkowanie. Im znakomitszych panów się obmawiało, tym przyjemność była większa. Miałam iść dalej, ale było już dobrze po południu, a nie chciałam spędzić nocy w lesie sama.
Kiedy stałyśmy przed paleniskiem — zagniatałam właśnie chleb —rozległo się pukanie do drzwi. Pojawił się mały, ledwie siedmio–ośmioletni chłopiec z ciężkim wiadrem.
— Czy nie potrzebują panie dziś oliwy? — zapytał.
Eleha spojrzała na matkę, która skinęła głową. Dziewczyna dała chłopcu małą monetę, a on w zamian napełnił słój. Kiedy wyszedł, popatrzyłam na nią pytająco, ale nadal milczałam. Nie odpowiedziały dotąd na żadne z mych pytań, nie miałam więc najmniejszego powodu, by sądzić, że dowiem się od nich czegokolwiek o chłopcu. Tyle że tym razem było inaczej.