Sparhawk z trudem przełknął ślinę...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— To gra — przyznała Flecik bezceremonialnie — a przecież nigdy nie wiemy
w momencie rzutu, co wypadnie na kostkach, prawda?
Sephrenia i Otha wciąż się zmagali. Nagle w świątyni zapanowała ciemność.
Przez zapierającą dech w piersiach chwilę Sparhawkowi się zdawało, że ciemno-
ści będą trwać wiecznie.
Stopniowo zaczęła wracać jasność. Ogień w ogromnych metalowych kadziach
ponownie zabłysnął i płomienie poczęły wznosić się coraz wyżej i wyżej.
Sparhawk zorientował się, że Annias patrzy na niego. Prymas Cimmury wy-
glądał jak trup. Oślepiony obsesyjną ambicją zdobycia tronu arcyprałata, Annias nie zdawał sobie w pełni sprawy ze zgrozy zaprzedania duszy. Teraz przejrzał, ale było już za późno. Wlepiał wzrok w Sparhawka, niemo błagając o ratunek przed
otchłanią, która otworzyła się u jego stóp.
Lycheas płakał jak dziecko i bełkotał z przerażenia. Arissa tuliła go do siebie, a na jej twarzy malowała się nie mniejsza zgroza, niż wyzierająca z oczu Anniasa.
Otha i Sephrenia mocowali się dalej. Świątynia wypełniła się hałasem i świa-
tłem, trzaskami i kłębami dymu.
— Sparhawku, już czas — usłyszał rycerz spokojny głos małej Flecik.
Zebrał się w sobie i ruszył do przodu, nadal grożąc mieczem klejnotowi, który zdawał się kulić pod ciężarem stalowej klingi.
— Sparhawku, kocham cię — cichy głos brzmiał niemal rzewnie.
I zaraz został zagłuszony warkliwym porykiwaniem w języku trolli. Słychać
było wiele głosów, a dobywały się z Bhelliomu. Sparhawk zatoczył się smagnięty nienawiścią bogów trolli. Cierpiał męki jak na torturach. Płonął i jednocześnie zamarzał. Ból nie do zniesienia rozrywał mu ciało.
— Błękitna Różo! — wykrztusił. — Rozkaż bogom trolli, by umilkli! Błękitna
Różo, uczyń to — teraz!
Udręka trwała nadal, a ryk bogów trolli wciąż się natężał.
— A zatem giń, Błękitna Różo! — Sparhawk uniósł miecz.
Wycie nagle umilkło. Ból ustąpił.
Sparhawk przeszedł przez pierwszy z onyksowych tarasów i postawił nogę na
następnym.
— Nie czyń tego, Sparhawku — odezwał się głos w jego głowie. — Aphrael
to kapryśne, złośliwe dziecko. Wiedzie cię ku zgubie.
392
— Zastanawiałem się, jak długo będziesz milczał, Azashu — rzekł Sparhawk drżącym głosem, przechodząc przez drugi taras. — Czemu wcześniej do mnie nie
przemówiłeś?
Głos w jego myślach milczał.
— Czyżbyś się bał? — zapytał rycerz. — Czyżbyś się obawiał, że coś z tego,
co powiesz, mogłoby zmienić przeznaczenie, którego nie znasz? — Wszedł na
trzeci taras.
— Nie czyń tego, Sparhawku — głos zabrzmiał prosząco. — Ofiaruję ci cały
świat.
— Nie chcę.
— Mogę cię uczynić nieśmiertelnym.
— Po co? Ludzie przywykli do śmierci. Jedynie bogom wydaje się ona tak
przerażająca. — Sparhawk przeszedł przez trzeci taras.
— Jeżeli się nie cofniesz, zniszczę twych towarzyszy.
— Każdy wcześniej czy później umrze. — Sparhawk starał się zachować
chłodną obojętność. Wstąpił na czwarty taras i tu natknął się na niewidzialną przeszkodę. Nie mógł uczynić kroku, jakby wyrosła przed nim szklana ściana. Azash chcąc ocalić szafirową różę nie ważył się atakować bezpośrednio, ale musiał go powstrzymać. Nagle Sparhawk zrozumiał, na czym polega jego przewaga. Bogowie nie tylko nie znali jego przeznaczenia; nie mogli również dostrzec jego myśli.
Azash nie wiedział, kiedy Sparhawk zdecyduje się na uderzenie. Azash nie po-
trafił wyczuć podjęcia tej decyzji, a więc nie mógł zatrzymać uderzenia miecza.
Rycerz postanowił wykorzystać swą przewagę. Stojąc przed niewidzialną ścianą
westchnął: — No cóż, skoro tego chcesz. . . — i ponownie wzniósł miecz.
— Nie! — krzyknął nie tylko Azash, ale i bogowie trolli.
Sparhawk przeszedł czwarty taras. Był mokry od potu. Mógł ukryć swe myśli
przed bogami, lecz nie przed samym sobą.
— Błękitna Różo — rzekł cicho do Bhelliomu, gdy wchodził na piąty taras —
teraz to uczynię. Ty, Khwaj, Ghnomb i inni pomożecie mi lub zginiecie. Tu musi zginąć bóg. . . lub wielu bogów. Jeżeli mi pomożecie, zginie tylko jeden. Jeżeli nie, los ten spotka was wszystkich.
— Sparhawku! — odezwała się Aphrael.
— Nie przeszkadzaj!
Bogini zawahała się przez mgnienie oka.
— Czy mogę ci pomóc? — szepnęła głosem małej dziewczynki.
— Dobrze, ale to nie czas na zabawy — i nie zaskakuj mnie więcej, bo ramię
mi drgnie i niechcący zniszczę klejnot.
Świetlista iskierka z wolna urosła w żarzącą się jasność, z której wyłoniła się Aphrael z pasterską fujarką przy ustach. Jak zwykle jej stópki były poznaczone trawiastymi plamami. Twarzyczkę miała zasmuconą. Opuściła fujarkę.
393
— Nie zważaj na mnie, Sparhawku, zniszcz to — powiedziała z rezygnacją. —
Oni nigdy cię nie usłuchają. — Westchnęła. — Zmęczona już jestem tym życiem
bez końca. Rozbij kamień i niech się stanie, co ma się stać.
Bhelliom zadrżał w dłoni Sparhawka. Był ciemny, mroczny, a nagle zajaśniał
błękitnie. Poddał się.
— Teraz ci pomogą, Sparhawku — rzekła Aphrael.
— Skłamałaś im!
— Nie, skłamałam tobie. Przecież nie mówiłam do nich.
Sparhawkowi nie pozostało nic innego, jak tylko wybuchnąć śmiechem.
Przeszedł piąty taras. Wciąż zbliżał się do posągu, a także do Othy, prężące-
go się z wysiłku w pojedynku z Sephrenią, boju bardziej tytanicznym niż jego
walka z Martelem. Rycerz wyraźniej teraz widział przerażonych Anniasa, Arissę i Lycheasa.
Wyczuwał przytłaczającą obecność bogów trolli. Wydawali się tak realni, że
mógł niemal dojrzeć ich potężne, wstrętne postacie unoszące się opiekuńczo tuż za nim. Postawił stopę na szóstym tarasie. Pozostały jeszcze trzy. Mimo woli zastanowił się, czy liczba dziewięć miała jakieś szczególne znaczenie dla wyznaw-ców Azasha, i w tym momencie bóg Zemochów rzucił wszystko na jedną szalę.
Rozpętał całą swą moc, desperacko próbując powstrzymać posłańca w czarnej
zbroi niosącego mu nieubłaganą, błyszczącą, niebieską śmierć.
Spod stóp Sparhawka wystrzelił ogień, ale w tej samej chwili ugasił go lód.