trzech lat dostarcza mi zwierzynę, na którą kłusuje w lasach Kreuznach...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Prośba o pomoc, która czekała tysiąc lat, może poczekać jeszcze kilka godzin — albo dni — prychnęła Jonja...
Przez chwilę wahała się - to, co chciała zrobić, nie było zakazane przez zwyczaj, ale mógł dokonać tego tylko ktoś bardzo poruszony, w sytuacji, która go...
cz�stki (przed zmierzeniem jej cech), kt�ra nie znajduje si� nigdziew przestrzeni i czasie? Je�li za jeden obiekt uwa�a� to, co jestopisywane przez jeden wektor...
Moze w zwiazku z tym pozostaje notatka, która tu wypisuje z poznanskiej "Teczy" nr 43 z roku 1928: "W miasteczku Kuncewicze na pograniczu wschodnim powstala wsród Zydów...
naszych ewolucyjnych uprzedzeń mamy skłonność do myślenia o początku wszechświata jak o pewnej szczególnej chwili, przed którą wszechświat nie...
wiela je godzin? - która godzina?wieprzki - prosiaki, a...
A za chwilę Paris miała poprowadzić Park Lane przez parcours - pod okiem Jane Lennox, która zamierzała opuścić tonący statek Jade’a...
Maria była ciekawa, jaki związek ma krew, która wyciekała spomiędzy jej nóg, z byciem panną, lecz matka nie umiała jej tego wyjaśnić...
Stworzenia zazwyczaj żywiły się energią Ciemnej Strony, która przepływała przez Bane’a, ale konstruowanie holocronu wymagało, żeby Mistrz ukierunkował...
Trzecią córką regenta, z którą najtrudniej sobie radził, była panna de Valois; ojciec nie mógł się oprzeć podejrzeniu, że jest ona metresą diuka de...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Weterynarz nie chciał wierzyć własnym uszom. Kurt także przybrał wyjątkowo zdziwioną
minę.
– Na wszystkie grzmoty! – zawołał. – To zaskakująca informacja, tylko sam diabeł może ją
rozwiązać. Mały, czy to prawda?
Dopiero teraz weterynarzowi wróciła mowa.
– Ja kłusownikiem? – wyjąkał.
Podniósł obie ręce do góry, jakby chcą złożyć przysięgę i zawołał:
– Po tysiąc razy przysięgam, że ja w swoim życiu nawet myszy nie zastrzeliłem, a cóż dopie-
ro kozła czy sarnę.
– A teraz chce się usprawiedliwiać – zaśmiał się Sępi Dziób. – A do kogo należy ta stara
flinta?
– Tak, do kogo? – spytał Kurt.
– I kto zastrzelił tego kozła? Ja nie, tylko ten mały weterynarz. Ja chciałem go tylko wypa-
troszyć.
– O mój Boże – zawołał przerażony weterynarz ręce składając jak do modlitwy. – Czy to
możliwe? O nie wierz mu pan, mój kochany panie Stranbenberger.
– Do diabła. Ja doprawdy nie wiem, co mam o tym sądzić.
Przy tych słowach z zakłopotaniem spojrzał na obcego.
– Sądź pan sobie co chcesz – odparł Sępi Dziób. – To tylko pewne, że nie pozwolę się
aresztować. Byłem wystarczająco głupi, że posłuchałem jego rady i przyszedłem z nim dzisiaj
na to stanowisko, ale nie będę tak głupi, aby sam jeden pokutować teraz za to.
– O święta Panienko! Co to za gadanie! Ja jeszcze nigdy w życiu nie miałem strzelby w rę-
kach!
– Patrzcie, co za świętoszek, w ręku nie, ale przy twarzy. Mogę to udowodnić, z resztą
śledztwo i tak to wykryje.
Kurt zwrócił się do niego i poważnie spytał:
– Mówi prawdę?
– Tak jest.
– Może to przysiąc?
– Nawet tysiąc razy.
– W takim razie nie mogę wam pomóc, weterynarza, jako kłusownika, aresztuję także.
Weterynarz cofnął się parę kroków wołając:
– Na miłość boską! Pan z całą pewnością żartuje?
– O nie, ja mówię bardzo poważnie.
– Ale ja jestem niewinny, tak jak to słońce na niebie.
– To zbada śledztwo, teraz jesteś pan moim więźniem.
– Więźniem? Jak to? Muszę uciekać!
76
W momencie zawrócił, ale szybki Kurt zatrzymał go:
– To tak się mają sprawy? To wspaniale, teraz chcecie uciekać, tym samym przyznajecie się
do winy. Muszę tych obu drabów razem powiązać, żeby mi nie dali drapaka.
– Na to mogę się zgodzić – rzekł Sępi dziób, – Nie zamierzam sam jeden być odpowiedzial-
ny za wszystko, jeżeli zaś sprawa odbędzie się sprawiedliwie, to bez oporu pozwolę się zwią-
zać i odprowadzić.
– To rozumne z jego strony. A teraz dajcie tu ręce, do tego sznura.
– Ale ja przysięgam na wszystkich świętych, że jestem niewinny! – jęczał weterynarz. – Ten
łotr chce mnie zgubić.
– To się okaże – odparł Kurt.
– Przecież nie chce mnie pan skrępowanego wlec do Kreuznach, to byłoby straszne!
– Wlec? O nie, on musi biec.
– Ale mój honor, moja ambicja, reputacja...
– Nie trzeba się było wdawać w takie niecne spekulacje. Reputacja kłusownika równa się ze-
ru. No, da pan wreszcie te ręce dobrowolnie, czy nie; inaczej będę zmuszony zastosować siłę.
Sępi Dziób schylił się zabrawszy z ziemi swoje rzeczy, po czym podał rękę mówiąc:
– Ja się oddaję w pańskie ręce dobrowolnie.
– A ja jestem zmuszony – zawołał weterynarz. – Oto moja ręka. Ale zapewniam, że będę żą-
dał satysfakcji!
– To nie moja sprawa. Ja wypełniam tylko swoje obowiązki, o reszcie zdecyduje pan nadle-
śniczy.
Związał prawą rękę Sępiego Dzioba z lewą weterynarza, po czym zawołał:
– Ale kozła nie myślę sam wlec do domu, to wasza sprawa.
– Ja mam już mój ładunek – odpowiedział Sępi Dziób.
– Co on ma tam, w tym worku?
– Pięć zajęcy.
– Pięć zajęcy? Do pioruna! Skąd je wziął?
– Wczoraj, ten mały doktor zastawił wnyki, dzisiaj przed wschodem słońca przyszliśmy do
lasu i zastaliśmy pięć złapanych zajęcy.
Weterynarz rozszerzył oczy. Z oburzenia nie mógł nawet słowa wypowiedzieć. Za to Kurt
zawołał:
– Czyli, że nie tylko strzela do zwierzyny, ale nawet zastawia wnyki, hm, to znacznie po-
większa jego winę. Niech więc on dźwiga pięć zajęcy, a doktor poniesie kozła.