– Mia³ jeszcze kilka dni...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
EXT REF1 SELECT lub 1106 EXT REF2 SELECT – na COMM, COMM+AI1 lub COMM*AI1...
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
Po prawej, najbliżej ściany hangaru, stały bok w bok nowiutkie Gromy i Błyskawice – nieco mniejsze wozy bojowe przystosowane do przewozu piechoty...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Polecenie traceroute zwykle jest wykorzystywane w ten sposób, jak polecenie ping – jako parametr należy podać nazwę hosta docelowego...
Krzysztof przetarł palcami oczy i powtórzył bezdźwięcznym głosem: – Precz, precz, zabierzcie stąd tego człowieka...
• skrzynia biegów, długa – ponieważ jest wiele szybkich partii (łuki, czasami proste), na których to właśnie dużą prędkością można sporo...
Czemu więc płakała? Obawiał się jednak, Ŝe jeśli będzie próbował nalegać, tylko - Nie musi mi pani od razu odpowiadać –uspokoił ją...
– Zabierzesz stąd te akta, zrobisz gdzieś kopie, roześlesz część do przyjaciół i znajomych rozrzuconych możliwie po całych Stanach, a resztę ukryjesz,...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Poznañski dawa³ mu auto dopiero...
– Ale on powiedzia³ mi, ¿e wyje¿d¿a ju¿ nazajutrz. On chcia³, bym ja ju¿ do niego nie przychodzi³. Panowie s¹dz¹, ¿e on prawdopodobnie zabi³ tego tam Zakrzewskiego, który grozi³ mu ujawnieniem... Mnie on zabiæ ju¿ wiêcej nie móg³. Mo¿e dlatego, ¿e ja darowa³em mu ¿ycie. Mo¿e dlatego, ¿e gnêbi³y go jakieœ wyrzuty sprzed lat. Mo¿e po prostu dlatego, ¿e zabiæ mnie móg³, bêd¹c tylko cz³owiekiem silnym, a by³ s³abym. Ani uderzyæ nie móg³, ani udusiæ. Do tego trzeba te¿ mieæ si³ê – i rêki, i woli. A mo¿e nie chcia³... Chcia³ tylko przede mn¹ uciec. Tego siê zl¹k³em i wtedy wiedzia³em, ¿e nie bêdê ju¿ czeka³. Wieczorem za³o¿y³em cienkie, skórkowe rêkawiczki. Panowie je znajd¹ w szafie. Schowa³em sztylet, jaki mia³em od lat. Zaraz po przyj eŸdzie do szpitala, gdy siê instalowa³em, kupi³em to narzêdzie na bazarze, ju¿ bez swastyki, jako przydatne w domowym gospodarstwie. Nie myœla³em o swastyce, o ¿adnej symbolice tego sztyletu, wzi¹³em po prostu sztylet. Po drodze – nie zdejmuj¹c rêkawiczek – kupi³em papierosy, te które zawsze palê, gdy jestem bardzo zdenerwowany, przed operacj¹ lub po operacji...
– Sporty – szepn¹³ Lewandowski – teraz to wiemy. Carmeny i sporty.
– Carmeny mam dla ludzi, sporty dla siebie. Papierosy nios³em w rêku, bardzo zdenerwowany. W hallu hotelowym panowa³ wieczorny t³ok. Nikt mnie nie zauwa¿y³. Rachowa³em, i¿ nawet zauwa¿ony przez portiera bêdê chroniony paroma poprzednimi wizytami. Cz³owiek ma zawsze instynktown¹ nadziejê, ¿e mo¿e mu siê jednak uda... Portier, który ju¿ mnie przedtem widzia³ kilkakroæ, prawdopodobnie nie by³by w stanie ustaliæ œciœle, ile razy tam by³em. Wszystko by mu siê pomiesza³o. Drzwi do pokoju by³y niezamkniête. Siedzia³ ju¿ rozebrany, w pid¿amie. Patrzy³ na mnie zdumiony, nie spodziewa³ siê tej wizyty. Po³o¿y³em wtedy na stole sporty, których potem zapomnia³em. I powiedzia³em do niego, ¿e ja wiem, kim on jest. Andrzejem Kowalem. I wtedy on powiedzia³ mi, ¿e on mnie te¿ pozna³, ¿e jestem synem doktora Smoleñskiego i bratem Krystyny. Pamiêta³ doskonale. Siedzia³ w fotelu, nie próbuj¹c nawet wstaæ. Mo¿e ju¿ sparali¿owany zaskoczeniem, a mo¿e – tak te¿ sobie teraz myœlê – s¹dzi³, i¿ bêdzie to tylko dramatyczna rozmowa. Wyj¹³em z kieszeni wyrok, ten w³aœnie sprzed ³at dwudziestu, przeczyta³em go bez s³owa komentarza. Zapyta³em go: co ma do zakomunikowania? Odpowiedzia³, ¿e nic. Wtedy wyj¹³em sztylet i uderzy³em go prosto w serce...
Ostatnie zdanie powiedzia³ ju¿ bardzo cicho. Miêkki, ciep³y pó³mrok pokoju przydusza³ s³owa, odbija³y siê o ksi¹¿ki, o obrazy, o kurtynê sztory, o dywan rozpostarty od œciany do œciany W pokoju tym wszystko by³o miêkkie, ch³on¹ce, przytulne, odgradzaj¹ce cz³owieka od œwiata... Te s³owa straszne tonê³y w tych miêkkoœciach, gubi³y siê, ginê³y... Czy rzeczywiœcie ten cz³owiek siedz¹cy w g³êbokim fotelu, poza krêgiem œwiat³a, powiedzia³ to wszystko? Uczyni³ to wszystko?