cuchnącym zepsutymi zębami, czosnkiem i winem...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Za wszelką cenę starał się
zapanować nad drżeniem kolan.
Przez radio doleciał go szept Marka:
— Pod żadnym pozorem się nie odzywaj.
Sir Guy patrzył na niego spode łba.
— Zadałem ci pytanie, giermku. Nie odpowiesz?
Wciąż powoli ściągał rękawicę. Chris nabrał pewności, że za chwilę do stanie
cios pięścią między oczy.
— Nic odpowiadaj — syknął Marek.
Chris nawet nie widział innej możliwości, jak usłuchać tej rady. Wziął głębszy oddech, próbując odzyskać panowanie nad sobą. Nogi miał jak z waty, dygotały
coraz mocniej. Naszły go obawy, że lada moment ugną się pod nim i runie na
posadzkę. Jeszcze raz zaczerpnął powietrza, pragnąc zdusić strach.
Sir Guy odwrócił się do lady Claire.
— Pani, zali twój wybawca umie mówić czy potrafi jeno wzdychać?
— Niech ci będzie wiadome, sir Guy, że pochodzi z odległej krainy i często
nie pojmuje naszego języka.
— Dic mihi nomen tuum, scutari. — Powiedz, jak się nazywasz.
— Obawiam się, że łaciny takoż nie zna, sir Guy — rzekła lady Claire.
Malegant skrzywił się z obrzydzeniem.
— Commodissime. To bardzo dogodne dla tępego giermka, abyśmy nie mo-
gli go wypytać, skąd przybył i po co. Skoro jest Irlandczykiem, zawędrowaliście daleko od domu. Nie jest pielgrzymem i nie pozostaje w służbie, to kim jest?
I co tutaj robi? Patrzcie, jak się trzęsie. Czegóż miałby się bać? — Zapewne nie nas, mój panie, chyba że jest dzikusem Arnauta wysłanym na przeszpiegi. To by wyjaśniało, czemu udaje tępego. Tchórz nie odważa się zabierać głosu.
— Nic odpowiadaj — powtórzył szeptem Marek.
Malegant dźgnął palcem w pierś Chrisa.
— Tchórzliwy giermku, nazwałem cię szpiegiem i łajdakiem, niegodnym mia-
na człeka zdolnego wyjawić swe pochodzenie. Wyzwałbym cię zaraz, gdybyś był
tego godzien.
Zdjął rękawicę i z politowaniem kiwając głową, rzucił ją na ziemię. Z brzę-
kiem wylądowała u stóp Chrisa. Sir Guy odwrócił się do niego plecami i ruszył
z powrotem do stołu.
Spojrzenia wszystkich obecnych skierowały się na Hughesa. Stojąca obok
Claire szepnęła:
— Rękawica. . .
Chris zerknął na nią z ukosa.
— Rękawica! — powtórzyła z naciskiem.
202
— O co tu chodzi? — pomyślał, marszcząc brwi. Schylił się szybko i podniósł
rękawicę. Zdumiało go, że jest aż tak ciężka. Wyciągnął ją w kierunku Claire, lecz dziewczyna odwróciła się do Maleganta.
— Panie! — zawołała. — Giermek przyjął twoje wyzwanie. Jakie wyzwanie?
— przemknęło Chrisowi przez myśl.
— Po trzy kopie bez grotów, a outrance — obwieścił sir Guy.
— Cholerny idioto! — syknął przez radio Marek. — Wiesz, co zrobiłeś?

* * *
Sir Guy zwrócił się do rozpartego na krześle lorda Olivera:
— Mój panie, racz zezwolić, aby turniejowe zmagania otworzyła nasza walka.
— Niechaj tak będzie — odparł gospodarz.
Sir Daniel przecisnął się przez tłum i skłoniwszy się nisko przed stołem, po-
wiedział:
— Lordzie Oliverze, moja bratanica posunęła się za daleko. Może bawi ją, że
sir Guy, rycerz wielkiej sławy, dał się sprowokować do walki ze zwykłym giermkiem, ponosząc tym samym ujmę na honorze. Jednakowoż źle mu posłuży ten
niewieści podstęp.
— Zaiste? — zdziwił się lord Oliver, zerkając ciekawie na czarnego rycerza.
Guy Malegant splunął na podłogę i odparł:
— Z giermkiem? Jakiż to giermek? W moim mniemaniu to przebrany rycerz,
łotr i szpieg. Jego zdrada musi się spotkać z odpowiednią zapłatą. Zmierzę się z nim dzisiaj.
— Jeśli pozwolisz, mój panie — ciągnął sir Daniel — nikomu nie posłuży
takie widowisko. To zaiste jeno giermek, niewprawny we władaniu orężem Gdzie
mu się mierzyć ze sławnym rycerzem.
Chris wciąż jeszcze nie bardzo wiedział, o co w tym wszystkim chodzi. Nie-
spodziewanie z tłumu gawiedzi wystąpił Marek i przemówił płynnie w dziwnym
języku, przypominającym nieco starofrancuski. Hughes domyślił się, że to oksy-tański.
— Mój panie. — Andre skłonił się uniżenie. — Ten czcigodny człek prawdę
mówi. Giermek Christopher jest moim kompanem, żaden z niego rycerz. Z głębi
serca proszę, panie, byś dozwolił Christopherowi podać imię rycerza, który w jego miejsce przyjmie to wyzwanie.
— Co? Rycerza? Jakiego rycerza? Kimże jesteś?
Chris spostrzegł, że lady Claire wpatruje się w Marka z nieskrywanym zacie-
kawieniem. Andre spojrzał na nią przelotnie, zanim odpowiedział:
203
— Wybacz, mój panie. Jam jest sir Andre de Marek, pochodzę z Hainault.
Z bożą pomocą siebie stawiam w miejsce Christophera. Godnie stanę przeciwko
temu czcigodnemu rycerzowi.
Lord Oliver potarł dłonią policzek. Widząc jego wahanie, sir Daniel wtrącił
szybko:
— Mój lordzie, rozpoczęcie turnieju od nierównej walki nie przysporzy ci
zabawy i nie zapisze tego dnia w ludzkiej pamięci. Mniemam, że sir Marek lepiej się sprawi w polu.
Oliver popatrzył na Marka.
— Panie, skoro mój przyjaciel, Christopher, jest brany za szpiega, to i ja szpiegiem być muszę. Rzucając jemu potwarz, sir Guy znieważył także mnie. Przeto
błagam, abym mógł bronić honoru swojego imienia.
Gospodarz sprawiał wrażenie coraz bardziej rozbawionego nieoczekiwanym
obrotem sprawy.
— Cóż na to rzekniesz, Guy?
— Zaiste, przyznaję, że sir Marek może być dobrym sekundantem, jeśli rękę
ma równie wprawną jak język. Przeto jako sekundant niech staje w polu z moim
sekundantem, sir Charlesem de Gaune.
Przy końcu stołu podniósł się rosły rycerz. Miał pociągłą twarz o bladej cerze.
Długi spiczasty nos i głęboko osadzone wąskie oczy upodobniały go do szczura.
Był jednak mocno zbudowany.
— Z radością stanę jako sekundant — powiedział.
Marek postanowił nie dawać za wygraną.
— Wygląda na to, że sir Guy lęka się zmierzyć pierwej ze mną.
Słysząc to, lady Claire uśmiechnęła się szeroko i śmielej popatrzyła na nie-
znajomego, co jeszcze bardziej rozsierdziło sir Guya.
— Nikogo się nie lękam — warknął — a najmniej kogoś z Hainault. Jak prze-