— Jaki wykres? — zdziwił się Igor Pietrowicz...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
ver appetebat, cum Hannibal exhibernis movit; c) cum explicati-vum lub coincidens = gdy, skoro,przez to, �e (z tym�e trybem i cza-sem, jaki jest w zdaniu...
jaki zwiedzać będzie Paryż, gdy z jednej strony Sekwany zostaną tylko szczątki z Tuileriów, brama Saint-Denis, Magdalena, pałac Inwalidów etc...
- Szczęście osiąga w procesie nieustannie realizowanej pełni życia i niezależne jest od celu, jaki pozwoli zrealizować los; a tam gdzie życie pełne, na miarę...
Maria była ciekawa, jaki związek ma krew, która wyciekała spomiędzy jej nóg, z byciem panną, lecz matka nie umiała jej tego wyjaśnić...
Gdy przemawiam do hindusow, mowie im: "Wasi kaplani nie beda tym zachwyceni (zauwazcie, jaki jestem dzisrano ostrozny), ale Bog, zgodnie z nauka Jezusa Chrystusa,...
jaki sposób w małej zbiorowości lokalnej obrotny przedsiębiorca bogaci się, inwestuje, uzależnia od siebie innych, prowadzi wystawny tryb życia, wchodzi do...
Rozwój dzieci dyslektycznych jest nieharmonijny, dlatego też na tym etapie badania poszukuje się, w jakim zakresie jest on zaburzony i jaki jest stopień tego...
W tym klarownym obrazie, jaki tworzy beztroski racjonalizm, jest co prawda pewien rys sprzeczność, na którą natrafili Ivan T...
ZARZĄDZANIE INFORMACJĄZapisz w kilku zdaniach, w jaki sposób zamierzasz prowadzić sprawozdawczość finansową i rejestr pozostałych...
- Osłabiony? W jaki sposób?- Jego wola może znacząco zmaleć, do poziomu zwykłego starca...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Ten, co tu leży...
— Ach ten! To nieistotne. Sniegowoj przychodzi tu w czasie pana nieobecności?
— Nieistotne — powtórzył za nim Malanow. — Wie pan, może to dla pana jest nieistotne — powiedział, spiesznie zbierając z biurka papiery i byle jak wpychając je do szuflad. — Siedzi człowiek, haruje jak głupi, potem przychodzą tacy różni i mówią, że to nieistotne — mamrotał siedząc w kucki i zbierając z podłogi brudnopisy.
Igor Pietrowicz obserwował go z idealną obojętnością, starannie wkręcając papieros w cygarniczkę. Kiedy Malanow, zły i spocony, sapiąc wrócił na swoje miejsce, Igor Pietrowicz zapytał uprzejmie:
— Czy pozwoli pan, że zapalę?
— Pozwolę — powiedział Malanow. — Tu jest popielniczka... I wie pan, proszę szybciej pytać o to, co pana interesuje. Ja mam pilną pracę.
— To zależy tylko od pana — oświadczył Igor Pietrowicz, delikatnie wydmuchując dym kątem ust, żeby smuga ominęła Malanowa. A więc na przykład pytanie następujące: — Jak pan zwykle mówi o Sniegowoju — pułkownik, po nazwisku czy też Arnold Pawłowicz?
— Czasem tak, a czasem inaczej — burknął Malanow. — Co panu za różnica, jak ja go nazywam?
— Pułkownikiem też go pan nazywa?
— Też. No i co z tego?
— To bardzo dziwne — powiedział Igor Pietrowicz, ostrożnie strząsając popiół. — Bo widzi pan, Sniegowoj został mianowany pułkownikiem dopiero przedwczoraj.
To był cios. Malanow milczał, czując, jak jego twarz robi się purpurowa.
— A więc skąd pan wiedział, że Sniegowoj dostał awans na pułkownika?
Malanow machnął ręką.
— Dobrze już — powiedział. — Co tam... To tak, dla szpanu... Nie wiedziałem, że jest pułkownikiem... czy może tam podpułkownikiem. Po prostu byłem u niego wczoraj i zobaczyłem płaszcz z dystynkcjami... patrzę — pułkownik...
— A kiedy był pan wczoraj u niego?
— Wieczorem. Późno... Pożyczyłem od niego książkę... Tę właśnie...
Niepotrzebnie się wygadał o książce. Igor Pietrowicz natychmiast zabrał się do książki i zaczął ją przeglądać, a Malanow spłynął zimnym potem, ponieważ nie miał pojęcia, co to za książka i o czym.
— A w jakim to jest języku? — z roztargnieniem zapytał Igor Pietrowicz.
— E... — wymamrotał, po raz drugi spływając zimnym potem, Malanow — po angielsku, jak należy przypuszczać...
— Chyba raczej nie — powiedział Igor Pietrowicz wpatrzony w tekst. — To przecież cyrylica, a nie łaciński alfabet... O! To przecież rosyjski!
Malanow spocił się po raz trzeci, ale Igor Pietrowicz odłożył książkę na miejsce, rozsiadł się w fotelu, wsadził na nos swoje czarne okulary i wlepił je w Malanowa. A Malanow nie odrywał oczu od Igora Pietrowicza, starając się nie mrugać i nie spoglądać w bok. W głowie kołatało mu, co następuje: ty sukinsynu, ty zawszony kapitanie Konkassor... nie powiem, gdzie są nasi...
— Do kogo ja jestem podobny, pana zdaniem? — nagle zapytał Igor Pietrowicz.
— Do ekspedienta! — palnął bez zastanowienia Malanow.
— Źle — powiedział Igor Pietrowicz. — Niech pan spróbuje jeszcze raz.
— Nie wiem... — wydukał Malanow.
— Źle! Powiedziałbym — bardzo źle! Fatalnie. Dziwne ma pan wyobrażenie o naszych organach ścigania... Coś podobnego — ekspedient!
— No więc do kogo? — zapytał tchórzliwie Malanow.
Igor Pietrowicz dydaktycznie potrząsnął przed sobą okularami.
— Do niewidzialnego człowieka! — oznajmił z naciskiem.
Zamilkł. Zapadła dotykalna, jak z waty, cisza, nawet ciężarówki przestały wyć za oknem. Do Malanowa nie docierał żaden dźwięk i ponownie z udręką zapragnął się obudzić. I w tym momencie w tej ciszy zagrzmiał telefon.
Malanow wzdrygnął się. Igor Pietrowicz, zdaje się, również. Dzwonek zagrzmiał powtórnie. Malanow oparł się o poręcze fotela, nieco uniósł ciało i pytająco spojrzał na Igora Pietrowicza.
— Proszę — powiedział tamten. — To zapewne do pana.
Malanow dotarł do tapczanu i podniósł słuchawkę. To był Weingarten.
— Czołem, astrofagu — burknął. — Dlaczego nie dzwonisz, bydlaku?
— Rozumiesz... nie miałem do tego głowy...
— Z babą się zabawiasz?
— T-tak... nie. Coś ty, jakie tam baby...
— Ech, gdyby tak moja Swietka dostarczała mi swoje przyjaciółki! — powiedział Weingarten z zawiścią.
— T-tak... — wybełkotał Malanow. Cały czas czuł na plecach spojrzenie kapitana Konkassora. — Słuchaj, Walka, później do ciebie zadzwonię...
— A co tam u ciebie? — natychmiast zaniepokoił się Weingarten.
— Nic takiego... potem ci opowiem.
— Ta baba?
— Nie.
— Mężczyzna?
— Aha...
Weingarten ciężko sapał w słuchawkę.
— Słuchaj — powiedział, zniżając głos. — Zaraz do ciebie przyjadę. Chcesz?
— Nie! Tylko ciebie mi tu brakowało... Weingarten znowu zasapał.
— Słuchaj! — powiedział. — Czy on jest rudy?
Malanow mimo woli spojrzał na Igora Pietrowicza. Ku jego zdumieniu Igor Pietrowicz w ogóle na niego nie patrzył, tylko poruszając wargami czytał książkę Sniegowoja.
— Ależ skąd, co za pomysł? Dobra, później do ciebie zadzwonię...
— Zadzwoń koniecznie! — wrzasnął Weingarten. — Jak tylko on sobie pójdzie, zaraz zadzwoń!
— Dobra — powiedział Malanow i odłożył słuchawkę. Następnie wrócił na swoje miejsce mruknąwszy „pardon...”.
— Nie szkodzi, nie szkodzi — powiedział Igor Pietrowicz i odłożył książkę. — Ma pan rozległe zainteresowania, Dymitrze Aleksiejewiczu...
— T-tak... nie narzekam... — wydusił z siebie Malanow. Do diabła, żeby tak choć przez sekundę zobaczyć, co to za książka. — Drogi panie — powiedział prosząco — może byśmy tak zakończyli, jeśli można? Już druga godzina.