Żeby nie obrazić Phila, utkwił wzrok w okrągłych przymglonych lampach na ścianie za i nad kazalnicą...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Hej! żeby się to tak udało tę wyspę i ten zamek ubiec! – Spojrzyj jeno na tych ludzi – odrzekł Maćko...
- Moglibyście, Procie, zrobić to nawet i teraz, choćby po to, żeby własne sumienie uspokoić...
Melanię to wszystko razem więcej śmieszyło, niż irytowało, Felicja była wściekła, miała własne poglądy na nakrycie stołu i nie przywykła, żeby nią ktoś...
do�ywotnikiem a zobowi�zanym takie stosunki, �e nie mo�na wymaga� odstron, �eby pozostawa�y nadal w bezpo�redniej ze sob� styczno�ci, s�d na��danie jednej z...
Stworzenia zazwyczaj żywiły się energią Ciemnej Strony, która przepływała przez Bane’a, ale konstruowanie holocronu wymagało, żeby Mistrz ukierunkował...
Chciałam to teraz powiedzieć Beacie, żeby ją skłonić do przemyślenia kwestii i urwałam, bo przyszło mi na myśl, że może spowoduję tym pierwszy krok na drodze...
Doszłam do wniosku, że nie powinnyśmy w ogolę tłumaczyć się z tego co robiłyśmy, kiedy nas nie było, chyba żeby ktoś pytał Widziałam ludzi gęsto...
W pierwszej chwili rozmyślała sennie, że może w końcu rozkwitają baśniowe fajerwerki miłości, żeby rozświetlić jej życie – ale to zbyt...
Will zacisnął zęby, sama myśl o tej czynności była obrzydliwa, ale ją wykonał, potem dołożył starań, by odnosząc młodzieńca na posłanie nie narażać go...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Zważywszy jednak grubość okularów księdza, wszelki brak zainteresowania mógł umknąć jego uwagi.
Siedząc w ciepłym, małym kościółku, wreszcie daleki od niebezpieczeństw
swojej wielkiej przygody, od gorączki i burz, dżungli Waszyngtonu, nałogów, du-chowej pustki, Nate uświadomił sobie, że po raz pierwszy, odkąd pamięta, czuje wewnętrzny spokój. Nie obawiał się niczego. Bóg prowadził go w odpowiednim
kierunku. Nate nie był pewien dokąd, ale nie lękał się. Bądź cierpliwy, powiedział
sobie w duchu.
Zaczął szeptać słowa modlitwy. Dziękował Bogu za uratowanie życia i modlił
się za Rachel, ponieważ wiedział, że ona modliła się o niego.
Wewnętrzny spokój i radość wywołały uśmiech na jego twarzy. Po skończeniu
modlitwy otworzył oczy i zobaczył, że Phil uśmiecha się do niego.
Po błogosławieństwie wierni rozmawiali z Philem, który stał przy wejściu,
chwalili kazanie i rozmawiali z nim o sprawach parafii. Kolejka przesuwała się powoli — należała do rytuału.
— Jak się czuje twoja ciocia? — zapytał Phil jednego z parafian i z uwagą
wysłuchał relacji o najnowszych dolegliwościach cioci.
— Jak biodro? — zapytał innego. — Jak było w Niemczech? — Ściskał im
dłonie i nachylał się do każdego, aby nie umknęło mu żadne słowo. Znał ich problemy.
255
Nate czekał cierpliwie na końcu kolejki. Nie spieszyło mu się. Nie miał nic innego do roboty.
— Witaj — powiedział Phil, ujmując rękę i ramię Nate’a. — Witaj w parafii
Świętej Trójcy. — Ścisnął go tak mocno, że Nate zastanowił się, czy nie jest przypadkiem pierwszym gościem od wielu lat.
— Nazywam się Nate O’Riley — powiedział i dodał: — Z Waszyngtonu —
jakby miało to pomóc w określeniu jego osoby.
— Cieszę się, że mogłeś tu z nami być dziś rano — powiedział Phil, a jego
wielkie oczy prawie zatańczyły za szkłem okularów. Z bliska zmarszczki świadczyły, że raczej zbliża się do pięćdziesiątki. Na głowie miał więcej siwych niż rudych loków.
— Przez kilka dni zamieszkam w domu Staffordów — wyjaśnił Nate.
— Tak, to piękny dom. Kiedy przyjechałeś?
— Dziś rano.
— Jesteś sam?
— Tak.
— To musisz zjeść z nami lunch.
Ta agresywna gościnność rozbawiła Nate’a.
— No. . . dziękuję, ale . . .
Phil również się śmiał.
— Nie, bardzo cię proszę. Moja żona za każdym razem, gdy pada śnieg, robi
duszoną jagnięcinę. Właśnie teraz gotuje. Zimą mamy tak niewielu gości. Proszę, plebania jest tuż za kościołem.
Nate wpadł w ręce człowieka, który dzielił swój niedzielny stół z setkami
wiernych.
— Ależ naprawdę, przechodziłem tylko obok i. . .
— Cała przyjemność po naszej stronie — przerwał mu Phil i ciągnąc go za ra-
mię, poprowadził w kierunku kazalnicy. — Czym zajmujesz się w Waszyngtonie?
— Jestem prawnikiem — odparł Nate. Wyczerpująca odpowiedź byłaby bar-
dziej skomplikowana.
— Co cię tu sprowadza?
— To długa historia.
— Ach, to cudownie! Razem z Laurą uwielbiamy długie historie. Zjedzmy
wspólny lunch i poopowiadajmy sobie różne historie. Będziemy się świetnie ba-wić. — Jego entuzjazm był nie do odparcia. Biedakowi brakowało rozmowy. Cze-mu nie? pomyślał Nate. W domku nie znalazł jedzenia. Wszystkie sklepy najwy-raźniej były zamknięte.
Minęli kazalnicę i przeszli przez drzwi prowadzące na tyły kościoła. Laura
wyłączała światła.
— To pan O’Riley z Waszyngtonu — powiedział głośno Phil do żony. —
Zgodził się zjeść z nami lunch.
256
Laura uśmiechnęła się i uścisnęła Nate’owi rękę. Miała krótkie, siwe włosy i wyglądała na dziesięć lat starszą od męża. Jeżeli nawet niespodziewany gość przy stole ją zaskoczył, nie dała tego po sobie poznać. Nate odniósł wrażenie, że zdarza się to niejednokrotnie.
— Proszę mówić mi Nate — zaproponował.
— A zatem Nate — oświadczył Phil, zdejmując sutannę. Plebania przylegała
do budynku kościoła i wychodziła na boczną uliczkę. Uważnie stąpali po śniegu.
— Jak ci się podobało moje kazanie? — zapytał Phil żonę, kiedy weszli na
ganek.
— Wspaniałe, kochanie — odezwała się bez cienia entuzjazmu. Nate słuchał
i uśmiechnął się, przekonany, że co niedziela od wielu lat Phil zadawał jej to samo pytanie w tym samym miejscu i czasie i otrzymywał tę samą odpowiedź.
Wszelkie wahanie co do lunchu rozwiało się, kiedy przekroczył próg domu.
Z kuchni dolatywał bowiem bogaty, ciężki aromat duszonej jagnięciny. Phil poruszył żar w kominku, a Laura przygotowywała posiłek.
W wąskiej jadalni między kuchnią a pokojem dziennym stał stół zastawiony
na cztery osoby. Nate był zadowolony, że przyjął zaproszenie, choć zupełnie nie miał szansy na odmowę.
— Cieszymy, że tu jesteś — zapewnił Phil, kiedy zajęli miejsca. — Przeczu-
wałem, że będziemy mieli dzisiaj gościa.
— Dla kogo jest tamto miejsce? — zapytał Nate, wskazując na puste krzesło.
— W każdą niedzielę przygotowujemy cztery miejsca — odezwała się Laura,