Josua roześmiał się i nachylił do Isgrimnura...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

- Jeśli chcesz zobaczyć, jak widzę samego siebie, to spójrz na to biedne zwierzę. Gdyby jechali pod górę, ciągnąłby przez cały dzień i ani razu by się nie zatrzymał. Ale teraz ma przed sobą niebezpieczną drogę prowadzącą w dół, a za sobą ciężki wóz, nic dziwnego, że się zaparł. Stałby tak do Dnia Sądu, gdyby tylko mu pozwolić. - Spojrzał na Isgrimnura. - Ale przerwałem ci. Powtórz, co powiedział ci Strangyeard.
Isgrimnur nie przestawał przyglądać się mułowi i jego właścicielowi. Stanowili obrazek zarówno śmieszny, jak i patetyczny, coś, co sugeruje więcej, niż jest pokazane.
- Duchowny powiedział, że kupowanie sobie Bożej przychylności dobrymi czynami jest grzechem. Oczywiście najpierw przeprosił, że w ogóle ośmiela się wyrażać jakiekolwiek opinie. Znasz go, wiesz, jaka z niego potulna myszka, ale tak powiedział. Powiedział, że Bóg nic nam nie jest winien, a my Jemu wszystko, że powinniśmy robić dobre czyny dlatego, że są dobre, a nie dlatego, że spodziewamy się nagrody, tak jak dzieci oczekują nagrody, za to, że były cicho.
- Tak, to prawda, że ojciec Strangyeard zachowuje się jak myszka - powiedział Josua. - Ale i mysz potrafi być dzielna. Choć jest mała, szybko się uczy, żeby nie prowokować kota. Podobnie rzecz się ma ze Strangyeardem. On wie, kim jest, i gdzie jest jego miejsce. - Josua spojrzał na wzgórza, które stanowiły zachodnią ścianę doliny. - Zastanowię się nad tym, co powiedział. Czasami rzeczywiście robimy to, czego chce Bóg, ze strachu albo z chęci otrzymania nagrody. Tak, zastanowię się. Isgrimnur zaczął żałować, że w ogóle otwierał usta. Jeszcze mu tego trzeba - kolejny powód, żeby siebie winić. Jest jak prawdziwy magik, rozrzucający dookoła swoje troski. Prawdziwy książę. Będzie kiedyś o czym opowiadać przy ognisku.
- Co powiesz na to, żebyśmy usunęli z drogi tego idiotę i jego muła? - zaproponował Isgrimnur. - Inaczej niedługo będzie tutaj jak w czasie Bitwy pod Nearulagh.
- Masz rację. - Na twarzy Josuy znowu ukazał się uśmiech pogodny jak chłodny, jasny poranek. - Ale chyba nie woźnicę trzeba będzie namawiać, a muły nie darzą zbytnim szacunkiem książąt.

Yah, Nimsuk! - zawołał Binabik. - Gdzie jest Sisqinanamook? Pasterz odwrócił się i uniósł zakrzywioną włócznię w geście Powitania.
- Jest przy łodziach. Śpiewający. Sprawdza, czy nie przeciekają, żeby barany nie zmoczyły kopyt! - Roześmiał się, Bazując nierówne, żółte zęby.
- W takim razie ty nie masz co płynąć, bobyś poszedł na dno jak kamień - odparł uśmiechnięty Binabik. - Znajdą cię latem, kiedy cofną się wody. Będziesz wtedy małym, błotnym człowieczkiem. Okaż trochę szacunku.
- Jest zbyt pogodnie - odparł Nimsuk. - Spójrz, jak brykają! - Wskazał na barany, które rzeczywiście wydawały się bardzo ożywione; niektóre z nich udawały, że walczą, czego prawie nigdy nie robiły.
- Nie pozwól, żeby się pozabijały - powiedział Binabik. - Miłego odpoczynku. - Nachylił się i szepnął coś do ucha Qantaqi. Wilczyca skoczyła ponad śniegiem z trollem na grzbiecie.
Sisqi rzeczywiście sprawdzała łodzie. Binabik pozwolił odejść wilczycy, która otrząsnęła się żywo i pobiegła na skraj lasu. Troll przyglądał się ukochanej z zadowoleniem. Sprawdzała łodzie równie nieufnie, jak mieszkaniec lądu mógłby liczyć rzemienie mostu trollów nad przepaścią.
- Jaka dokładna - kpił Binabik uśmiechnięty. - Nasi ludzie mają już tego dość. - Wskazał dłonią na barany, wyglądające niczym malutkie kropki rozsiane po dnie doliny oraz na nieco większe plamki - pasterzy i łowczynie, którzy wykorzystywali wolne chwile przed kolejnym etapem podróży.
- Sprawdzę wszystkie. - Sisqi odwróciła się i otworzyła ramiona. Stali jakiś czas naprzeciwko siebie w milczeniu. - Co innego kiedy kilku wypływa na ryby na jezioro Błękitnego Błota - powiedziała Sisqi - a co innego, kiedy od łodzi zależy życie naszych ludzi i baranów.
- Powinni się cieszyć, że jesteś tak dokładna - odezwał się Binabik już poważniej. - Ale choć na chwilę zapomnij o łodziach.
Uściskała go mocno.
- Dobrze
Binabik spojrzał na dolinę. Śnieg w wielu miejscach stopniał, odsłaniając kępy żółtozielonej trawy.
- Barany za bardzo się najedzą - zauważył. - Nie są przyzwyczajone do takiej obfitości.
- Czy śnieg topnieje? - spytała Sisqi. - Mówiłeś, ze o tej porze roku jest tu dużo śniegu.
- Nie zawsze, ale zima przesunęła się daleko na południe Jednak już chyba nie wróci. - Spojrzał w niebo. Płynęło Po nim zaledwie kilka chmurek, które ani trochę nie zasłaniały słońca. - Nie wiem, co o tym myśleć. Nie sądzę, by ten, który sprawił, że zima zaszła tak daleko, zrezygnował. Nie wiem. - puścił Sisqi i uderzył się dłonią w pierś. - Przyszedłem, żeby ci powiedzieć, że bardzo mi przykro, iż tak mało ostatnio się widujemy. Trzeba było omówić wiele rzeczy. Geloe i pozostali wciąż mozolą się nad książką Morgenesa, próbując znaleźć odpowiedzi na nasze pytania. Studiowaliśmy też zwoje Ookequka, a do tego ja byłem potrzebny.
Sisqi uniosła jego dłoń i przycisnęła ją na chwilę do swojego policzka.
- Nie masz za co przepraszać. Wiem, jak pracujesz... - wskazała głową w stronę podskakujących na wodzie łodzi - tak jak ty wiesz, co ja muszę zrobić. - Spuściła wzrok. - Widziałam, jak wstałeś na zebraniu mieszkańców lądu i przemawiałeś. Niewiele z tego rozumiałam, ale widziałam, z jaką uwagą cię słuchali, Binbiniqegabeniku. - Jego pełne imię wymówiła z namaszczeniem. - Byłam z ciebie dumna, mój ukochany. Szkoda tylko, że ojciec i matka nie widzieli tego, co ja.