Ku zdziwieniu Tirthy jej towarzysz bez słowa przyprowadził klacz dziewczyny...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Podczas gdy d'Artagnan pędził po ulicach i pukał do bram, Aramis przyłączył się do dwóch towarzyszy; wróciwszy do domu d'Artagnan zastał przyjaciół w...
* * * — Wiadomość z obozu Charon, towarzyszu admirale — zameldował porucznik Fraiser i widząc gest Tourville’a, odczytał jej...
I CZELADNIK A on, wicie, jeszcze jedno, wicie, ma cierpienie, towarzyszu mistrzu: on się kocha w naszym tym perwersyjnym aniołku tylko temu, co ona jest...
Mattinao powiódł towarzysza przez gaik, w którym pasożytne rośliny zwrotnikowe wiły się koło gałęzi drzew owocowych, ścieżką idącą wzdłuż...
Wreszcie wczesnym popołudniem któregoś dnia Smuga oznajmił, że wraca jego przyjaciel i mogą mu złożyć wizytę w siedzibie towarzystwa, gdzie pracuje...
Uczuciu, iż jest śledzony towarzyszyło naglące pragnienie znalezienia się na otwartej przestrzeni, któremu nie sposób się było oprzeć...
Dlaczego Race miałby się z tego wykręcić? Niech pozna też ujemne strony kobiecego towarzystwa, nie tylko te dodatnie...
naszego, zwa�y si� te bractwa ku pami�ci s�awnych biesiad kr�la Artusa i jego towarzysz�w�zborami Artusowymi�...
pozytywistycznych, które wszelkie warianty artyzmu traktują jako instrumenty krasomówcze, a wartość słowa poetyckiego pragną mierzyć wartością...
Co m�wi nazwa? Najg��bsze korzenie s�owa reporta� tkwi� w �acinie, w kt�rej przedrostek re- oznacza� 'na nowo, cofaj�c si�', za� czasownik porlare - 'nosi�'...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Odpięła spinkę pod brodą i owinęła opończą bezwładne ciało dziecka. Podała swoje brzemię Sokolnikowi, wsiadła na konia i odebrała je od niego. Następnie, niemal tak szybko, jak tu przyjechali, powrócili do ruin zagrody. Może powinni pogrzebać zabitych — Tirtha o mało nie zatrzymała konia przy zwłokach dziewczynki, ale na szczęście zdała sobie sprawę, że przede wszystkim musi zająć się żywym dzieckiem i że ich bezpieczeństwo może zależeć od szybkiej ucieczki z tego strasznego miejsca.
Zawrócili do zalesionych wzgórz. Sokolnik znów prowadził. Jechali wolniej, gdyż drużynnik Tirthy starał się zacierać ślady, co jakiś czas zsiadając z kuca i zamiatając gałęzią miejsca, gdzie zostawili zbyt wyraźny trop. Kluczyli wykorzystując wszystkie naturalne osłony i zagłębienia terenu.
Sokół regularnie patrolował okolicę i meldował swemu panu o sytuacji. Chociaż Sokolnik nie przetłumaczył Tircie żadnego z meldunków, wywnioskowała, iż na razie nie grozi im żadne niebezpieczeństwo.
Dziecko leżało w jej ramionach nieruchome, bezwładne. Od czasu do czasu próbowała przebić się przez myślową zaporę, którą otoczył się przerażony umysł. Gorąco pragnęła dowiedzieć się czegoś więcej i bardzo chciała mu pomóc. Obawiała się, że jeśli świadomość zgasła na zawsze, wola życia może pójść jej śladem i dziecko umrze. Być może taki koniec byłby miłosierny, ale Tirtha czuła, że będzie walczyć o to życie ze wszystkich sił.
Przed południem dotarli do miejsca, które Sokolnik uznał za względnie bezpieczne. Nie znaleźli tam co prawda wody, ale bujna trawa zadowoliła kucyki i torgiańczyka, a Tirtha i Sokolnik przycupnęli w niszy utworzonej przez kilka sporych głazów. Wrogowie mogliby ich tu odnaleźć tylko po intensywnych poszukiwaniach.
Dziewczyna trzymała na kolanach niewidzialne dziecko. Jego ciałko, tak przedtem zimne, teraz było ciepłe. Za ciepłe! Po omacku odgarnęła na bok mokre od potu włosy malca i położyła rękę na płonącym gorączką czole. Odnalazła lekko rozchylone usta i wlała w nie nieco wody z manierki. Usłyszawszy odgłos przełykania — pierwszy dobry znak — dała dziecku jeszcze łyk.
Głowę miała nabitą myślami. Wiedziała, że nie zdoła zniszczyć tak silnego czaru. Z drugiej jednak strony, istniały czary zmieniające postać, które działały tylko przez jakiś czas. Zacisnęła zęby, żeby nie wypowiedzieć cisnących się jej na usta przekleństw, które poznała podczas wieloletniej wędrówki, i nie dać upustu frustracji i złości.
Sokolnik zajął się rozbijaniem tymczasowego obozowiska, po czym przykucnął obok Tirthy i ściągnął z głowy hełm, jakby mu ograniczał pole widzenia.
— Co je tak trzyma?
— Myślę, że iluzja — odparła, chociaż niczego nie była już pewna. — Ktoś mógł je tam ukryć, widziałeś ślady na polu, tamci kogoś ścigali. Może jego matka miała wrodzone zdolności. Jeżeli była dostatecznie przerażona, mogła rzucić silny czar, żeby uratować dziecko. Niewykluczone, iż sama nawet dała im się złapać…
— Obecni mieszkańcy Karstenu nie używają czarostwa — zauważył. — A Stara Rasa…
— …dawno temu została potępiona i skazana na zagładę — dokończyła Tirtha. — Ale to nie znaczy, że ktoś tej krwi nie pozostał w ukryciu. Zresztą, my możemy zawierać związki małżeńskie z innymi rasami i z takich związków rodzą się dzieci. Wiele naszych kobiet wyszło za mąż za Sulkarczyków, którzy nie władają mocą, a podstawą ich potęgi jest tylko znajomość morza. Na pewno słyszałeś o przybyszu z innego świata, Simonie Tregarcie. Poślubił jedną z Czarownic. Strażniczki wyjęły ją spod prawa twierdząc, że je zdradziła. Miał on jakiś własny talent, a jego żona też nie utraciła swych zdolności, mimo że Mądre Kobiety przysięgały, iż tak się stanie. Urodziła troje dzieci jednocześnie, co się nigdy dotąd nie zdarzyło. I cała trójka władała mocą, a raczej nadal włada. Oni to bowiem, jak wieść niesie, prowadzą teraz wojnę w Escore i otworzyli znów ten kraj dla Starej Rasy.