dział tam...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

.. z nożem w plecach... Był nieżywy... Wszystko było skończone na zawsze.
Stałam tam i patrzyłam na niego. Nic już nie miało znaczenia. Pomyślałam o tym, że
umierając nie wiedział o mnie nic złego. Tylko to, co najlepsze. Pocałowałam go w gło-
wę i wyszłam. To już był koniec. Na górze pomyślałam, że na pewno ktoś go znajdzie
i będę musiała wyjść z pokoju, i rozmawiać... Chciałam się zabić, ale nie miałam na to
siły. A później i to przeszło. On nie żyje. Wszystko nie ma już najmniejszego znaczenia.
— Rozłożyła ręce drobnym, bezsilnym gestem i odwróciła głowę ku oknu.
— A później nie wychodziła pani z pokoju aż do mego wejścia?
— Nie. W ogóle nie wychodziłam z pokoju do tej chwili.
— Wiedząc, że on jest tam na dole...? I że ktoś go zamordował?
— Ja wiedziałam, kto go zamordował.
— Kto?
— Ja... — powiedziała Sara Drummond łamiącym się głosem. — Bez względu na to,
kto wbił w niego ten nóż, ja jestem przyczyną jego śmierci.
124
125
I dopiero teraz ukryła twarz w rękach i zaniosła się strasznym, spazmatycznym łkaniem.
Alex i inspektor czekali, spuściwszy oczy. Alex skubał bezsensownie koniec krawata.
Powoli łkanie ucichło. Sara Drummond uniosła głowę.
— Przepraszam — powiedziała cicho. — Teraz będę już spokojna.
— Chciałbym tylko powiedzieć pani, że według wszelkiego prawdopodobieństwa,
jeżeli w tej sprawie nie zachodzi zupełnie obłędne powikłanie zjawisk, profesor Harold
Sparrow nie zabił pani męża.
— Co? — powiedziała Sara. — Co? — i chwyciła rękami za poręcze krzesła, jakby
bojąc się upaść.
— Ma on żelazne nieomal alibi. W chwili kiedy zabito Iana, rozmawiał z Robertem
Hastingsem u siebie w pokoju.
— Więc kto zabił Iana? Kto, kto to zrobił?
— Jedyną osobą, która miała możność to zrobić i miała jednocześnie powód, żeby to
zrobić, jest niestety, jak dotychczas, pani — powiedział Ben Parker i pochylił głowę, jak
gdyby chcąc uniknąć jej wzroku..
Ale Sara Drummond nie patrzyła na niego. Kiedy uniósł wzrok, spoglądała w okno,
za którym widać było dziedziniec przed domem, a za jego krawędzią ogromne niebie-
skie morze.
— Tak... tak... — powiedziała nie odwracając oczu. — Zabiłam go...
— A czy będzie pani także gotowa opisać okoliczności zabójstwa?
— Tak... — Odwróciła wzrok od okna i spojrzała na niego pustymi, niewidzący-
mi oczami... — Tak... weszłam... pisał list... — I nagle zaczęła recytować cicho mar-
twym, głuchym głosem: — Uderzyłam raz po raz dwukrotnie, a on... dwa razy krzyk-
nął i upadł nieżywy... A gdy leżał, zadałam trzeci cios... ofiarny... w podzięce Zeusowi...
władcy państwa zmarłych...
Następne jej słowa były już tylko nieartykułowanym bełkotem.
XVI. Morderca Iana Drummonda, oczywiście
Kiedy po godzinie przybyła karetka szpitalna i wsunięto do niej leżącą na noszach
nieprzytomną Sarę Drummond, inspektor Parker westchnął ciężko i potarł dłonią nie
ogolony podbródek. Stali na dziedzińcu we troje: on, Lucja Sparrow i dyżurny policjant.
Za szybą oszklonych drzwi wejściowych inspektor dostrzegł bladą twarz kucharki i py-
zatą, rumianą buzię Kate Sanders, obok której stał sierżant Jones. Karetka ruszyła cicho,
wjechała na zakręt i po chwili zniknęła pomiędzy drzewami alei.
124
125
— Boże, Boże — szeptała ledwie dosłyszalnie Lucja Sparrow. Zakryła oczy dłonią.
Potem opuściła dłoń i spojrzała na Parkera. — Nigdy, nigdy bym w to nie uwierzyła...
— Czy ona wyjdzie z tego? — zapytał inspektor.
— Nie wiem. Nie jestem psychiatrą. Ale obawiam się, że wyjdzie. To tylko chwi-
lowy skutek wielkiego wstrząsu i napięcia nerwów. Zaczęła bredzić, a potem zapadła
w omdlenie. Po zastrzyku oddychała już równo i nie było żadnych niepokojących obja-
wów. Ale chyba lepiej byłoby dla niej, gdyby... — Urwała. — Nie powinnam tak mówić,
jestem lekarzem. Biedny Ian. Gdyby wiedział... gdyby tylko wiedział... — Uniosła ku in-
spektorowi szare, smutne oczy. — Pan był jego przyjacielem, zdaje się?
— Byłem — powiedział Parker.
— A ona... I nikt nie mógł temu zapobiec. Nikt. A kiedy obudzi się, sama wpadnie
w rozpacz... Ona nie była taka zła, jak... jak by wskazywały na to fakty. To tylko brak mo-
ralności...
— Przyglądałem się pani podczas ostatniej godziny... — Inspektor skłonił się lekko.
— Opiekowała się nią pani jak siostrą. Po tym wszystkim. Takich rzeczy nie widuje się
często.
— A cóż miałam robić? — Lucja rozłożyła ręce. — Chory jest chorym, bez względu
na wszystko, co lekarz o nim myśli.
— I, być może, skrzywdziła ją pani ratując.
— I tego nie wolno nam brać pod uwagę. Miałam obowiązek pomóc jej, a jestem na
pewno ostatnim człowiekiem, który odważyłby się ją sądzić. Jestem stroną, nie sędzią.
Ale jeżeli nawet skrzywdziła mnie, to przecież... — wskazała dom — jego skrzywdziła
jeszcze tysiąckroć gorzej. On nie żyje. A my wszyscy musimy żyć dalej. Jutro mam ope-
rację. Inna tragedia. Inni ludzie. Poza tym mam moje życie do naprawienia. Harold...
mój mąż leży u siebie w pokoju. Płakał. To było potwornym przejściem dla niego. Może
nawet większym niż dla mnie?... Ian nie żyje, a ona go zabiła. Harold myśli, że jest po-
wodem... Nie rozumie życia. Pomimo wszystko jest naiwny. Teraz będzie długo, długo
wracał do siebie po tym wstrząsie. Czeka mnie wiele pracy przy nim...
— Pani na pewno bardzo kocha swojego męża? — powiedział inspektor, jak gdyby
potakując jakiejś nie wypowiedzianej myśli.
— Nad życie — stwierdziła Lucja Sparrow, a ton jej głosu był taki, że Parker uwierzył
jej od razu. — Nie musiałam nawet niczego mu przebaczać. Wolałabym umrzeć, niż go
stracić. Myślę, że to nie była jego wina... To ona go opętała.
— Tak. Prawdopodobnie ma pani słuszność. Pan Sparrow na pewno wróci do sie-
bie po tym wszystkim. Życzę tego pani. I nie tylko pani. To wielki uczony. Po śmierci
Drummonda spadł na niego cały ciężar odpowiedzialności za dokończenie ich wspól-
nej pracy.
— Harold dokona tego! — Uniosła swoją królewską, jasną głowę. — Odzyska siły
i dokona tego wszystkiego, co mieli zrobić razem.
126
127
— Kiedy pragniecie państwo stąd wyjechać?
Lucja spojrzała na zegarek.