Entreri nie kłopotał się nawet, by dobić paskudne stworzenie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
że jest tam taki, prawda? To wcale nie jest żaden z tych kościołów, nie są to nawet wspólne ruchy ludzi, to jest bardzo ważne, drodzy bracia, bardzo ważne...
Po drugie: gdyby nawet państwa zachodniej Europy naprawdę robiły to samo, co kolejne rządy Polski (a nie robią, o czym za chwilę), to są to państwa bogate i jeśli...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
- Moglibyście, Procie, zrobić to nawet i teraz, choćby po to, żeby własne sumienie uspokoić...
Pod ziemią mieliśmy nawet drogowskazy, dzięki czemu obcy wiedzieli gdzie się znajdują, chociaż zapewnianie przybyszom [kadrze i partyzantom] przewodnika było...
Pani Hunter regularnie co miesi�c wystawia�a czeki za sw�j pobyt w klinice; bez mrugni�cia w�asnor�cznie wpisywa�a odpowiednie sumy, mimo �e czasami nawet...
— Wyczuwacie taką ingerencję nawet teraz? — Śnieżynka dotknęła swego Klejnotu...
szczęśliwy i bezpieczny – stwierdza, że jest zadowolony, a nawet bardzo zadowolony ( Jak dobrze)...
tetem, szeroką wiedzą i dobrymi po-byłby w stanie rozstrzygnąć dylema-i nawet jeśli czuje jego spadek, to sa-mysłami na rejsy, to nie odniesie...
Mahskevic nie podniósł nawet wzroku znad swych korzennych roślin, choć przerwał wyrywanie chwastów na dość długo, by zastanowić się nad tą propozycją...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Po prostu pobiegł dalej. Ustalił sobie kierunek, bowiem usłyszał nie dający się z niczym pomylić śmiech drowa, który wydawał się zbyt dobrze bawić.
Znalazł Jarlaxle’a stojącego na głazie pośród największej zgrai walczących orko w, gdy podjudzał jedną ze stron słowami, których Entreri nie mógł zrozumieć, jednocześnie wyżynając systematycznie drugą stronę kolejnymi ciskanymi przez siebie sztyletami.
Entreri zatrzymał się w cieniu drzewa i obserwował przedstawienie.
Dość szybko Jarlaxle zmienił preferencje, zaczął wołać do drugich orków i posyłać ten niekończący się strumień sztyletów w członków tej frakcji, którą przed chwilą popierał.
Siły wyraźnie rzedły i w końcu nawet głupie orki poznały się na zabójczym podstępie. Jak jeden mąż skierowały się przeciw Jarlaxle’owi.
Drow jedynie jeszcze bardziej się roześmiał, gdy w jego stronę pomknął tuzin włóczni – każda z nich mocno chybiła celu z powodu przemieszczającej magii drowiego płaszcza oraz kiepskich umiejętności orków. Drow kontratakował, ciskając jeden sztylet po drugim. Jarlaxle obracał się na swej perci, zawsze wyszukując najbliższego oka i zawsze trafiając niemal doskonałym rzutem.
Z cieni wyłonił się Entreri, huragan furii, pracując skutecznie sztyletem, lecz jednocześnie wymachując dziko mieczem, budując ściany z unoszącego się kurzu, gdy dostosowywał pole bitwy do swoich potrzeb. Nieuchronnie Entreri doszedł do sytuacji, w której stanął jeden na jednego z orkiem. Równie nieuchronnie, stwór został powalony i umarł po kilku pchnięciach.
Niedługo później Entreri i Jarlaxle wracali powoli w górę zbocza. Drow narzekał na żałosne ilości sztuk srebra, jakie znaleźli przy orkach. Entreri niezbyt go słuchał, bardziej martwił się zewem, który sprowadził na nich te stwory, prośbą, błaganiem, wrzaskiem Crenshinibona o pomoc. Teraz była to tylko obdarta banda orków, lecz jakie następne potężniejsze stworzenia mogą odpowiedzieć na następny zew Kryształowego Reliktu?
– Zew reliktu jest silny – przyznał się Jarlaxle’owi.
– Istnieje od stuleci – odpowiedział drow. – Wie dobrze, jak się utrzymać.
– To jego istnienie wkrótce się zakończy – rzekł ponuro Entreri.
– Dlaczego? – absolutnie niewinnie spytał Jarlaxle. Bardziej jego ton niż słowa sprawił, że Entreri zatrzymał się gwałtownie i odwrócił, by popatrzeć na swego zaskakującego towarzysza.
– Musimy znowu przechodzić przez to wszystko? – zapytał skrytobójca.
– Mój przyjacielu, wiem dlaczego uważasz, że żaden z nas nie może dzierżyć Kryształowego Reliktu, lecz dlaczego tworzyć z tego konieczność zniszczenia go? – spytał Jarlaxle. Przerwał, rozejrzał się dookoła i wskazał skrytobójcy, by podszedł za nim na skraj dość głębokiego wąwozu, odizolowanej dolinki. – Dlaczego po prostu go tam nie rzucić? – zapytał. – Ciśnij nim z urwiska i niech wyląduje, gdzie los zechce.
Entreri spoglądał na odległą dolinkę i niemal rozważył wykorzystanie rady Jarlaxle’a. Niemal, jednak w jego myślach rozbrzmiała wyraźnie bardzo rzeczywista prawda.
– Ponieważ dość szybko znalazłby drogę do rąk naszych przeciwników – odparł. – Kryształowy Relikt ujrzał wielki potencjał w Rai’gym.
Jarlaxle przytaknął.
– Sensowne – powiedział. – Zawsze był zbyt ambitny, by mu to wyszło na dobre. Dlaczego cię to jednak obchodzi? Niech Rai’gy ma relikt i cały Calimport, jeśli artefakt zdoła mu go dać. Jakie to ma znaczenie dla Artemisa Entreri, który stamtąd odszedł i który w żadnym razie szybko tam nie wróci? Zapewne mój były porucznik będzie zbyt zajęty potencjalnymi korzyściami, jakie może zyskać mając artefakt w swych rękach, by kłopotać się tym, gdzie jesteśmy. Być może uwolniwszy się od brzmienia artefaktu naprawdę uratujemy się przed pościgiem, którego się tak obawiamy?
Entreri poświęcił długą chwilę rozmyślając nad tym rozumowaniem, lecz wciąż dręczyła go jedna myśl.
– Kryształowy Relikt wie, że chcę go zniszczyć – odrzekł. – Wie, że w swym sercu go nienawidzę i znajdę jakiś sposób, by się go pozbyć. Rai’gy wie, jakim zagrożeniem jest Jarlaxle. Tak długo, jak żyjesz, nigdy nie może być pewien swej pozycji w Bregan D’aerthe. Co się stanie, jeśli Jarlaxle pojawi się w Menzoberranzan, zwracając się do starych towarzyszy przeciwko głupcom, którzy próbowali skraść tron Bregan D’aerthe? Jarlaxle nic nie odpowiedział, lecz błysk w jego oczach powiedział Entreriemu, że jego drowi przyjaciel niczego nie pragnie bardziej jak urzeczywistnić ten scenariusz.
– On chce twojej śmierci – powiedział bez ogródek Entreri. – Potrzebuje tego, abyś zginął, a jeśli będzie miał do swej dyspozycji Kryształowy Relikt, może się to okazać nietrudnym zadaniem.
Błysk w oczach Jarlaxle’a utrzymał się, lecz po chwili zastanowienia drow jedynie wzruszył ramionami i powiedział:
– Prowadź.
Entreri tak uczynił, prowadząc ich z powrotem do koni oraz na szlak, który zaprowadzi ich na północny wschód, do Gór Śnieżnych oraz Duchowego Uniesienia. Entreri był dość zadowolony ze sposobu, w jaki poradził sobie z Jarlaxlem, dość zadowolony z siły swych argumentów przemawiających za zniszczeniem Kryształowego Reliktu.