I pewnie powiedziałby coś takiego, ale nagle z jakiejś piwnicy wyskoczyło trzech ludzi i rzuciło się na nich...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
�-------------------{ACTI_Misc00_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc00_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zniszczenie nieprzyjaciela!�-------------------{ACTI_Misc01_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc01_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zniszczenie wikszo[ci oddziaB�w wroga!�-------------------{ACTI_Misc02_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc02_Text_01_Text1}Masz za zadanie doprowadzi swoich ludzi do fortu!�-------------------{ACTI_Misc03_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc03_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest przejcie kontroli nad t lokacj!�-------------------{ACTI_Misc04_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc04_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zajcie tej osady!�-------------------{ACTI_Misc05_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc05_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zajcie miasta!�-------------------{ACTI_Misc06_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc06_Text_01_Text1}Masz za zadanie odnalez i zabi tego czBowieka!�-------------------{ACTI_Misc07_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc07_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest obrona tej lokacji!�-------------------{ACTI_Misc08_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc08_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest obrona miasta!�-------------------{ACTI_Misc09_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc09_Text_01_Text1}PLACEHOLDER�***********************************************************�* *�* CAMPAIGN ADVICE *�* *�***********************************************************�-------------------{Prologue_ROME_ITALY_MUST_BE_UNIFIED_Text_01_Text1b_Title} Mapa kampanii{Prologue_ROME_ITALY_MUST_BE_UNIFIED_Text_01_Text1b_Text1}Oto tereny wok�B Rzymu
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
— Siadaj, chłopaku — powiedział dowódca...
– Zgadzam się – powiedziała nie ociągając się Colette...
— Tego kuśnierza mogłabyś lepiej pamiętać, skoro zetknęłaś się z nim osobiście — powiedziałam z niezadowoleniem i naganą...
— Chce pan powiedzieć, że rurę założono, kiedy nie było jeszcze krateru ani tego wąwozu? — spytałem...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
— To jest możliwe, ale raczej nieprawdopodobne — powiedział Ulath...
– Nie masz mi nic do powiedzenia – odparł, nie potrafiąc ukryć pobrzmiewającej w jego głosie konsternacji...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

- Patrzcie no, co my tu mamy? - krzyknął jeden z nich.
Sandy wrzasnęła przerażona. Carl cofnął się i potknął o krawężnik, sięgając wolną ręką pod kurtkę. Spóźnił się. Dwóch mężczyzn złapało go za ręce i pchnęło na ścianę domu. Sandy znowu krzyknęła.
Kiedy Carl spróbował poruszyć ramionami, ktoś przytknął mu do szyi jakiś ostry przedmiot. Z płonącej na skrzyżowaniu beczki sączyło się słabe światło, nie rozpraszające mroku, w którym dostrzegał jakieś gorączkowe poruszenie. Jakaś cząstka jego umysłu skarżyła się cicho na jak zwykle nieobecnych policjantów.
Napastnicy mieli długie brody i skołtunione włosy; odziani byli w połatane cuchnące łachmany. Jeden z nich chwycił Sandy: jedną ręką złapał ją od tyłu za szyję i zasłonił jej dłonią usta, w drugiej trzymał nóż, który przystawił jej do szyi. Miał na sobie brudny wełniany płaszcz bez guzików i cały czas się śmiał. Sandy usiłowała mu się wyrwać, ale tylko wypuściła z ręki chlebak.
- Znów się nam udało - powiedział. - To był świetny pomysł, że wyłapywać ich pod sklepem. Zobaczmy, co mają.
- To, co ty masz, Zeke, jest całkiem niezłe - zauważył mężczyzna stojący po lewej stronie Carla. - Będę teraz drugi w kolejce?
Jego kompan parsknął śmiechem.
- Najpierw pozbądźmy się tego balastu. Potem się zabawimy.
Sandy szarpnęła siew objęciach Zeke'a, który zaśmiał się tylko i krzyknął:
- Chłopaki, ona jest całkiem świeżutka! W ogóle nie czuję kości. A jak pachnie!
Słysząc ich śmiech i radosne okrzyki, Carl zacisnął mocniej pięści i z całej siły nadepnął na stopę bliżej stojącego mężczyzny. Ten wrzasną} przeraźliwie i puścił rękę Carla, który natychmiast wbił łokieć w twarz drugiego napastnika. Wyszarpnął rewolwer z kabury i wycelował go w stojącego najbliżej Zeke'a. Zeke dalej trzymał rękę na ustach Sandy, a nóż przy jej szyi, tylko oczami nerwowo strzelał na boki.
- Nie podchodź - ostrzegł Carla. - Bo ją potnę.
Carl zszedł z chodnika na jezdnię, starając się mieć całą trójkę napastników na oku; kompani Zeke'a powoli podnosili się z ziemi. Odciągnął kurek.
- Nie podchodź! - Zeke podniósł głos. - Jeszcze jeden krok i naprawdę ją pochlastam.
Carl zrobił kilka kroków; broń w jego ręku ani drgnęła, jakby stanowiła naturalne przedłużenie ramienia. Słyszał szepczących kumpli Zeke'a i słabe pojękiwanie Sandy, ale starał się skupić tylko na nim jednym.
- Ostrzegam cię! - krzyknął Zeke, choć głos mu zadrżał. Carl odchrząknął.
- To ja cię ostrzegam, słonko. Rusz nożem, a strzelę.
- Jestem prawdziwym szczurem z Gotham! - zaśmiał się chrapliwie Zeke. - Myślisz, że boję się śmierci?
Krok do przodu.
- Nie powiedziałem przecież, że cię zabiję, tylko że strzelę. Kula urwie ci nogę i będziesz tak leżał na chodniku, aż się wykrwawisz. Dużo znasz lekarzy?
Jeszcze raz popatrzył na pozostałą dwójkę, ale nie podeszli bliżej. Spojrzał na Zeke'a, który nie wiedzieć czemu wyglądał, jakby zaraz miał się rozpłakać.
- Posłuchaj mnie - wybełkotał Zeke. - Posłuchaj, mam propozycję. Podszewka płaszcza, z tyłu, ja mam... ja tam zaszyłem monety, zwędziłem je z banku na Broadwayu, zanim przyszli żołnierze. Jak mi jadasz, będą twoje.
- Nie ma mowy - odparł Carl i zrobił następny krok naprzód. Mimo prawie zupełnych ciemności widział, że Sandy ma oczy szeroko otwarte z przerażenia. Była o krok od płaczu.
- To nieuczciwe! - poskarżył się Zeke. - Nieuczciwe! Czy ty wiesz, jak długo nie miałem takiej kobiety?
Po kolejnym kroku Carl przytknął wylot lufy kolta do brody Zeke'a.
- Nie interesuje mnie, czy to uczciwe, czy nie - powiedział, starając się zachować spokój. - Puść ją.
Zeke zacisnął oczy, zakwiczał przeraźliwie i pchnął Sandy do przodu. Carl złapał ją wolną ręką i stanął między nimi. Zeke umykał już z kumplami, gdzie pieprz rośnie, ale odwrócił się jeszcze i krzyknął:
- Żebyście się tak porzygali! Żeby was napromieniowało! Porzygacie się i umrzecie, właśnie tak!
Carl objął roztrzęsioną Sandy i popatrzył czujnie dookoła. Po drugiej stronie ulicy widział światła świec w oknach oraz kilkoro ludzi, którzy po zakończeniu szarpaniny spokojnie szli ulicą.
- Nic ci się nie stało? - spytał. - Sandy? Zadrżała jeszcze mocniej w jego ramionach.
- Chyba... Chyba się zmoczyłam, Carl. Tak się bałam...
- Ja też - przyznał, nie przestając się rozglądać. - Chodź, idziemy. Mamy kawałek do przejścia, ale może tam przynajmniej będziesz się mogła umyć.
Sandy wzdrygnęła się i podniosła chlebak z ziemi.
- Byłeś... byłeś bardzo odważny, że im się tak postawiłeś, Carl...
- Nie byłem odważny - odparł. W powietrzu unosiła się jakaś kwaśna woń. - Wcale nie byłem odważny.

I pewnie powiedziałby coś takiego, ale nagle z jakiejś piwnicy wysko­czyło trzech ludzi i rzuciło się na nich...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

I pewnie powiedziałby coś takiego, ale nagle z jakiejś piwnicy wyskoczyło trzech ludzi i rzuciło się na nich...