Carl wydawał się szczerze zdziwiony...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
- Myślę - powiedział, z uwagą dobierając słowa – że zamiast wydawać pieniądze na obce wojska, lepiej zrobiłbyś odtwarzając milicję wieśniaków,...
Choć na pierwszy rzut oka Terranova wydawała się zwarta i masywna, rozcinało ją prawie na dwoje rozciągnięte południkowo morze wewnętrzne, zwane...
Donovan nie lubił spotykać się z ludźmi, których kiedyś obraził, a konfrontacja z Tomem Corsim wydawała mu się szczególnie trudna...
— Jaki wykres? — zdziwił się Igor Pietrowicz...
Nałgała mu coś o jednym jedynym weekendzie w łóżku z narzeczonym, który poszedł do wojska i zginął, co potem okazało się szczerą prawdą, gdyż...
Również Zala wydawała się przystosowywać na swój sposób do nowych warunków...
- Wydawało mi się, że ci już wyjaśniłem dokładnie ograniczenia fizyki chronomobilnej - odparł Jack...
Smocza Skała nigdy dotąd nie wydawała mu się tak mroczna i straszna...
Patrzyła uważnie na mnicha, lecz tym razem na jego twarzy widziała tylko szczery wyraz troski...
Ku zdziwieniu Tirthy jej towarzysz bez słowa przyprowadził klacz dziewczyny...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Spróbowałam mu wyjaśnić.
- Człowiek, którego skazano za te zbrodnie, ma być niedługo stracony. Nie możemy do tego dopuścić. Planowaliśmy kampanię na rzecz wznowienia postępowania.
Wyraz twarzy Carla niczego nie zdradzał, kiedy powiedział:
- Ale mogliście spokojnie żyć przez wszystkie te lata, kiedy ten człowiek siedział w więzieniu? To wam nie przeszkadzało?
- Człowiek, którego skazano, nie jest święty. - Czułam, że przechodzę do defensywy. - Jest... przestępcą. Zasługuje na więzienie. - Moje wytłumaczenie zabrzmiało świątobliwie, a zarazem pusto. Zwłaszcza że mężczyzna stanowiący moje jednoosobowe audytorium też kiedyś był przestępcą, też według jakiegoś prokuratora zasługiwał na więzienie.
Carl puścił moje słowa mimo uszu.
- Masz dowody na poparcie nowej teorii? Podejrzewam, że nie. Pokręciłam głową.
- Wiemy mniej więcej, gdzie szukać dowodów. Z kim możemy rozmawiać.
- Przypuszczam, że plany waszej trójki nie uszczęśliwiły policjantów, którzy prowadzili wtedy śledztwo.
- Masz rację.
- Nie pozostaje mi nic innego tylko... jak to się mówi?... wydedukować, że Prowlera wynajął jakiś gliniarz.
Kiwnęłam głową.
- Mnie też się tak wydaje.
- Jak myślisz? Wiesz kto? Znowu kiwnęłam głową.
- Jesteś pewna?
- A co?
- Pytam z ciekawości.
- Prawie pewna.
- Podaj liczbę. Na dziewięćdziesiąt dziewięć procent?
- Na dziewięćdziesiąt procent.
Carl zrobił długi, wolny wdech. Przy wydechu powiedział:
- Ten gliniarz jakoś się nazywa?
- Mickey Redondo. Jest detektywem.
- Opowiedz mi o nim.
Spełniłam jego życzenie. Powiedziałam, co wiem o Mickeyu. Nie było tego dużo. Carl zadał jeszcze kilka pytań. Pamiętałam trochę szczegółów o Mickeyu, jego rodzinie i dzieciach. W miarę możliwości zaspokoiłam jego ciekawość.
Kiedy skończyłam, powiedział:
- Ale twoja przyjaciółka jak na razie ma się dobrze? Ta, z którą rozmawiałaś.
- Zachorowała na grypę.
- Grypę?
- Została dzisiaj w domu przez grypę.
- Mieszka w domu czy w mieszkaniu.
- W apartamentowcu.
- Duży budynek?
- Spory.
- Ta grypa mogła uratować jej życie.
- Też jej to powiedziałam.
- Dam ci dla niej parę wskazówek. Musisz do niej zadzwonić i powiedzieć, co ma robić.
- Dobra - zgodziłam się. - Co?
- Powinna zadzwonić na policję i wymyślić jakąś historyjkę, że boi się po śmierci znajomego. Niech poprosi o ochronę. Założę się, że człowiek Prowlera czeka, aż ona wyjdzie z domu. Jeśli ktoś tam jest, musi zobaczyć przyjazd policji.
- Co chcesz zrobić?
- Znowu zadzwonię do Prowlera. Wymienię nazwisko gliniarza, który według ciebie ma brudne ręce. Wprowadzę mały... jak to się mówi... zamęt.
Pod nami woda w Boulder Creek wciąż obmywała gładkie kamienie. Do tej chwili nie słyszałam ani jednego odgłosu rwącej rzeki i nie zauważyłam ani jednej przepływającej kropli.
Razem z Carlem znowu podeszliśmy do aparatów. Wykręciłam numer Andrei. Był zajęty.
- U niej zajęte - zwróciłam się do Carla. - Może już wzywa pomoc. Zanim znowu do niej zadzwonię, muszę coś wiedzieć. - Dotknęłam jego ramienia. - Wszystko w porządku? Mam na myśli wczoraj.
Zmrużył oczy.
- Nie wiem, o co ci chodzi. O to, co się stało u ciebie w domu? Zerknęłam na niego, żeby ocenić, na ile jest szczery.
- Mówię o tym, co się stało w motelu przy Arapahoe. Wszystko z tobą w porządku po tym, co się tam wczoraj stało?
Widziałam, jak podskakuje mu jabłko Adama, gdy przełykał ślinę. Zwilżył językiem wargi.
- Czy... ze mną wszystko w porządku?
- Kiedy rozmawialiśmy w zeszłym tygodniu, wspominałeś, że jest ciężko... no wiesz, potem. To znaczy emocjonalnie. Mówiłeś o grze w baseball z dzieckiem i o gotowaniu ziti? Zastanawiałam się tylko, jak się dzisiaj czujesz, to wszystko. Martwię się. - Wbiłam wzrok w wody rzeki, a potem w swoje palce. Zaczęłam czuć się nieswojo i niezręcznie.