„Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go do ciemności zewnętrznej”...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
I nagle, jakby zmysły postradał, porwał się z siedzenia i chwyciwszy w obie ręce chudego dryblasa, co kawę roznosił i węgle do fajek, począł głową jego tłuc o...
Kiedy St’ven zobaczył, że F’lessanowi drżą ręce, sam pozapinał mu kurtkę na guziki, znalazł jego hełm i założył mu na głowę...
W sklepie bierzesz towar w ręce, dokładnie go oglądasz, a jak jesteś przekonany, że właśnie on ci jest potrzebny - płacisz...
Oczy cioci zamknęły się, jej ręce spoczęły nieruchomo na czerwonym kłębku...
Wreszcie Valarowie zwołali naradę, zaniepokojeni wieściami, które Yavanna i Orome przynosili z Krain Zewnętrznych...
Dziewczyna na posadzce obciągnęła spódnicę, zasłaniając długie, spracowane nogi, spojrzała na Sefelta, który leżał przy niej uśmiechnięty, drgając w...
Powłócząc nogami, pogrążył się w ciemności, za sobą słyszał ludzi śpiewających „Już się nie bój dłużej”...
od okoliczno�ci i pomimo zewn�trznych nacisk�w, najbardziej szczeg�owe i najdosko-nalsze metody wyborcze...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Badanie przez króla gości zebranych na uczcie jest sceną sądu.
Gośćmi na uczcie ewangelii są ci, którzy służą Bogu. Ich imiona są zapisane w księdze żywota. Ale nie wszyscy chrześcijanie są prawdziwymi uczniami Jezusa. Nim zostanie rozdana nagroda, musi zapaść decyzja, kto godzien jest mieć udział w dziedzictwie sprawiedliwych.
I nastąpi to, zanim Jezus przyjdzie na obłokach niebieskich. Bowiem gdy przyjdzie — rozda nagrodę „każdemu według jego uczynku” (Obj.
22,12). Charakter uczynków każdego człowieka będzie ustalony przed powtórnym przyjściem Chrystusa i według tego będzie przyznana za-płata.
Sąd śledczy odbywa się w niebie w czasie, gdy ludzie żyją jeszcze na ziemi. Bóg bada życie każdego, kto twierdzi, że jest naśladowcą Chrystusa, na podstawie sprawozdań zapisanych w księgach niebieskich i osądzi jego los na wieki.
Weselna szata, o której mowa w przypowieści, wyobraża charakter czysty, bez skaz, jaki będą posiadać naśladowcy Chrystusa. Zborowi będzie dane „przyoblec się w czysty, lśniący bisior”, „bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju” — który oznacza „sprawiedliwe uczynki świętych” (Obj. 19,8; Efez. 5,27). To jest sprawiedliwość Chrystusa.
Charakter Jego może być przez wiarę udzielony każdemu, kto przyjmie Go jako swojego osobistego Zbawiciela.
Białą szatę niewinności nosili prarodzice, kiedy Bóg umieścił ich w raju. Żyli w doskonałej zgodzie z wolą Bożą. Całą swą miłość kon-centrowali na Ojcu niebieskim. Świetlista szata otaczała świętą parę.
Była to szata niewinności. Gdyby zostali Bogu wierni, okrywałaby ich stale. Pierwszy ich grzech zerwał łączność z Bogiem — świetlana sza-nadzieja.pl
201
Ellen G. White
PRZYPOWIEŚCI CHRYSTUSA
ta znikła. Nadzy i zawstydzeni próbowali zastąpić szatę nieba okry-ciem z liści fig.
Tak postępują przestępcy przykazań Bożych od dnia, kiedy Adam i Ewa nie okazali posłuszeństwa Panu. Splatają liście fig, aby okryć swą nagość — skutek przestępstwa zakonu. Noszą odzież zrobioną przez siebie, próbują własnymi uczynkami zasłonić grzech, by tylko zostać przez Boga przyjętymi.
Próżne nadzieje. Człowiek nic nie wytworzy, co mogłoby zastąpić utraconą szatę niewinności. Żadne okrycie z liści figowych, żadna świecka suknia nie może być odzieniem tych, którzy razem z aniołami zasiądą do wieczerzy Barankowej.
Jedynie szata przygotowana i ofiarowana przez Chrystusa może pozwolić na przebywanie w obecności Boga. Chrystus daje każdej wierzącej i pokutującej duszy szatę własnej sprawiedliwości. „Radzę ci, abyś nabył u mnie (...) szaty białe, aby nie wystąpiła na jaw haniebna nagość twoja” (Obj. 3,18).
W szacie przygotowanej i ofiarowanej przez Boga nie ma żadnego elementu pracy rąk ludzkich. Chrystus w swoim człowieczeń-
stwie wykuł doskonały charakter i ten charakter chce ofiarować, by się stał naszym udziałem. „Wszystkie nasze cnoty są jak szata splu-gawiona” (Izaj. 64,6). Każde nasze dzieło jest zbrukane grzechem.
Ale Syn Boży „objawił się, aby zgładzić grzechy, a grzechu w nim nie ma”. Grzech jest nazwany przestępstwem zakonu albo bezprawiem (I Jana 3,4.5). Jedynie Chrystus uczynił zadość wszystkim wymaganiom prawa. O sobie powiedział: „Pragnę czynić wolę twoją, Boże mój, a zakon twój jest we wnętrzu moim” (Ps. 40,9). Kiedy był na ziemi, powiedział uczniom, że zachowuje przykazania Ojca. Przez swoje doskonałe posłuszeństwo umożliwił każdemu człowiekowi zachowanie przykazań Bożych. Jeżeli podporządkujemy się Chrystusowi, nasze serca złączą się z Jego sercem, Jego wola będzie naszą wolą, nasza świadomość będzie zgodna z Jego życiem. Jest to wła-
śnie przyodzianie się szatą Jego sprawiedliwości. Kiedy Pan spojrzy na nas, nie ujrzy odzienia splecionego z liści figowych, ani nagości i szpetoty grzechu, lecz swoją szatę sprawiedliwości — doskonałe posłuszeństwo przykazaniom Jahwe.
202
nadzieja.pl
Christ Object Lessons
wersja dla Adobe Acrobat Reader, © 2002
Przybyłych na ucztę weselną gości król dokładnie skontrolował
i przyjął tylko tych, którzy zastosowali się do jego wymagań: włożyli przygotowaną dla siebie szatę weselną. To samo będzie dotyczyło go-
ści zaproszonych na uroczystość ewangelii w czasie wieczerzy Baranka. I tam zostaną wszyscy skontrolowani przez króla, a przyjęci tylko ci, którzy mają szatę sprawiedliwości Chrystusa.
Sprawiedliwość — to życie zgodne z prawem. Każdy będzie sądzony według swoich uczynków i swojego postępowania. Uczynki zdradzają charakter, świadczą o prawdziwości wiary. Nie wystarczy wiara, że Jezus nie był oszustem, że religia Biblii nie jest sprytnie wymyśloną bajką. Można wierzyć, że Jezus jest jedynym, który może zbawić człowieka, a mimo to nie uczynić Go swoim osobistym Zbawicielem. Nie wystarcza teoretycznie wierzyć prawdzie, nie wystarcza publicznie wyznać, że wierzymy w Chrystusa i wnieść swe nazwisko do księgi zboro-wej. „A kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim, i po tym Duchu, którego nam dał, poznajemy, że w nas mieszka”. „A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy” (I Jana 3,24; 2,3). To jest dowodem prawdziwego nawrócenia. Jakimkolwiek byłoby nasze wyznanie, jest ono bez znaczenia, jeżeli uczynkami nie dowiedziemy, że posiadamy sprawiedliwość Chrystusa.
Prawda musi być w sercu, musi kierować naszą świadomością i opanować skłonności. Musi kształtować charakter zgodnie ze wskazówkami Bożymi. Każda jota, każda kreska Słowa Bożego musi znaleźć odzwierciedlenie w codziennym życiu.
Człowiek, uczestnik boskiej natury, będzie w zgodzie z wytyczną sprawiedliwości Boga i Jego zakonem, z miarą, według której Bóg oceni postępowanie każdego. Będzie to kamień probierczy, według którego zbadany będzie na sądzie każdy charakter.