– Spróbujcie go wywołać! – polecił Lindsay...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Mimo to w żyłach elfa płynęła adrenalina wywołana łowami – górskim szlakiem poniżej uciekał tuzin orków – a jeszcze bardziej...
Podczas tych narzekań, które były zapewne wynikiem rozczarowania i osobistej urazy, wywołanej faktem, że jej stary pracodawca wolał inną, Artur Gride...
wywołaniu jej przez System, nastąpiło pełne odtworzenie obsługiwanego przez nią pulpitu...
Błędy systemowe są zgłaszane, gdy wywołanie systemu operacyjnego zwraca kod błędu...
�)'� Ka�da g�oska ma swoj� metodyk� wywo�ania i logopeda-nauczyciel od--wiednio do mo�liwo�ci dziecka j� stosuje...
Drżąc od stóp do głów, poszedł na górę do pokoju, skąd wywołano go ostatnim razem...
168Opr�cz witaminy E, podawanej pacjentom trzy razy dziennie, drHaeger poleci� im uprawia� gimnastyk� i zdecydowanie zabroni�palenia...
Może Kitchener zastosowałby politykę spalonej ziemi bez sugestii Seana...
ostrożnie, proszę!) na samym sobie...
c16

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Mówiłem przecież, że cały czas gada. Nie może nas usłyszeć, dopóki sam nadaje.
– Nie zwijam się z powrotem – mówił dalej pos 3. – Zostaję tutaj. – Jego głos słabł z każdą chwilą. – Nie mam powietrza, żeby mówić i słuchać, więc chyba spróbuję wygrzebać się ze skafandra. To tylko jeden suwak. Jeśli będę miał szczęście, uda mi się z niego wyplątać. – W głośnikach trzasnęło. – Zegnaj, Słońce. Zegnajcie, gwiazdy. Dzięki za...
Reszta jego słów utonęła w szumie gwałtownej dekompresji, po czym monotonny szum wrócił. I trwał niezmiennie. Lindsay przemyślał całą sprawę i odezwał się cicho:
– Czy miałem być waszym alibi, Paolo?
– Co? – Paolo był zaszokowany.
– Mówię o sabotażu. Uszkodziliście mu skafander, a potem zeszliście ze stanowiska, żebyśmy nie mogli mu pomóc.
Paolo pobladł.
– Nawet nie tknęliśmy jego kombinezonu. Przysięgam!
– To dlaczego zeszliście z posterunku?
– Kleo mnie wrobiła! – krzyknął młody kształcerz. – Kości mówiły, że podejrzenie padnie na lana! Ja miałem być czysty!
– Zamknij się, Paolo – upomniał go Fazil i złapał za rękę.
Paolo próbował spiorunować go wzrokiem, a potem przeniósł spojrzenie na Lindsaya.
– To wszystko wina Kleo i lana. Zazdroszczą mi, zazdroszczą szczęścia...
Fazil potrząsnął nim i Paolo uderzył go na odlew w twarz. Fazil krzyknął, objął go oburącz i przycisnął do siebie.
– Zdenerwowałem się – powiedział przygnębiony Paolo. – Skłamałem: Kleo kocha nas wszystkich. To był wypadek. Zwykły wypadek.
Lindsay wyszedł i szybko, głową naprzód, ruszył tunelami. Minął kolejną nawilżamię, a potem cieplarnię, z której dmuchawa tłoczyła woń świeżego siana. Wreszcie znalazł się w komorze, w której umieszczone za półprzepuszczalną membraną światła uprawowe rzucały czerwonawą poświatę. Odchodzący w bok korytarz prowadził do groty Nory. Lindsay przepchnął się obok blokującej przejście, sapiącej dmuchawy i włączył światła.
Ściany okrągłego pomieszczenia zdobiły fioletowe arabeski. Nora spała.
Obie jej ręce i nogi były oplecione przewodami; metalowe obejmy przytrzymywały nadgarstki, łokcie, kolana i kostki; czarne elektrody domięśniowe wybrzuszały odsłoniętą skórę. Ręce i nogi poruszały się lekko, w równym rytmie, na boki, w przód, w tył. Podłużna skorupa sterczała na jej kręgosłupie.
Lindsay od razu rozpoznał kraba rdzeniowego, przyrząd treningowy dla dyplomatów. Na wspomnienie własnych przeżyć ogarnął go szał. Odbił się od ściany i pomknął w stronę śpiącej. Kiedy krzyknął wściekle, Nora leniwie otworzyła oczy.
Chwycił ją za kark i pociągnął do siebie, wbijając palce drugiej dłoni w gumową krawędź kraba, tuż przy skórze. Szarpnął z całej siły i częściowo oderwał urządzenie od ciała Nory – skóra pod spodem była zaczerwieniona i śliska od potu. Złapał za lewy kabel i pociągnął mocno; udało mu się go zerwać. Nie dawał za wygraną i Nora jęknęła, gdy przewód wpił jej się pod żebra.
Krab wolno oddzielał się od jej ciała. Od spodu wyglądał makabrycznie – mnóstwo wilgotnych, przezroczystych rurek i cienkich jak włosy drucików. Lindsay szarpnął ponownie; splot kabli pękł z trzaskiem, odsłaniając przewody w kolorowej izolacji.
Lindsay zaparł się o plecy Nory i ciągnął, ona zaś, przyduszona przewodami, bezskutecznie próbowała odpiąć klamrę pasa. Wreszcie udało jej się i Lindsay trzymał w rękach kraba, który po zerwaniu łączy programowych miotał się i zwijał mu w rękach jak żywa istota. Lindsay złapał za paski, zakręcił nim i z całej siły cisnął o ścianę. Kruchy plastik zachodzących na siebie segmentów grzbietu popękał z trzaskiem. Lindsay uderzył krabem o kamienną posadzkę. Pociekł brunatny smar, który po następnym ciosie uformował się w kulki i poszybował w powietrzu. Lindsay przycisnął kraba nogą i tak długo ciągnął za pasek, aż urządzenie pękło z hukiem. Spod płytek pancerza wyzierały wnętrzności – romboidalne biochipy zagnieżdżone w plątaninie kolorowych światłowodów.
Lindsay jeszcze raz grzmotnął krabem o skałę, już z mniejszym impetem. Rozładował wściekłość. Robiło mu się zimno, prawa ręka drżała spazmatycznie.
Nora stała oparta o ścianę, ściskając w dłoniach wieszak z ubraniami. Nagłe przerwanie programowania neuronowego sprawiło, że trzęsła się jak w febrze.
– Gdzie drugi? – zapytał Lindsay tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Gdzie ten, który odpowiada za twoją twarz?
Zadzwoniła zębami.
– Nie zabrałam go.
Lindsay kopniakiem odsunął kraba.