Gdy zbliżył się do następnego ogniska, mogłem już zobaczyć, że czarna szata to mnisi habit, przewiązany białym sznurem, a raniący przywykłe do mroku...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Przykładowo, poniższe wyrażenie:Dim targetNumber As Integer = CType("12", Integer)jest odpowiednikiem następującego wyrażenia:Dim...
object mcal_fetch_current_stream_event ( int stream) Zwraca bieżącą strukturę zdarzenia ze strumienia w postaci obiektu zawierający następujące...
jako zakładnik, wszedł do miasta i postanowił go wykraść i zbiec do Judei; następnie korzystając z tego, że Kasjusz musiał spiesznie podążać przeciwko...
zabiegał u Kazimierza, aby po zgonie wspólnego bratanka Leszka, którego kilkuletnia choroba wróżyła bliską śmierć, jego następcą na stolicy Mazowsza...
Następcą swym ustanowił ucznia swego Godarda; ale niemądry książę Światopełk oddał biskupstwo Wichinowi, Niemcowi, który już za życia św...
pom�c mojemu znajomemu? Mo�e, nie daj Bo�e, jeszcze mu zaszkodz�?Ufam, �e pewn� pomoc� i zach�t� dla Czytelnika b�d� nast�puj�cestwierdzenia:* Wcale nie...
Następnie Heydrich zwrócił się do mnie: Niech mi pan powie, Schellenberg, ten Josef Muller miał chyba kiedyś coś wspólnego z pana wydziałem...
- Jakie będzie zatem twoje następne posunięcie?- Myślę, że w celu uzyskania pozostałych informacji posłużę się numerami ubezpieczeń społecznych -...
Uciszenie skoro do swojej pełni doszło, i gdy wszyscy się spokojnie na siedzeniach swoich znaleźli, Redaktor w sposób następujący do rzeźbiarza...
I tak, zaczynając od góry wykresu, efekt przedstawiał się następująco: połączenie cech stałości i ekstrawersji dawało (co oczywiste!) osobnika, którego...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Jeszcze jedno ognisko i mogłem się przekonać, że w uniesionej ręce mnich trzyma buddyjski bębenek i szybkimi ruchami nadgarstka wydobywa zeń ten uporczywy, jednostajny rytm.
Potem dowiedziałem się, że taki bębenek miejscowi nazywają damaru i że robi się go z dwóch ludzkich czaszek. Obcina się z każdej równo wierzch, a potem łączy te wierzchy czubkami ze sobą, tak, by były zwrócone otwartą stroną w przeciwne strony, niczym podwójny kielich. Potem obciąga się je skórą, mocuje na kijku i przywiązuje do niego zaszyte w skórę kamyki na krótkich rzemieniach. Wystarczy lekko poruszyć nadgarstkiem, a trzymany w ręku damaru ożywa i dobywa z siebie dźwięk, który dociera do świata duchów i demonów.
To potem – bo wtedy stałem tylko zdyszany, z głową pełną monotonnego pulsu, narosłego aż do samej krawędzi, do skraju szaleństwa, a płonące w mroku ognie zdawały się wirować wokół mnie niczym wielkie, utkane z blasku ćmy. Rozpaczliwie mrużąc oczy, by przebić się wzrokiem przez migotanie ich skrzydeł, wpatrywałem się w tańczącego mnicha.
Zachował resztki włosów, okalających łysą głowę siwym wieńcem. Był biały, niezbyt wysoki, ale kiedyś zapewne barczysty. Jego oczy lśniły w pełgającym blasku szaleństwem. A może boskim natchnieniem. Przyglądałem mu się długo, przez całe stulecia, jak tańczy, jak wiruje wokół ognisk, szepcząc w kółko tajemnicze zaklęcia i potrząsając swoim bębenkiem, i nie mogłem zdobyć się na śmiałość, by się do niego zbliżyć. Jakaś zewnętrzna, fizyczna siła niemal przemocą trzymała mnie w miejscu, nie pozwalając wyjść spomiędzy drzew, nie pozwalając nawet wydobyć z siebie głosu. A on nie ustawał w tańcu, pogrążony w transie, jak postać z zupełnie innego świata.
Patrzyłem, skamieniały pomiędzy nagimi pniami drzew, a w moich piersiach wzbierał niepojęty, bolesny szloch, pod krawędziami powiek nabrzmiewały piekące łzy, aż nagle poczułem, jak cały mój strach, cała histeria ostatnich tygodni wzbiera niepowstrzymaną falą, jak coś we mnie pęka – i nagle po policzkach spłynęły mi strugi gorąca, zacząłem łkać, łkać jak dziecko, usiadłem na trawie, ukryłem twarz w dłoniach i płakałem, płakałem – nad sobą, nad tą absurdalną wojną, nad moimi chłopcami zapakowanymi na Wzgórzu w plastykowe worki, nad całym tym przeklętym światem, a człowiek w habicie tańczył i tańczył, potrząsając buddyjskim bębenkiem, wirował i podskakiwał, ogarnięty szalonym rytmem – i czułem, jak od tego rytmu z wolna spływa na mnie tak dawno już nie zaznane ukojenie.
Pozostawiłem go tam, do końca nie mogąc się przemóc, aby dać znak o swojej obecności. Jak przez sen pamiętam, że schodziłem przez mrok, wiedziony jakąś niewidzialną ręką lub instynktem, a odgłos bębenka cichł w oddali, aż po którymś kroku zamilkł zupełnie. Kiedy dotarłem do bramy obozu, słońce wznosiło się już ponad ścianą dżungli. Wartowników nawet nie zdziwiło, że porucznik Russel Siebert przyszedł pieszo; tego ranka cały obóz miał tylko jeden temat do rozmów, zaprzątający bez reszty uwagę wszystkich, od najmłodszego z przysłanych przed kilkoma dniami strzelców, po pułkownika Weldona Honeycutta.
Zdążyłem dotrzeć do swojego baraku, by dowiedzieć się od służbowego, że ten ostatni wzywa mnie do siebie zaraz po porannym apelu. Od tego samego żołnierza dowiedziałem się także, że przed godziną zamordowano Gilberta, dowódcę drugiego plutonu mojej kompanii.
···
Prawdopodobnie nie zdążył się nawet obudzić. Ktoś po prostu wrzucił do jego baraku odbezpieczony granat i uciekł, nie zauważony przez nikogo. A raczej chroniony zmową milczenia, bo nie potrafiłem uwierzyć, aby morderca przemknął się pośród kilkuset obudzonych nocną eksplozją ludzi zupełnie niezauważony.
Nie umiałbym się wtedy nikomu przyznać, że formując swój pluton do porannego apelu czułem przede wszystkim ulgę. Nawet nie z tej przyczyny, że śmierć przyszła po niego, nie po mnie.
Śmierć Gilberta dowiodła, że nocne strachy, nawiedzające mnie od kilkunastu dni, nie były szaleństwem, histerią ani załamaniem nerwowym. Okazały się uzasadnionym przeczuciem, reakcją na prawdziwe, nie wyolbrzymione przez znękaną duszę zagrożenie – i ta świadomość w przewrotny sposób ukoiła na chwilę mój lęk. Nie popadałem w obłęd, naprawdę było się czego bać. Miałem dwadzieścia trzy lata, dwa tygodnie do końca frontowej tury i potwornie nie chciałem umierać.