Mahskevic nie podniósł nawet wzroku znad swych korzennych roślin, choć przerwał wyrywanie chwastów na dość długo, by zastanowić się nad tą propozycją...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
że jest tam taki, prawda? To wcale nie jest żaden z tych kościołów, nie są to nawet wspólne ruchy ludzi, to jest bardzo ważne, drodzy bracia, bardzo ważne...
Po drugie: gdyby nawet państwa zachodniej Europy naprawdę robiły to samo, co kolejne rządy Polski (a nie robią, o czym za chwilę), to są to państwa bogate i jeśli...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
- Moglibyście, Procie, zrobić to nawet i teraz, choćby po to, żeby własne sumienie uspokoić...
Pod ziemią mieliśmy nawet drogowskazy, dzięki czemu obcy wiedzieli gdzie się znajdują, chociaż zapewnianie przybyszom [kadrze i partyzantom] przewodnika było...
Pani Hunter regularnie co miesi�c wystawia�a czeki za sw�j pobyt w klinice; bez mrugni�cia w�asnor�cznie wpisywa�a odpowiednie sumy, mimo �e czasami nawet...
— Wyczuwacie taką ingerencję nawet teraz? — Śnieżynka dotknęła swego Klejnotu...
szczęśliwy i bezpieczny – stwierdza, że jest zadowolony, a nawet bardzo zadowolony ( Jak dobrze)...
tetem, szeroką wiedzą i dobrymi po-byłby w stanie rozstrzygnąć dylema-i nawet jeśli czuje jego spadek, to sa-mysłami na rejsy, to nie odniesie...
A jak się to wszystko składało na uwiecznienie monopolu jednej klasy i zdławienie w zarodku każdej innej! Tak silnie wierzono w powagę rodu, że nawet synowie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Nie pochwalam, w istocie – powiedział cicho. – Kolejny raz błagam cię o porzucenie tego szaleństwa.
– A ja kolejny raz mówię ci, że to nie twoja sprawa – zripostował elf. – Pomóż mi, jeśli zechcesz. Jeśli nie, podejrzewam że dość łatwo znajdę czarodzieja w Silverymoon, który zechce sprzedać prostą teleportację.
Mahskevic wyprostował się, kładąc nawet dłoń na tylnej części biodra, by się podeprzeć, i wyprężył grzbiet, przeciągając się. Następnie obrócił się, powoli, i zmierzył pewnego siebie elfa wywołującym wrażenie spojrzeniem.
– Czyżby? – spytał czarodziej, a jego wzrok podążył ku dłoni elfa, ku onyksowemu pierścieniowi, który sprzedał Le’lorinelowi i w którym umieścił żądane magiczne czary.
Le’lorinel nie miał większych kłopotów z podążaniem za jego wzrokiem, by odkryć przedmiot, który przykuł jego uwagę.
– I będziesz miał na to wystarczająco monet, jak sądzę – stwierdził czarodziej. – Ponieważ zmieniłem zdanie w kwestii stworzonego przeze mnie pierścienia i odkupię go.
Le’lorinel uśmiechnął się.
– Na całym świecie nie ma dość złota.
– Oddaj go – rzekł Mahskevic, wyciągając dłoń. – Zwrócę ci twoją zapłatę.
Le’lorinel odwrócił się i opuścił balkon, kierując się prosto do schodów i zbiegając po nich.
Rozwścieczony Mahskevic dogonił go już na zewnątrz wieży.
– To szaleństwo! – oznajmił, okrążając niższego od siebie elfa i blokując mu drogę. – Jesteś opętany zemstą, która wykracza poza wszelki rozsądek i poza wszelką moralność!
– Moralność? – Le’lorinel powtórzył niedowierzająco. – Ponieważ widzę, kim naprawdę jest ten drow? Ponieważ znam prawdę o Drizzcie Do’Urdenie i nie mogę znieść jego chwalebnej reputacji? Ty posiadasz wielką wiedzę o wielu rzeczach, a ja jestem lepszy dzięki tobie, bo przez te lata mnie uczyłeś, lecz nie wiesz nic o podjętej przeze mnie misji.
– Wiem, że prawdopodobnie zamierzasz dać się zabić. Le’lorinel wzruszył ramionami, nie sprzeciwiając się. – A jeśli ją porzucę, już jestem martwy. Mahskevic krzyknął i potrząsnął energicznie głową.
– Obłęd! – wrzasnął. – To po prostu obłęd. Nie pozwolę na to!
– Nie możesz tego powstrzymać – powiedział Le’lorinel, po czym zaczął obchodzić starca, lecz Mahskevic przesunął się szybko, znów blokując drogę.
– Nie lekceważ... – zaczął mówić czarodziej, lecz urwał nagle, gdy poczuł przy swym gardle czubek sztyletu.
Postąp zgodnie z własną radą – zagroził Le’lorinel. – Jakie czary przygotowałeś na dzisiaj? Bitewne? Wiem, że raczej nie, a nawet gdybyś posiadał kilka w aktualnym repertuarze, uważasz, że miałbyś jakąś szansę, by ich użyć? Pomyśl dobrze, czarodzieju. Kilka sekund to wiele czasu.
– Le’lorinelu – Mahskevic powiedział tak spokojnie, jak tylko był w stanie.
– Tylko z powodu naszej przyjaźni odłożę mą broń – elf rzekł cicho, a Mahskevic odetchnął swobodniej, gdy sztylet zniknął. – Miałem nadzieję, że pomożesz mi w podróży, lecz wiedziałem, że gdy ten czas będzie się zbliżał, twoje wysiłki, by mi pomóc zmniejszą się. Tak więc przebaczam ci, że mnie porzuciłeś, lecz ostrzegam, że nie będę tolerował interwencji ze strony kogokolwiek. Zbyt długo czekałem, zbyt długo przygotowywałem się, a teraz nadszedł mój dzień. Życz mi dobrze, choćby z powodu lat, jakie spędziliśmy razem.
Mahskevic zastanawiał się nad tym przez chwilę, po czym pokiwał ponuro głową.
– Owszem, życzę ci dobrze – powiedział. – Modlę się, abyś znalazł w swym sercu większą prawdę i lepszą drogę, niż tę zrodzoną ze ślepej nienawiści.
Le’lorinel jedynie odszedł.
– On jest pozbawiony rozsądku – kilka chwil później rozległ się za Mahskevikiem znajomy głos, gdy czarodziej obserwował pustą już drogę, na której zniknął Le’lorinel. Mahskevic odwrócił się i ujrzał stojącego blisko Tuneveka, wyglądającego na dość spokojnego.
– Również miałem nadzieję go odwieść – wyjaśnił Tunevec. – Uważałem, że we trzech moglibyśmy sobie tutaj nieźle zorganizować życie.
– Może więc we dwóch? – spytał Mahskevic, a Tunevec przytaknął, bowiem rozmawiał już z czarodziejem o czeladnictwie.
– Le’lorinel nie jest pierwszym elfem, który narzeka na tego Drizzta Do’Urdena – Tunevec wytłumaczył, gdy weszli do wieży. – Przy tych okazjach, gdy zbuntowany drow odwiedzał Alustriel w Silverymoon, sporo obywateli otwarcie składało zażalenia, głównie jasnoskóre elfy. Nie da się przecenić wrogości między elfami, jasnymi i ciemnymi.