Posiadacz zegarka skinął ręką...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Uciążliwych ości nie posiadają: duży sandacz, duży łosoś, duży dorsz, węgorz, flądra, turbot i rekin...
- Potrzebne mi są niezaprzeczalne dowody - mówił prezydent, chudą ręką uderzając w dokumenty walające się na pościeli...
Zastanawiałeś się kiedyś czy zasób słów jaki posiadamy ma wpływ na po- ziom naszej kreatywności...
porozumiewawczo skinął Halley’owi, wmieszał się w tłum i niezauważony przez Lucy opuścił statek...
pytając: - Pan do pani Ingi, co ją dziś przyjęliśmy? Michał skinął głową...
jakiś rysunek słowa wypisane ręką Hali: „Nadzieję trzeba mieć zawsze...
obyczaje Fremenów? Tyekanik skinął głową, wyrażając aprobatę...
politykom, ludziom, władcom rządzenie i posiadanie wpływu na ludzi...
Wiemy już, że komponenty posiadają właściwości i metody...
organizacyjnej nie posiadaj�cej osobowo�ci prawnej...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Ból wybuchł w głowie Ray’a; i upadł pod ciosem wymierzonym przez wojownika, który zaszedł go od tyłu.
Ray leżał w ciemności, pod sobą miał twardą powierzchnię, tak mroźną, że kości go bolały od jej chłodu i wilgoci. Poruszył ręką w stronę pulsującego bólu w głowie; usłyszał chrobot metalu i poczuł szarpnięcie w przegubie powstrzymujące go przed dokończeniem ruchu.
- Budzisz się wreszcie, towarzyszu? Słowa dochodziły z ciemności. Wydawało się, że zabiera mu dużo czasu, aby ułożyć je w umyśle w jakiekolwiek znaczenie.
- Zacząłem myśleć, że nie spoczywa tu nic prócz twej pustej łupiny, ty zaś z niej uciekłeś…
- Kto… Ktoś ty? Ray spojrzał w kierunku głosu, lecz ciemność była zbyt głęboka, aby mógł ujrzeć cokolwiek.
- Tak jak ty, więzień czekający na kaprys Chronosa. Oby jego kości zgniły, zanim jeszcze rozpadnie się jego ciało, a dusza będzie jęczeć na wietrze, na zawsze bezdomna!
- Jesteś Murianinem? Ray próbował podciągnąć się trochę do góry, po czym upadł z powrotem, gdyż ból w głowie przybrał na sile.
Jego współtowarzysz wydał dźwięk, który mógłby uchodzić za śmiech, gdyby nie to, że w tym miejscu nie można było się śmiać.
- Nie, jestem z urodzenia Atlantą, chociaż nieprzyjacielem Chronosa i jego wasali. A ty?
Ray zawahał się. Kim był? Mógłby powiedzieć, że szpiegiem.
- Przybyłem z Mu. Tyle mógł powiedzieć, nie wyjawiając więcej, niż już wiedziano.
- Cóż to oznacza? - dopytywał się żywo współwięzień. Czy to… wojna?
- Jeszcze nie.
- Ale zapewne wkrótce? To dobra nowina dla kogoś, kto siedzi tu od pięciu lat…
- Tutaj? Prawie nie mógł w to uwierzyć. Ta nora - jak ktokolwiek mógłby tu mierzyć czas, czy nawet utrzymać się przy zdrowych zmysłach?
- Nie. W tej celi tylko krótki czas. Nie liczy się dni w ciemności, kiedy wokół jest tylko czerń nocy. Ale jedzenie przynieśli osiem razy. Jednak, zanim mnie tu przywlekli, byłem trzymany tam, gdzie w celach jest dzień, a czasem nawet słońce. Lecz nie wiem nic o tym, co dzieje się poza tymi ścianami.
- Atlantyda występuje przeciwko Mu.
- Zabrało im dostatecznie dużo czasu, żeby się na to odważyć. Od stu lat kapłani Ba–Ala chwytali się wszelkich możliwych rodzajów magii, aby doprowadzić do takiego zakończenia. Pięć lat temu, kiedy próbowałem stąd odpłynąć, zbliżali się właśnie do szczytu zła. Ludzie szeptali o tym…
- Jak to się stało, że jeszcze żyjesz?
Znowu ten dźwięk, który był niemal śmiechem.
- Mimo, że Chronos chciałby uważać się za mężnego, nie ośmiela się postępować wbrew prastarym przepowiedniom. Jest krew, której nie może rozlać, zanim nie zostanie prawdziwym panem świata - do czego mu jeszcze daleko. I nie zabije prawego władcy Trydentu, jako że oświadczono dawno temu, że ściągnęłoby to na kraj gniew morza.
- Co przez to rozumiesz?
- Sądzono, że linia prawowitych Posejdonów wygasła sto lat temu, ale po prawdzie tak się nie stało, gdyż ostatnia córka Posejdona, która wolała to niż przyjąć za małżonka człowieka wybranego przez kapłanów Ba–Ala, zbiegła w góry, pozwalając uważać się za zmarłą. Tam wymieniła bransolety z kapitanem swej gwardii, urodzonym w Słońcu, tak samo jak ona. A ja jestem w prostej linii potomkiem tego związku, o czym Chronos wie. Uwięził wszystkich Urodzonych w Słońcu na których mógł położyć łapska, zniszczył świątynię Płomienia, ale nie ośmiela się jeszcze dobyć na mnie noża - bo napisane jest w gwiazdach, co odczytać mogą nawet kapłani Cienia, że Atlantyda będzie istnieć tylko tak długo, jak prawowita krew. Trzyma mnie bezpiecznie w ręku, ale nie zabija.
- Ale trzymasz stronę Mu?
- Jak mogłoby być inaczej? - spytał wprost rozmówca. - Jestem z domu Słońca w Atlantydzie; syn nie może obrócić się przeciwko matce. Chronos nie pochodzi od Urodzonych w Słońcu: to jeden z powodów, dla których darzy ich tak czarną i gorzką nienawiścią. Ale teraz powiem ci, druhu, niech słońce przyspieszy pęd statków Mu, bo nie mogę uwierzyć, że czekają, aż synowie Cienia zaatakują pierwsi…
- Mam nadzieję, że nadpłyną - odpowiedział Ray. Ale pomyślał, co robi w środku tego sporu, który go nie dotyczy. Mógł mieć nadzieję na cud, który uratuje go od losu, jaki zgotowali mu Atlanci, ale szaleństwem byłoby liczyć zbytnio na tę nadzieję.
- A teraz, towarzyszu, porozmawiajmy o tobie. Przynieśli cię tutaj całkiem niedawno. Mówisz, że jesteś z Mu, lecz w świetle ich pochodni nie wyglądałeś na mego współziomka.
- Nazywam się Ray i jestem z Jałowych Ziem.
- Jałowe Ziemie? Więc założono tam kolonię?
- Nie pochodzę z Mu, to jedynie Re Mu obdarzył mnie tym zaszczytem - mówił powoli Ray. Obdarzył go? Nie, uśpił jego podejrzenia co do tego, że mógłby być bronią - lub czymkolwiek innym dla woli, która nim tu kierowała. Wola - Ray uświadomił sobie nagle, że odeszła. Albo została wypędzona siłą, której użyła Czerwona Suknia wciągając go ulegle w niewolę, lub też została wycofana ponieważ nie była dłużej użyteczna.
- Jałowe Ziemie - powtórzył więzień. - Czekaj - idą!
Ostry trzask - i w ścianie ukazał się prostokąt światła. Ray starał się zasłonić oczy, podczas, gdy do środka wkroczyło dwóch żołnierzy dzierżących szczapy dające żółte światło.
- Witajcie, psy Chronosa! krzyknął więzień. - Co u was słychać? Czy ci z Mu już na was spadli, czy też wciąż coś knujecie z pomocą nikczemnej magii Cienia w nadziei, że wzniesiecie nowe mury przeciwko muriańskiej stali?