Murzyn szybko wspiął się na najniższą gałąź, stanął na niej, ostrożnie zajrzał w dziu- plę...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
S�d Najwy�szy z kolei zauwa�a, �e prawo do odmowy zastosowania przepis�w ustawy, kt�re s�dy uznaj� za sprzeczne z konstytucj�, wynika z trzech wyra�onych w niej zasad: jej...
- A gdzie Natasza?- W ogr�dku, moja go��beczka, w ogr�dku! Id� do niej...
Dziewczyna na posadzce obciągnęła spódnicę, zasłaniając długie, spracowane nogi, spojrzała na Sefelta, który leżał przy niej uśmiechnięty, drgając w...
gronie podobnych do niej nowicjuszy Jedi, których wychowywaniem i szkoleniem Posuwanie się na czworakach z ciężkim plecakiem wymagało mnóstwa energii,...
czyni z jednoznacznie instytucję społeczną, która ma dbać o to, by uczniowie wynieśli z niej tęniezbędną wiedzę i zachowali ją na życie...
- Gdyby tam miała stale zamieszkać, Poppea pogadałaby o niej z Lokustą, ale przez kilka dni nic jej nie grozi...
O tym, że otrucie odpadało, Justyna już wiedziała, aczkolwiek nikły cień wahania w niej pozostał...
Egzorcysta wyjął z kieszeni manierkę z bimbrem, a z niej wyłowił fiolkę z wodą święconą...
treningowym niegrzecznej sprzedawczyni, wi�c skupmy si� na zadaniu, a wkr�tcezapewne o niej zapomnimy...
piel dziecięcia przed zachodem słońca i wodę z niej zaraz wylewając...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Nie ma pszczół ani miodu, ale tu coś jest, buana — poinformował. — To pewno
jakiś mały zwierz. Sambo widzi skórę.
— Nie wkładaj tam ręki. Sambo! Licho wie, co za zwierzątko może być w dziupli zbu-
twiałego drzewa — ostrzegł Tomek.
Sambo był zbyt zaciekawiony, aby usłuchać dobrej rady. Powoli wsunął rękę w dziu-
plę. Po chwili wydobył jakiś przedmiot i natychmiast zeskoczył na ziemię.
— Patrz, buana, to było w drzewie — zawołał podniecony.
— Ciekawe, co jest w tym zawiniątku z lamparciej skóry? — powiedział Tomek.
— Zajrzyj do środka!
— Nie, nie buana! Ty to zrób! Inuszi mówił, że jesteś wielki czarownik — pospiesznie
odparł Murzyn i skwapliwie wsunął do rąk Tomka dziwne zawiniątko.
Tomek uśmiechnął się wyrozumiale do zabobonnego towarzysza. Położył zawiniąt-
ko na ziemi, po czym szybko rozsupłał duży węzeł. Rozwinął skórę. Zdumieni chłopcy
ujrzeli sporą woskową kulę. W jednym miejscu wyschnięty wosk był pęknięty. Tomek
wcisnął palec w szczelinę, rozszerzył ją, a wtedy ujrzał kłąb wysuszonych roślin, zwie-
rzęcych włosów oraz kły i pazury.
— Cóż to może być? — zdumiał się.
— Fetysz59, wielki fetysz — szepnął Sambo z nabożną czcią. — Chociaż jesteś wielki
czarownik, buana, włóżmy to lepiej z powrotem do dziupli.
Tomek nie był zaskoczony przestrachem młodego Samba. Wiedział, że wielu uczo-
nych uważało fetyszyzm za najstarszą religię murzyńską. Kult ten rozpowszechniony
był szczególnie w Afryce Zachodniej. Każdy fetysz reprezentował jakiegoś ducha. Z te-
go też względu fetysze otaczano czcią i zwracano się do nich z różnymi prośbami. Fety-
szem mógł być każdy przedmiot, jak: kamień, kawał drewna, kości zwierząt bądź zwie-
rzęta.
Tomek jeszcze raz uważnie przyjrzał się woskowej kuli. Z łatwością rozpoznał, że kły
oraz pazury znajdujące się między ziołami i włosami należały do lamparta.
— Buana, Sambo włoży to do dziupli i uciekajmy stąd — szepnął Murzyn, rozgląda-
jąc się trwożliwie.
Tomek nie podzielał jego obaw i nie miał ochoty rozstawać się z fetyszem. Postano-
wił zabrać go dla ojca, który kolekcjonował różne ciekawostki z podróży po świecie. Nie
namyślał się długo. Pośpiesznie owinął kulę w skrawek lamparciej skóry.
— Masz rację, że najlepiej będzie, jeśli znikniemy stąd jak najprędzej, lecz fetysz za-
bieram jako upominek dla ojca — odezwał się Tomek.
59Wszystkie przedmioty, którymi ludy pierwotne oddają cześć boską, zwą się fetyszami. Fetysz zwie-
rzęcy jest totemem..
175
— Buana, nie rób tego — doradzał zaniepokojony Sambo. — Duch się pogniewa i będzie bardzo źle.
— Duchy nic nam nie zrobią, bo istnieją tylko w twojej wyobraźni.
— Nie mów tak, buana! Duchów jest bardzo, bardzo dużo! Są duchy złe i dobre. Sam-
bo zawsze składa ofiary złym duchom.
— Oj, Sambo, Sambo! Dlaczego składasz ofiary złym duchom? Przecież to grzech!
Módl się do jednego dobrego i sprawiedliwego Boga, a nie stanie ci się żadna krzywda.
— Nie, buana, Sambo jest mądry i wie, co robić. Dobry Bóg i tak będzie dobry, a jak
złe duchy dostaną ofiarę, to nic Sambowi nie zrobią. Uciekajmy stąd szybko!
— No, dobrze, porozmawiam z tobą przy sposobności na temat twoich duchów.
A teraz rzeczywiście wracajmy do obozu.
Pobiegli w kierunku obozowiska, nie podejrzewając nawet, że od dłuższej chwili byli
pilnie obserwowani. Otóż kiedy miodowód przyfrunął na polanę, z przeciwnej stro-
ny dochodził do niej stary, dobrze zbudowany Murzyn. Natarczywy głos ptaka od razu
zwrócił jego uwagę. Cofnął się więc w krzewy, niespokojnie spoglądając w kierunku,
skąd nadleciał wszędobylski i ciekawski miodowód. Wkrótce też ujrzał nadchodzących
chłopców. Gdy Sambo wspinał się na baobab, Murzyn odruchowo chwycił za rękojeść
noża, ale widok sztucera w rękach młodego białego człowieka skłonił go do zachowa-
nia ostrożności. Czekał drżąc z gniewu i niepokoju. Chłopcy rozglądali się na wszystkie
strony, co wykluczało możliwość zaskoczenia. Tomek schował zawiniątko za pazuchę
i obaj z Sambem pospiesznie wrócili do obozu. Stary Murzyn dążył za nimi trop w trop.
Widział Tomka wchodzącego do namiotu, policzył tragarzy, których zachowanie świad-
czyło o tym, że nie mieli zamiaru zwijać obozu, po czym mrucząc tajemne zaklęcia po-
biegł szybko na północ.