Meggie znieruchomiała...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

- Ona nie ma do tego prawa! Jeśli już musi, niech cierpi sama za siebie ale nie za mnie. Nigdy za mnie!
- Zatem wierzy pani, że ona nie ma pojęcia o kardynale i Danie?
Postawa Meggie zmieniła się, jakby przypomniał jej, że chodzi tu o inne sprawy.
- Tak - powiedziała. - Wierzę panu.
- Przyjechałem zobaczyć się z panią, Justyna bowiem potrzebuje pomocy, a nie umie o nią poprosić - stwierdził. - Musi pani przekonać ją, że powinna zająć się znów swoim życiem. Nie chodzi tu o życie w Droghedzie, lecz o jej własne życie, w którym nie ma miejsca na Droghedę. - Oparł się wygodniej, założył nogę na nogę i zapalił jeszcze jednego papierosa. - Justyna wdziała włosienicę, ale nie z tych powodów, co trzeba. Pani prawdopodobnie jest jedyną osobą, która potrafiłaby jej to wytłumaczyć. Ale ostrzega panią: jeśli pani przyzna mi rację, Justyna nigdy nie wróci do domu, jeśli zaś sprawy pozostaną bez zmian, skończy się jej powrotem do Droghedy na stałe. Scena nie wystarczy komuś takiemu jak Justyna - kontynuował. - I ona wkrótce się o tym przekona. Wtedy wybierze ludzi - albo rodzinę i Droghedę, albo mnie - uśmiechnął się z głębokim zrozumieniem. - Lecz rodzina też Justynie nie wystarczy, pani O'Neill. Jeśli mnie wybierze, zachowa scenę, a w Droghedzie, niestety, tego nie będzie imała. - Patrzył na Meggie surowo jak na przeciwnika. - Przyjechałem, ponieważ chcę panią prosić o dopilnowanie, by Justyna wybrała mnie. MOże się to wydać pani okrutne, ale potrzebuję Justyny znacznie bardziej niż wy w Droghedzie.
Meggie znów zesztywniałą.
- Drogheda nie jest takim złym wyborem - powiedziała chłodno. - Mówi pan tak, jakby przyjazd do Droghedy oznaczał koniec życia, ale tak wcale nie jest. Mogłaby dalej występować. Nawet gdyby wyszła za mąż za Boya Kinga, tak jak tego pragniemy od lat, jego dziad i ja, ich dzieci byłyby równie zadbane podczas jej nieobecności, jak w przypadku małżeństwa z panem. Tu ma dom! Zna i rozumie nasze życie. Gdyby je wybrała, z pewnością wiedziałaby, co to oznacza. Czy może pan to samo powiedzieć o życiu, które pan jej ofiaruje?
- Nie - odpowiedział flegmatycznie. - Ale Justyna nie umie żyć bez niespodzianek. W Droghedzie czeka ją stagnacja.
- Chce pan powiedzieć, że byłaby tu nieszczęśliwa?
- Nie, niezupełnie. Nie mam wątpliwości, że gdyby tu wróciła i wyszła za Boya Kinga... A kim jest ten Boy King, jeśli wolno spytać?
- To spadkobierca z sąsiedniej farmy, z Bugeli. Stary przyjaciel z lat szkolnych, który chciałby być kimś więcej niż przyjacielem. Dla jego dziada ważne są względy dynastyczne. Ja też to popieram, bo wydaje mi się, że Justyna właśnie tego potrzebuje.
- Rozumiem. A więc gdyby tu wróciła i wyszła za Boya Kinga, nauczyłaby się być szczęśliwa? Szczęście jest jednak stanem relatywnym. Nie sądzę, by zaznała tu tyle satysfakcji, ile zaznałaby ze mną. Pani O'Neill, Justyna kocha mnie, a nie Boya Kinga.
- Ma dziwny sposób okazywania tego - zaśmiała się Meggie pociągając za sznur dzwonka, aby poprosić o herbatę. - Ponadto, panie Hartheim, jak już powiedziałam, pan przecenia mój wpływ na Justynę. Justyna nigdy nie słuchała tego, co mówiłam, a więc tym bardziej niczego nie zrobi.
- Pani jest naiwna - odpowiedział. - Jeśli tylko pani zechce, to zrobi. Nie mogę wymagać więcej, proszę tylko, by pani zastanowiła się nad moją propozycją. Nie musi się pani śpieszyć, nie ma takiej potrzeby. Jestem cierpliwym człowiekiem.
Meggie uśmiechnęła się.
- To rzadkość - powiedziała.
Nie wrócił już do tej sprawy. Podczas swego tygodniowego pobytu zachowywał się jak każdy inny gość, chociaż Meggie nie mogła oprzeć się wrażeniu, iż stara się pokazać od jak najlepszej strony. Jej braciom podobał się ogromnie. Jak tylko dowiedzieli się o jego przyjeździe, wrócili z pastwisk i pozostali w domu aż do jego wyjazdu.