— Opowiedz nam, co się zdarzyło zeszłej nocy, Robintonie

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Podczas tamtych dwu nocy nie wróciła więcej do Świata Snów, ale kosztowały ją więcej wysiłku niźli cokolwiek innego...
Bój na przebicie był szybki, błyskawiczny, trwał krótko pląs kling, brzęk, zgrzyt - i oto przed oczami hobbita już rozwarła się zbawcza czerń nocy...
Gdyby tego rodzaju wydarzenie zaszło pierwszej nocy, zaraz pomyślałbym o zmarłych mnichach, lecz teraz najgorszego gotów byłem spodziewać się po...
I CZELADNIK A on, wicie, jeszcze jedno, wicie, ma cierpienie, towarzyszu mistrzu: on się kocha w naszym tym perwersyjnym aniołku tylko temu, co ona jest...
- Nie zniosłabym - powiedziała pewnej nocy, kiedy leżeli spoceni, a Patsy trzymała mu rękę na piersi - gdybyś robił to z kimś innym...
Śledzili oni również kilka czynników, z którymi ich nastrój mógł być skorelowany, na przykład ilość snu ostatniej nocy oraz pogodę...
Stworzenia zazwyczaj żywiły się energią Ciemnej Strony, która przepływała przez Bane’a, ale konstruowanie holocronu wymagało, żeby Mistrz ukierunkował...
- Katerine Alruddin uciekła ubiegłej nocy - niemalże wypluła z siebie Tialin, a Verin nie potrafiła powstrzymać głośnego westchnienia...
Nastaje "zupelne skazenie jahwizmu, który zlewa sie z religia Baala w horendalny w skutkach synkretyzm, w jaskrawych obrazach opowiedziany przez Ozeasza"...
- Nie tylko Mike został tej nocy porznięty jak świąteczny indyk - powiedział w końcu Eddie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Robinton spełnił polecenie, zadowolony, że klah i kąpiel pomogły mu oprzytomnieć. Udało się mu złożyć krótkie, wyczerpujące sprawozdanie.
— Coś okropnego!
— Wielka tragedia, taka jednoczesna utrata Władcy Warowni i Władcy Weyru!
— I to w taki dzień! Tuż po Wylęgu!
— Kto przejmie zarządzanie Weyrem? Wszyscy spojrzeli na Robintona.
— Wydaje mi się, że przekazanie władzy odbędzie się zgodnie z tradycją, gdy Królowa znów wzniesie się do lotu godowego — odparł młody harfiarz.
— Ale Weyr nie może przez kilka Obrotów być bez przywódcy — zaprotestował Mistrz Rybołóstwa.
— Są też doświadczeni jeźdźcy: C’vrel, C’rob, M’ridin — dodał Robinton. — Zeszłej nocy zajęli się wszystkim.
— Nie ma co się martwić, Nici nie spadają — stwierdził Górnik. Tkacz odpowiedział pogardliwym chrząknięciem.
— Prawdę mówisz, chociaż S’loner ciągle bił na alarm. Specjalnie się tym nie przejmowałem, wiecie?
Robinton nie odważył się wypowiedzieć swojego zdania w takim towarzystwie, ale zauważył, że wszyscy Mistrzowie, poza jego przełożonym, są podobnego zdania, co Mistrz Tkacki.
— Jora jest młoda — dodał Rolnik. — Gdyby żyła Carola, nie martwiłbym się o porządek w Weyrze. Ona wiedziała, co jest co.
— Zarządzanie Weyrem to wewnętrzna sprawa jeźdźców — stwierdził uprzejmie Gennell. — Nie musimy się o to martwić. Złożyłem kondolencje spiżowemu jeźdźcowi, który nas wiózł.
Robinton kiwnął głową.
— To był F’lon, syn S’lonera.
— Naprawdę? — wykrzyknęła zdziwiona Ginia. — Zdumiewające. Myślę, że nie musimy się martwić o Weyr, skoro są tam jeźdźcy na tak wysokim poziomie.
Robinton zakarbował sobie w pamięci, żeby powtórzyć F’lonowi, jaką stronniczkę ma wśród cechowych Mistrzów.
W tym momencie podszedł Raid i powitał ich wszystkich, zmęczony, ale uprzejmy, dziękując za szybkie przybycie.
— Kazałem wstawić do małej jadalni siedzenia dla całej Rady, jeśli zechcecie panowie już zbierać się na obrady — powiedział. — Pokaż im drogę, Robintonie.
— Czy to znaczy, że jesteśmy już wszyscy? — spytał Tkacz, rozglądając się po zatłoczonej sali.
— Przyjechali już ostatni uczestnicy i są gotowi do obrad — odparł Raid z ukłonem i ruszył w stronę bufetu z napojami, gdzie Maizella z pomocą Cordinga nalewała wino. Obok stał Hayon i z żałobną miną wpatrywał się w swój kieliszek. Za nim tkwiły Rasa i Anta.
Robinton posłusznie zaprowadził Mistrzów do małej jadalni, która ledwie mogła pomieścić tylu gości.
— Poczekaj w pobliżu, Robintonie, może będziemy musieli jeszcze kogoś wezwać — powiedział Gennell, zatrzymując się przy nim, gdy reszta Mistrzów wchodziła do sali.
Robinton kiwnął głową. Kogo mogliby potrzebować? Nie było innych Władców Weyru, którzy tradycyjnie brali udział w takich naradach.
— Zaczęło się? — spytał znajomy głos z pełną rozbawienia złośliwością.
Robinton powoli odwrócił głowę, dostrzegł Faksa i rzucił mu chłodne spojrzenie.
— Wydaje mi się, że tak — odparł obojętnym, gładkim tonem.
— Jesteś tu Harfiarzem, co, Robintonie? — Tak jest.
Faks obrzucił go leniwym spojrzeniem, wciąż rozbawiony. — I nawet nie trzeba grzebać zwłok. Ale wygoda! Robinton nie raczył odpowiedzieć na zaczepkę. Patrzył wprost przed siebie, z nadzieją, że Faks sobie pójdzie.
— No cóż, stój tu sobie na straży. Ja idę — oświadczył Faks, obrócił się na pięcie i powolnym krokiem powrócił do Sali.

— Opowiedz nam, co się zdarzyło zeszłej nocy, Robintonie — poprosił Mistrz Harfiarzy...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.