mu wykończyć...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Kolejności zwiedzania miasta oczywiście nie pamiętam i nie ma ona wielkiego znaczenia, w każdym razie wieczorem, wykończona doszczętnie, jechałam do hotelu...
Jej wcielenie było tak wykończone, że ledwo mogła się ruszać...
Doprawdy, mój drogi, ty nigdy nie zdołasz pojąć psychiki kobiecej...
pracy, podróży i ogólny brak komfortu...
działa z westchnieniem...
Po przydzieleniu nas do transportu automatycznie zostaliśmy zwolnieni z K,K...
Od zarządzeń przewodniczącego wydanych na rozprawie głównej przysługuje odwołanie do składu orzekającego (art...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
- Prace przygotowawcze zajmą kilkadziesiąt lat - odezwał się Człowiek, Który Czuwał Nad Bezpieczeństwem Mieszkańców Ziemi...
SP500,20000508,1432

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

. .
Znów przestałam słyszeć, co mówią. Rozumiałam Waldemara lepiej niż Ja-
dwigę, mimo zachodzącej tu również wspólnoty płci. Bryły rzadkiej urody i wiel-
kości i taki kretyn chce je ciąć na małe kawałki, chociaż małych kawałków ma
skolko ugodno! No owszem, wiadomo było dlaczego, na biżuterię potrzebne mu
jednakowe, cały naszyjnik z jednego materiału, poszczególne korale nie mają pra-
wa różnić się od siebie, obojętne jak szlifowane. Przedwojenny naszyjnik mojej
matki z pewnością również pochodził z jednej bryły. Kolczyki, też identyczne,
jak on, ten nieszczęsny artysta, ma osiągnąć upragniony efekt inaczej, jak tylko tnąc. . . ? No dobrze, ale to niech sobie tnie te gorsze, no nie, nie gorsze, niewłaści-we słowo. . . Nie gorsze, tylko nie stanowiące same w sobie arcydzieła! Są takie, na własne oczy widziałam, bryła jak bryła, wielka, ale mało atrakcyjna i w całości do niczego, nic się z niej nie uzyska, za to pocięcie da materiał na dzieła sztuki.
Wiedziałam to już doskonale, ale co z tego? Równie dobrze mogłabym pociąć na
jednakowe kawałki na przykład własne serce albo wątrobę. Wątroba, zdaje się,
większa, więcej z niej wyjdzie. . .
Stwierdzając zdecydowaną wyższość urody kawałków bursztynu nad kawał-
kami wątroby, obojętne, mojej, wieprzowe, czy cielęcej, znów usłyszałam dalszy
ciąg.
— Najgorzej z Niemcami — mówił gniewnie Waldemar.
— Wykupują najpiękniejszy i przemycają. No i co z tego, że nie wolno. . . Co
z tym robią, to ja już nie wiem, ale płacą więcej niż nasi i w ten sposób oni to mają, a nie my. Tu pijaczki różne, znajdzie taki coś i gotów sprzedać od razu na wódkę. . .
— Dwie grupy — przerwał mu ten mój, zakręcając termos.
— Jedna sprzeda wszystko każdemu za byle co, a druga nie sprzeda niczego
nikomu, chociaż dostałaby dobrą cenę. Zgadza się?
— Otóż to właśnie — przyświadczyła z lekkim rozgoryczeniem Jadwiga. —
I mój mąż należy do tej drugiej grupy.
Waldemar się nagle zakłopotał.
— No, jak on ma to ciąć. . . ?
Teraz, dla odmiany, oczyma duszy ujrzałam schody Jadwigi, znajdujące się za
moimi plecami. Surowy beton, nawet bez szlichty, prowizorycznie pokryty kawał-
kami jakiegoś PCV. Też ją należało rozumieć, każda normalna kobieta chciałaby
38
mieć dom wykończony, sama przecież tej roboty nie odwali, mąż powinien się przyczynić. Zarobić. Zapłacić ludziom. A majątek mu leży w bursztynie. . .
Czy ja bym zdołała to sprzedać. . . ?
Najpierw uznałam stanowczo, że nie. Potem zastanowiłam się i pomyślałam,
że w pewnym stopniu. Rozważyłam wreszcie sprawę porządnie i zadecydowałam,
że tak. Trochę, te najpiękniejsze, od których serce by mi pękło, zostawiłabym
sobie, a resztę, trudno, niech te ohyzdy kupują. Schody trzeba wykończyć, jako
kobieta upieram się przy tym.
— Ten taki, w tym pierwszym domu z dachówką — mówił teraz Waldemar,
emocjonalnie już sklęsły. — Chciwy, a serca do bursztynu nie ma. Co złapie, to
sprzeda, z tym że nie przepije, bo on akurat trzeźwy.
— I całkiem rozumny — wtrącił dziadek z kąta nieco zgryźliwie. — Na coś
te pieniądze zbiera, a zbiera już długo. Od gówniarza go znam. Może śpi na nich.
— Dobrze, że teraz papierowe, bo na złotych byłoby mu twardo — zauważyła
Jadwiga tonem, który nie wyrażał nic.
Dziadek spoglądał to na Mieszka, którego karmił jarzynową zupką, to w okno,
na panoramę Zalewu, co jakiś czas trzymając w zawieszeniu łyżkę w ręku i dziec-
ko z otwartymi ustami.
— Są takie ludzie. Same nie wiedzą, na co im to, ale garną pod siebie. I on też
tak. Dzieci nie ma, rodziny nie ma. . .
— Ma żonę — przypomniał Waldemar.
— Iiiii tam, taka żona. Drapak, nie żona. . .
— Smażę ryby — zawiadomiła Jadwiga. — Śledź i stynka. Zjedzą państwo?
Jeśli szło o ryby, państwo zdołaliby zjeść zapewne cały połów Waldemara
i oprócz tego jeszcze trochę, szczególnie stynki. Z zapałem przyjęliśmy propozy-
cję. Oderwałam się od futryny drzwiowej i przestałam myśleć wielowarstwowo. . .
*
*
*