Następnego ranka Frankie zapragnęła światła dzienne i towarzystwa...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Przykładowo, poniższe wyrażenie:Dim targetNumber As Integer = CType("12", Integer)jest odpowiednikiem następującego wyrażenia:Dim...
object mcal_fetch_current_stream_event ( int stream) Zwraca bieżącą strukturę zdarzenia ze strumienia w postaci obiektu zawierający następujące...
jako zakładnik, wszedł do miasta i postanowił go wykraść i zbiec do Judei; następnie korzystając z tego, że Kasjusz musiał spiesznie podążać przeciwko...
zabiegał u Kazimierza, aby po zgonie wspólnego bratanka Leszka, którego kilkuletnia choroba wróżyła bliską śmierć, jego następcą na stolicy Mazowsza...
Następcą swym ustanowił ucznia swego Godarda; ale niemądry książę Światopełk oddał biskupstwo Wichinowi, Niemcowi, który już za życia św...
pom�c mojemu znajomemu? Mo�e, nie daj Bo�e, jeszcze mu zaszkodz�?Ufam, �e pewn� pomoc� i zach�t� dla Czytelnika b�d� nast�puj�cestwierdzenia:* Wcale nie...
Następnie Heydrich zwrócił się do mnie: Niech mi pan powie, Schellenberg, ten Josef Muller miał chyba kiedyś coś wspólnego z pana wydziałem...
- Jakie będzie zatem twoje następne posunięcie?- Myślę, że w celu uzyskania pozostałych informacji posłużę się numerami ubezpieczeń społecznych -...
Gdy zbliżył się do następnego ogniska, mogłem już zobaczyć, że czarna szata to mnisi habit, przewiązany białym sznurem, a raniący przywykłe do mroku...
Szli w zupełnej ciszy, w milczeniu pokonywali zalaną martwym światłem drogę, a kiedy po forsownym marszu doszli do Hali Pisanej, zatrzymali się bez...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Gospodyni przyszła posiedzieć z nią chwilę. W rozmowie znalazły wielu wspólnych znajomych i pod koniec dnia Frankie z poczuciem winy stwierdziła, że są zaprzyjaźnione.
Pani Bassington–ffrench opowiadała jej o mężu i ma synku, Tommym. Wyglądało na to, że jest kobietą prostolinijną, przywiązaną do domu, choć, jak wydawało się Frankie z jakiegoś powodu nie była w pełni szczęśliwa. W jej z pozoru pogodnych oczach chwilami pojawiał się nieokreślony lęk.
Na trzeci dzień Frankie poznała pana domu. Był to mężczyzna potężny, o obwisłych policzkach, uprzejmy, ale sprawiający wrażenie trochę nieobecnego. Większość czasu spędzał zamknięty w swoim gabinecie. Frankie doszła do wniosku, że kocha swoją żonę, chociaż prawie zupełnie nie przejmuje sprawami.
Tommy, mały siedmiolatek, wyglądał na dzieciaka zdrowego i psotnego. Sylvia Bassington–ffrench w sposób widoczny go uwielbiała.
— Jak tu miło u państwa — rzekła Frankie z westchnieniem. Wyciągnęła się na leżaku w ogrodzie. — Może to z powodu tego urazu głowy, ale wcale nie chce mi się stąd ruszać. Miałabym ochotę wylegiwać się tu całymi dniami.
— Nie mam nic przeciwko temu — odparła Sylvia spokojnie i niespiesznie, jak to miała w zwyczaju. — Naprawdę proszę u nas zostać i nie spieszyć się z powrotem do Londynu. Widzi pani — ciągnęła — to dla mnie ogromna przyjemność mieć towarzystwo. Jest pani taka inteligentna i ciekawie się z panią rozmawia. Podnosi mnie pani na duchu.
A więc trzeba ją podnosić na duchu, przemknęło Frankie przez myśl. Poczuła wstyd.
— Myślę, że stałyśmy się prawdziwymi przyjaciółkami — stwierdziła pani domu. Frankie zawstydziła się jeszcze bardziej. To, co robiła, to świństwo, okropne świństwo. Musi dać temu spokój i wracać do Londynu.
Gospodyni mówiła dalej:
— Jutro wraca mój szwagier. Będzie ciekawiej. Polubi go pani, jestem pewna. Wszyscy lubią Rogera.
— Mieszka z państwem?
— Wciąż wyjeżdża. Nie usiedzi chwili na miejscu. Mówi o sobie, że jest czarną owcą w rodzinie, i chyba jest w tym trochę racji. Nie ma stałego zajęcia, prawdę mówiąc, nie skalał się dotąd prawdziwą pracą. Ale niektórzy właśnie tacy są, zwłaszcza w starych rodzinach. Mają za to urok osobisty. Roger jest cudownie sympatyczny. Nie wiem, co bym bez niego poczęła wiosną, kiedy Tommy chorował.
— A co mu dolegało?
— Miał wypadek na huśtawce. Była umocowana do gałęzi, Która okazała się spróchniała i złamała się. Roger się strasznie zdenerwował, bo to on właśnie był wtedy z Tommym, wie pani, bujał go tak, jak dzieciaki lubią, wysoko, wysoko. Baliśmy się, że to uraz kręgosłupa, ale wszystko skończyło się dobrze, to były tylko potłuczenia. Nic mu już nie jest.
— Na to wygląda — roześmiała się Frankie, słysząc z odda odgłosy zabawy i radosne okrzyki małego.
— Tak, jest już w świetnej formie. Co za ulga. Mały ma pecha. Zeszłej zimy omal nie utonął.
— Co pani powie! — Frankie zastanowiła się. Nie myślała już o wyjeździe. Poczucie winy gdzieś się rozpłynęło.
Wypadki! Czyżby Roger Bassington–ffrench był w tej dziedzinie specjalistą?
— Jeżeli rzeczywiście jest pani pewna, że nie będę sprawiała kłopotu, z przyjemnością jeszcze bym została. Ale czy mąż pani nie będzie miał tego za złe? — dodała.
— Henry? — pani Bassington–ffrench wydęła wargi. — nie. Henry nigdy niczego nie ma za złe. Ostatnio mało co go w ogóle obchodzi.
Frankie spojrzała na nią z zainteresowaniem. Szkoda, że lepiej nie znamy, bo może powiedziałaby coś więcej, pomyśl Wydaje się, że w tym domu dzieją się różne dziwne rzeczy.
Zasiedli do podwieczorku. Frankie przyglądała się wnikliwie gospodarzowi. Było w nim coś dziwnego. Na pozór zwyczajny, jowialny, lubiący sporty ziemianin. Ale taki typ nie powinien wiercić się przy stole, z nerwami napiętymi jak postronki, widać na pierwszy rzut oka. Nie powinien chwilami to uciekać myślą tak, że nie sposób z nim nawiązać kontaktu, to znowu docinać złośliwie i sarkastycznie towarzystwu przy stole, było to normalne zachowanie. Za to wieczorem przy kolacji kazał się z zupełnie innej strony: żartował, śmiał się, opowiadał anegdoty, był, jak na niego, wprost błyskotliwy. Zbyt błyskotliwy, pomyślała Frankie. Znów jest nienaturalny. Ma dziwne oczy, budzą lęk.
Jednak to nie Henry Bassington–ffrench jest podejrzany, jego brat, a nie on, był fatalnego dnia w Marchbolt.
Spotkania z Rogerem Frankie oczekiwała z niecierpliwe i zainteresowaniem. Według jej i Bobby’ego koncepcji to on mordercą. Miała się spotkać z zabójcą twarzą w twarz. Ode
lekkie zaniepokojenie. A jeśli on nabierze podejrzeń? A jeśli jakoś powiąże jej obecność tutaj ze zbrodnią w Marchbolt? Nie, to niemożliwe, strach ma wielkie oczy.
Roger Bassington–ffrench przybył następnego dnia. Frankie poznała go dopiero przy podwieczorku. Do tego czasu odpoczywał.
Kiedy pojawił się w ogrodzie, gdzie nakryto do herbaty, Sylvia przedstawiła ich z uśmiechem:
— Mój szwagier, a to nasza inwalidka, lady Frances Derwent.
Frankie ujrzała wysokiego, szczupłego mężczyznę po trzydziestce, o miłym spojrzeniu. Chociaż pojęła, co Bobby miał na myśli mówiąc, że jego oblicze prosiło się o monokl i wąsy, większe wrażenie uczynił na niej intensywny błękit jego oczu. Przywitali się.
— Słyszałem, że usiłowała pani zdemolować nam ogrodzenie.
— Muszę przyznać, że jestem najgorszym kierowcą na świecie. A tym razem prowadziłam jakiegoś okropnego grata. Mój własny wóz oddałam właśnie do przeglądu, więc musiałam coś kupić.
— Została wyratowana przez przystojnego młodego doktora — dodała Sylvia.
— Był bardzo miły — zgodziła się Frankie.
W tym momencie pojawił się Tommy i z okrzykami radości rzucił się wujowi na szyję.
— Czy przywiozłeś mi kolejkę od Homby’ego? Obiecałeś! Obiecałeś!
— Och, Tommy, to nieładnie tak się dopraszać! — upomniała Całego Sylvia.
— Daj spokój, Sylvio. Naprawdę mu obiecałem. Mam dla ciebie kolejkę, stary. — Spojrzał przelotnie na bratową. — Henry nie Przyjdzie na herbatę?