czas

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Prędko skoczym? – Jeszcze czas! – odrzekł pan Michał...
Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
Przez jakiś czas obserwowałem ich i może dlatego, że byli nowi, patrzenie na nich sprawiało mi przyjemność; przy nich czułem się bezpieczny...
uśmierzyć bizony, gdy klatki przez dłuższy czas pozostaną odkryte?Tymczasem orszak zbliżył się do pierwszej klatki, przy której trzymało...
b) dokona� wyboru i rozpoznania miejsca zasadzki,c) okre�li� czas rozpocz�cia, przebiegu i zako�czenia zasadzki,d) wyznaczy� i przygotowa� sprz�t oraz...
Poza t� chwil� oburzenia patrzy�a ca�y czas z prawdziwym podziwem, jak mnieobwieszaj� tymi krawatami, lecz zarazem z rosn�cym niepokojem, �e b�d� wida�...
d³u¿szy czas, a¿ los przywiód³ nas na pewn¹ piêkn¹ wyspê, na której ros³y kêpy drzew uginaj¹cych siê pod ciê¿arem dojrza³ych owoców, gdzie unosi³...
Ja wykorzystywałem swój czas na droczenie się z inżynierami, technikami, elektrykami i cholernie głupim delegatem związku zawodowego, który obstawał przy tym,...
*** Potencja Krwi Potrafisz kontrolowac wlasna krew, sprawiajac ze na krotki czas wzrasta jej moc i obniza sie w ten sposob twoje pokolenie...
Cortegiane lub z francuska courtisane swym źródłosłowem odnoszą się do dworu, bo w ów czas dwór staje się miejscem zdobywania i sprawowania władzy...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Ale chemię i fizjologię stać dzisiaj praktycznie na wszystko. Jeśli
psychologowie i socjologowie zdefiniują ideał, można mieć nadzieję, że
neurolodzy i farmakolodzy odkryją środki, dzięki którym można będzie
urzeczywistnić ten ideał, a przynajmniej (być

że, bowiem takiego rodzaju ideału nie da się nigdy, z samej natury rzeczy,
w pełni zrealizować) przybliżyć się do niego w większym stopniu, niż to
miało miejsce w sączącej wino przeszłości, pijącej whisky, palącej
marihuanę i łykającej barbiturany teraźniejszości.

40 Potrzeba wykroczenia poza krępującą jaźń jest, jak stwierdziłem
podstawowym pragnieniem duszy. Kiedy, z jakichkolwiek powodów
ludziom nie udaje się przekroczyć siebie za pośrednictwem kultu
religijnego, dobrych uczynków i ćwiczeń duchowych, są skłonni uciekać
się do chemicznych surogatów religii — alkoholu i „głupiego Jasia" na
współczesnym Zachodzie, alkoholu i opium na Wschodzie, haszyszu w
świecie muzułmańskim, alkoholu i marihuany w Ameryce Środkowej,
alkoholu i koki w Andach, alkoholu i barbituranów w bardziej
nowoczesnych regionach Ameryki Południowej. W Poisons Sacres,
Ivresses Divines Philippe de Felice pisze dużo, dostarczając bogatej dokumentacji, o istniejącym od niepamiętnych czasów związku między
religią a zażywaniem środków odurzających. Tutaj, w streszczeniu lub w
bezpośrednich cytatach, przedstawiam jego wnioski. Stosowanie
substancji toksycznych do celów religijnych jest „bardzo
rozpowszechnione... Praktyki opisane w niniejszym tomie obserwuje się w
każdym regionie świata, w nie mniejszym stopniu pośród ludów
prymitywnych, niż pośród tych. które osiągnęły wysoki poziom cywilizacji.
Nie mamy więc do czynienia z wyjątkowymi faktami, które można
zasadnie pominąć, ale z powszechnym, i w najszerszym sensie tego
słowa ogólnoludzkim zjawiskiem, zjawiskiem którego nie może pominąć
ktoś, kto próbuje odkryć, czym jest religia i jakie głębokie potrzeby
zaspokaja."

W sytuacji optymalnej, każdy powiniem móc odnaleźć autotrans-
cendencję w jakiejś formie czystej lub stosowanej religii. W praktyce
wydaje się nader nieprawdopodobne, by kiedykolwiek doszło do takiego
stanu. Istnieją, i bez wątpienia zawsze będą istnieć, dobrzy wierni, dla
których, niestety, pobożność nie jest wszystkim. Nieżyjący G. K.
Chesterton, który pisał równie lirycznie o wypitce, co o pobożności może
służyć jako ich wymowny przedstawiciel.

Współczesne kościoły, z niewielkimi wjątkami spośród wyznań
protestanckich, tolerują alkohol; ale nawet najbardziej tolerancyjne nie
uczyniły żadnej próby włączenia tego środka do chrześcijaństwa czy
sakramentalizacji jego użycia. Pobożny pijus jest zmuszony do
umieszczania religii w jednej przegródce, a surogatu religii w drugiej. I być może jest to nieuniknione. Picie nie może podlegać sakramentalizacji,
poza tymi religiami, które nie przywiązują wielkiej wagi do dobrych
obyczajów. Kult Dionizosa czy celtyckiego bożka piwa był głośnym

41 i wyuzdanym aktem. Obrzędy chrześcijańskie są nie do pogodzenia nawet
z religijnym upojeniem. Nie czyni to żadnej szkody gorzelnikom, ale jest
bardzo niekorzystne dla chrzścijaństwa. Niezliczona liczba ludzi jest
spragniona autotranscendencji i z zadowoleniem odnalazłaby ją w
kościele. Ale, niestety, „głodne owieczki czekają, lecz pozostają nie
nakarmione". Biorą udział w obrzędach, słuchają kazań, powtarzają
modlitwy; ale ich pragnienie pozostaje nie zaspokojone. Rozczarowani,
uciekają się do butelki. Przynajmniej przez pewien czas i w pewnej mierze
jest to skuteczne. Mogą nadal jeszcze bywać w kościele; ale nie ma on
dla nich większego znaczenia niż Muzyczny Bank z Erewhon Butlera.
Nadal mogą uznawać Boga; ale jest on Bogiem tylko na poziomie słownym, tylko w czysto pickwikowskim sensie. Rzeczywistym obiektem
kultu jest butelka, a jedynym religijnym przeżyciem jest stan