Morgon spróbował wstać, ale nie wystarczyło mu sił...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
żelazne okucia drzwi, to, przypadłszy do gromady, stojącej w ponurem milczeniu, zaskowy- czała chrapliwie ostatkami sił i ostatkami...
Odwr�ci� si� ty�em do �wiat�a reflektora i os�aniaj�c oczy przed blaskiem bij�cym mu spod n�g, spr�bowa� zajrze� w kryszta�ow� g��bin� jak przez l�d, kt�ry skuwa jezioro...
Serce Dawida znalazło się w rozdwojeniu, pod działaniem dwóch sił, mimo iż były one nierówne, ubóstwiał bowiem żonę, tkliwość zaś dla Lucjana ostygła...
¨W każdym rozdziale poznajesz nowe sposoby lepszego rozumienia i pobudzania swoich manifestacyjnych sił...
Ale teraz, gdy upłynęła jedna godzina, druga i trzecia, sił tych ubywało za każdym krokiem...
- I możesz być pewien, że gdyby taki sposób istniał, na pewno by spróbował...
Spróbowałem tresury powtórnie, kiedy złowiłem kolejnego żółwia...
zająć się resztkami sił atakujących...
- Tak dobrze, Jacques? Tak bardzo chcę cię spróbować...
wystarczająco długo, aby pojawiły się świadome procesy przetwarzania...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Wiatr zdawał się wypłaszać go z jego własnej postaci. Wyciągnął ręce i zacisnął dłonie na grubych korzeniach. Poczuł ogromną siłę drzewa, gdy to zadrżało pod jego dotykiem.
Przywarł do pnia i podciągnął się po sękach i wybrzuszeniach do pozycji pionowej. Potem oderwał się od drzewa i uniósł ramiona, tak jakby chciał nimi zagarnąć wiatr.
Z dłoni i głowy wyrosły mu gałęzie. Myśli splątały się jak korzenie. Wyciągnął się w górę. Żywica pociekła mu po korze jak łzy. Jego imię utworzyło rdzeń; na tym rdzeniu narastał słój za słojem ciszy. Wystawił głowę wysoko ponad sklepienie lasu. Zakotwiczony mocno w ziemi, uginając się pod furią wichru, zniknął w sobie samym, za twardą, smaganą wiatrem tarczą własnych doświadczeń.
10
Powrócił do swojej postaci w pewien deszczowy jesienny dzień. Stał na zimnym wietrze, mrużąc oczy przed zacinającym deszczem, i próbował sobie przypomnieć, ile czasu tu spędził. Przed nim toczyła swe wody szara jak ostrze noża Ose; skalne szczyty przełęczy niknęły w grubej powłoce chmur. Drzewa wokół, wrośnięte korzeniami głęboko w ziemię, pochłonięte były własnym istnieniem. Naszła go ochota, by znowu stać się jednym z nich. Sięgnął umysłem do ich grubej, wilgotnej kory. Jakże go kusiło, by powrócić do tej powolnej egzystencji, wokół której narastają i twardnieją kolejne słoje. Ale wiatr poruszył wspomnienia. Przypomniał sobie dygoczącą, zapadającą się wokół niego górę i szaleńczy spływ rwącym potokiem. Reszty dopełnił deszcz. Morgon poruszył się z ociąganiem, zrywając ostatecznie więź z ziemią, i spojrzał na Górę Erlenstar. Poprzez mgłę zobaczył bliznę w jej zboczu i wciąż spod niej wypływającą ciemną rzekę, która wpadała do Ose.
Patrzył tak długi czas, składając w całość fragmenty mrocznego, niepokojącego snu. Implikacje wyrwały go z marazmu; zadygotał w zacinającym deszczu. Przemiótł sondą umysłu okolicę. W przełęczy nie natrafił na nikogo - ani na myśliwego, ani czarownika, ani zmiennokształtnego. Na wstępującym prądzie powietrza przeleciał nad nim spychany wiatrem kruk; uchwycił się skwapliwie jego umysłu. Ale ptak nie znał jego języka. Puścił go. Dziki, porywisty wiatr hulał z poświstem między szczytami; drzewa wokół szumiały, węsząc nadciągającą zimę. Morgon odwrócił się w końcu i przygarbiony ruszył pod wiatr z biegiem Ose ku światu.
Ale postąpiwszy zaledwie krok, zatrzymał się i zapatrzył w rzekę rwącą w stronę Isig, Osterlandu i portów kupieckich na północnych wybrzeżach królestwa. Unieruchamiała go jego własna moc. Nie było w królestwie miejsca dla człowieka, który złamał tabu prawa ziemi i kształtował wiatr. Rzeka rozbrzmiewała echami głosów przemawiających w językach, których nie znali nawet czarodzieje. Wrócił myślami do mrocznego, pustego oblicza wiatru, który był Najwyższym i któremu nie zawdzięczał nic prócz życia.
- Po co mi ono? - wyszeptał. Naszła go ochota, by wykrzyczeć te słowa do poharatanego, beznamiętnego zbocza Góry Erlenstar. Ale wiatr i tak połknąłby jego krzyk. Postąpił drugi krok w dół rzeki, w kierunku Harte, gdzie Danan Isig przyjąłby go z otwartymi rękami. Ale u Danana nie znalazłby odpowiedzi na nękające go pytania. Był więźniem przeszłości, pionkiem w starożytnej wojnie, którą w końcu zaczynał rozumieć. Przerażała go nieokreślona tęsknota za dociekaniem istoty swojej dziwnej, nieprzewidywalnej mocy. Stał tak długo nad brzegiem rzeki, aż mgły nad szczytami pociemniały i cień padł na stoki Góry Erlenstar. W końcu oderwał od niej wzrok i ruszył poprzez deszcz i lodowatą mgiełkę w stronę gór na granicy północnych rubieży.
Przeprawił się przez nie pod swoją własną postacią, chociaż deszcze pod szczytami przechodziły czasem w marznącą mżawkę, a kamienie, po których stąpał, powlekała warstewka lodu. Przez kilka pierwszych dni, choć właściwie nie zdawał sobie z tego sprawy, jego życie wisiało na włosku. Przyłapywał się na tym, że je, chociaż nie pamiętał, by polował, albo budził się o brzasku w suchej jaskini, nie pamiętając, jak się w niej znalazł. Uświadamiał sobie stopniowo swoją niechęć do korzystania z mocy i zaczynał myśleć na poważnie o przetrwaniu. Zabił kilka dzikich górskich kozic, zaciągnął je do jaskini, oprawił i czekając, aż wyschną zdjęte ze zwierząt skóry, żywił się jakiś czas ich mięsem. Potem z odprysku kości sporządził ostre szydło, podziurkował nim brzegi skór i zesznurował je podartą na paski tuniką. Wyszła mu obszerna, włochata opończa z kapturem, a futrzanych skór wystarczyło jeszcze na wyłożenie butów. Skończywszy, przywdział ten strój i ruszył w dalszą drogę, schodząc północnym odcinkiem przełęczy ku rubieżom.