131 Tyberiusz wyjecha³ na Kapri w r...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

26 n.e., Liwia umar³a w r. 29.
132 Natomiast Tacyt mówi tylko (Ann. I 29), ¿e mia³ naturaln¹ sk³onnoœæ do surowoœci oraz (Ann. l 76) ¿e nadmiernie okazywa³ radoœæ (z powodu igrzysk gladiatorskich), a tak¿e (A»n. III 8) nazywa go „m³odzieñcem ma³o przezornym i ³atwo przystêpnym".
133 11 i u m (Troja) w pobli¿u Hellespontu (Dardanele), na cyplu pó³nocno-zachodnim Azji Mniejszej, w Troadzie, miejsce ongiœ wojny trojañskiej.
134 Najpierw w Germanii w latach 14-16 n.e., potem na Wschodzie w latach 18-19 n.e.
135 W r. 19 n.e.
136 Germanik przekroczy³ bowiem zarz¹dzenie Augusta, który zarezerwowa³ Egipt wy³¹cznie dla cesarza (Tac. Ann. II 59).
137 Zob. Kal. 2.
138Cnaeus Calpurnius Piso, konsul z r. 7 przed n.e., namiestnik Hiszpanii (Citerior), a potem Syrii od r. 18 n.e., a wiêc w czasie wyprawy Germanika na Wschód. Proces Gn. Pizona w senacie o otrucie Germanika w Antiochii opisuje szczegó³owo Tacyt (Ann. III 7-18). W czasie procesu Gn. Pizo pope³ni³ samobójstwo.

ROZDZIA£ 52-54 161
okrzyki: „Oddaj Germanika" 139. To podejrzenie utrwali³ jeszcze póŸniej przez okrutne postêpowanie z ¿on¹ i dzieæmi Germanika.
53. Gdy synowa Agryppina po œmierci mê¿a zbyt gwa³townie ¿al okazywa³a, za rêkê j¹ uj¹³ i rzek³ wierszem greckim:
Czy¿ za krzywdê sobie masz, córuchno, jeœli nie panujesz?
(Kock, Com. Attic, fragm., III, s. 449, frg. 212)
Odt¹d ju¿ nigdy nie zaszczyci³ jej rozmow¹. Pewnego razu w czasie uczty poczêstowa³ j¹ owocami. Gdy nie oœmieli³a siê ich spróbowaæ, przesta³ w ogóle zwracaæ siê do niej pod pozorem, ¿e podejrzewa go o chêæ otrucia. Tymczasem wszystko naumyœlnie by³o z góry u³o¿one z obydwu stron: Tyberiusz mia³ podsun¹æ owoce, aby poddaæ j¹ próbie, ona mia³a siê go strzec niby najpewniejszej zguby. Wreszcie fa³szywie oskar¿ywszy o to, jakoby usi³owa³a chroniæ siê przed nim do stóp pos¹gu Augusta, to znów pod opiekê wojska, zes³a³ j¹ na wyspê Pandatariê. Gdy rzuca³a mu obelgi, rozkaza³ centurionowi wysiec j¹ rózgami; on przy tym oko jej wybi³. Postanowi³a zamorzyæ siê g³odem, wiêc kaza³ jej wpychaæ pokarm, otwar³szy gwa³tem usta. Lecz wytrwa³a przy zamiarze i wreszcie œmieræ sobie zada³a 14°. Wtedy jeszcze nie przesta³ jej przeœladowaæ w sposób najbardziej znies³awiaj¹cy: za¿¹da³, aby tak¿e dzieñ jej narodzin zaliczyæ do dni nieszczêœliwych w kalendarzu. Poczyta³ sobie za zas³ugê, ¿e nie kaza³ jej powiesiæ i zrzuciæ ze Schodów Gemoñskich, oraz pozwoli³ za tak¹ ³askawoœæ wstawiæ miêdzy uchwa³y senatu dziêkczynienie dla siebie oraz ofiarê ze z³ota dla Jowisza Kapitoliñskiego.
54. Germanik pozostawi³ mu trzech wnuków: Nerona, Druzusa i Gajusa; Druzus - jednego: Tyberiusza. Gdy œmieræ pozbawi³a go w³asnych dzieci, wtedy najstarszych synów Germanika: Nerona i Druzusa, przedstawi³ z poleceniem senatowi, a dzieñ ich pierwszego wystêpu w ¿yciu politycznym uczci³ pieniê¿nym darem dla ludu. Lecz gdy dowiedzia³ siê, ¿e z pocz¹tkiem nastêpnego roku 141 podjêto mod³y z ramienia pañstwa nie tylko za jego, lecz tak¿e za ich zdrowie, na posiedzeniu senatu wyrazi³ siê, ¿e „takie oznaki czci s³usznie nale¿¹ siê tylko zas³udze i wiekowi". W ten sposób ujawniwszy wewnêtrzny stan umys³u, narazi³ ich na wszelkie oszczerstwa, a¿ przez ró¿norodne intrygi doprowadzi³ wreszcie do tego, ¿e w podnieceniu nie powstrzymali siê od obel¿ywych skarg i w ten sposób dali podstawê do wytoczenia procesu. Z czego korzystaj¹c Tyberiusz oskar¿y³ ich w liœcie pe³nym goryczy, przytoczywszy ponadto skwapliwie oszczerstwa.
139 O innych objawach ¿a³oœci ludu zob. Kal. 6, a tak¿e warto przeczytaæ wspania³y, poetycki opis pogrzebu Germanika u Tacyta (Ann. III l-7), utrzymany w stylu posêpnego lamentu greckiej tragedii.
140 Agryppina, ur. w r. 17 przed n.e., córka Julii i Marka Wipsaniusza Agryppy, wnuczka Augusta, matka dziewiêciorga dzieci, zamorzy³a siê g³odem w r. 33 n.e. na wysepce Pandatarii, znajduj¹cej siê na Morzu Tyrreñskim, na zachód od Neapolu (dziœ Santa Maria).
141 W r. 24 n.e.; Tac. Ann. IV 17.