– Twoja matczyna intuicja to żaden dowód, Emily...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
że jest tam taki, prawda? To wcale nie jest żaden z tych kościołów, nie są to nawet wspólne ruchy ludzi, to jest bardzo ważne, drodzy bracia, bardzo ważne...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
Han wiedział, że żaden inny hazardzista w całej galaktyce nie ma takiego doświadczenia w odczytywaniu wyrazu twarzy jak Lando Calrissian...
- Żaden - zgodził się Ray...
jadalnie, korytarze,  rozwija intuicję i kreatywność...
dow�d, �e coraz wi�cej ich wida�"...
wotnych interesów Białorusi31, ponawiając ją później kilkakrotnie...
Gdy w roku 1949 odwiedziłem Szuberta i w rozmowie poruszyliśmy ten temat, Szubert starał się tłumaczyć ich mówiąc, że âśprzecież oni też chcieli żyćâ...
Mimo to na ich widok czterej Neimoidianie nie tylko nie opuścili posterunku przed drzwiami apartamentu wicekróla, ale opuścili broń w geście ostrzeżenia...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Wspomniałeś o Sarze.
– O Sarze?
– Siostrze Jeremy’ego. Jako dawczyni szpiku. Nie może nią być.
– Powiedziałaś, że w przypadku rodzeństwa szanse na to są jak jeden do czterech.
– Tak, w przypadku pełnego rodzeństwa. Ale ich szpik całkiem się różni. Bo Sara jest tylko przyrodnią siostrą Jeremy’ego.
– Tak ci powiedziała lekarka?
– Tak.
Myronowi grunt na dobre uciekł spod nóg.
– A zatem... Greg wie?
Emily potrząsnęła głową.
– Lekarka odciągnęła mnie na bok. Na mocy wyroku sądowego jestem prawną opiekunką Jeremy’ego. Po rozwodzie Greg też może się opiekować dziećmi, ale one mieszkają ze mną. I to ja podejmuję decyzje o leczeniu.
– Tak więc Greg nadal myśli...
– Że Jeremy jest jego synem.
Myron rozpaczliwie płynął po głębi, nie widząc brzegu w zasięgu wzroku.
– Twierdzisz, że wiedziałaś o tym od początku.
– Tak.
– To dlaczego mi nie powiedziałaś?
– Chyba żartujesz. Wyszłam za Grega. Pokochałam go. Zaczęliśmy wspólne życie.
– Mimo to powinnaś mi powiedzieć.
– Kiedy, Myron? Kiedy?
– Zaraz po urodzeniu dziecka.
– Czy ty mnie słuchasz? Przecież powiedziałam ci, że nie miałam pewności.
– Powiedziałaś: matka wie, kto jest ojcem.
– Daj spokój, Myron. Kochałam Grega, a nie ciebie. Jesteś taki sentymentalny, że zażądałbyś, żebym się rozwiodła, wyszła za ciebie i żyła z tobą na przedmieściu jak w bajce, długo i szczęśliwie.
– I zamiast tego wybrałaś życie w kłamstwie?
– Wtedy uważałam, że to słuszna decyzja. Chociaż patrząc z dzisiejszej perspektywy – urwała i łyknęła kawy – w wielu sprawach postąpiłabym inaczej.
Bez powodzenia próbował przetrawić to, co usłyszał. Do kawiarni weszło kolejne stadko młodych mamuś z wózkami. Usiadły przy stoliku w kącie i zaczęły paplać o malutkich Brittany, Kyle’u i Morganie.
– Dawno rozstałaś się z Gregiem? – spytał nieco ostrzej, niż zamierzał. Tak mu się przynajmniej wydało.
– Przed czterema laty.
– Przestałaś go kochać? Cztery lata temu?
– Tak.
– Pewnie nawet wcześniej. Dawno, co?
– Tak – potwierdziła zmieszana.
– Więc mogłaś mi o tym powiedzieć. Wtedy. Przed czterema laty co najmniej. Dlaczego nie powiedziałaś?
– Skończ z tym przesłuchaniem.
– To ty rzuciłaś tę bombę. Jak mam zareagować?
– Jak mężczyzna.
– To znaczy?!
– Musisz mi pomóc. Musisz pomóc Jeremy’emu. Skupmy się na tym.
– Wpierw należy mi się kilka odpowiedzi.
Zawahała się, jakby chciała zaoponować, lecz po chwili, zrezygnowana, skinęła głową.
– Jeżeli pomoże ci to pozbyć się...
– Pozbyć się?! Jak kamienia w nerce?
– Jestem zbyt zmęczona, żeby się z tobą kłócić. Proszę bardzo. Pytaj.
– Dlaczego powiedziałaś mi o tym dopiero teraz?
Jej spojrzenie powędrowało ponad jego ramieniem.
– Raz byłam tego bliska – odparła.
– Kiedy?
– Pamiętasz, jak odwiedziłeś mnie w domu? Kiedy zniknął Greg?
Myron skinął głową. Właśnie myślał o tamtym dniu.
– Spojrzałeś na Jeremy’ego przez okno. Był na podwórku z siostrą.
– Pamiętam.
– Greg i ja walczyliśmy wtedy z sobą na noże o przyznanie opieki nad dziećmi.
– Oskarżyłaś go o znęcanie się nad nimi.
– Od razu zorientowałeś się, że to nieprawda. Zwykły kruczek prawny.
– Też mi kruczek. Następnym razem oskarż go o zbrodnie wojenne.
– A kim ty jesteś, żeby mnie osądzać?
– Mam chyba po temu wszelkie dane.
Przeszyła go wzrokiem.
– W walce o opiekę nad dziećmi nie obowiązuje konwencja genewska. Greg zachował się podle. Więc ja też. Chcesz wygrać, stosujesz wszystkie chwyty.
– Włącznie z ujawnieniem, że nie był ojcem Jeremy’ego?
– Nie.
– Dlaczego?
– Bo i tak przyznano mi opiekę nad dziećmi.
– To nie jest odpowiedź na pytanie. Znienawidziłaś go.
– Tak.
– I nadal go nienawidzisz?
– Tak – odparła bez wahania.
– Więc dlaczego mu nie powiedziałaś?
– Bo bardziej niż go nienawidzę, kocham Jeremy’ego. Mogłabym zranić Grega. Pewnie z przyjemnością. Ale nie mogłabym zrobić tego synowi, odebrać mu w taki sposób ojca.
– Myślałem, że dla wygranej gotowa jesteś zrobić wszystko.
– Owszem, Gregowi, ale nie Jeremy’emu.
Mimo iż była w tym logika, Myron podejrzewał, że Emily coś przed nim ukrywa.
– Trzymałaś to w tajemnicy przez trzynaście lat.
– Tak.
– Twoi rodzice ją znają?
– Nie.
– Nie powiedziałaś nikomu?
– Nigdy.
– To dlaczego mówisz to mnie?
Pokręciła głową.
– Kpisz czy o drogę pytasz? – spytała.
Położył dłonie na stoliku. Nie drżały. Pojął, że zadaje te pytania nie tylko z czystej ciekawości. Należały do mechanizmu obronnego, były duchowymi zasiekami z drutu kolczastego, fosą broniącą dostępu rewelacjom Emily. Wiedział, że jej wyznanie gruntownie odmieni jego życie. W jego podświadomości unosiły się słowa „mój syn”. W tej chwili jednak były tylko słowami. Domyślał się, że kiedyś dotrze do niego ich sens, lecz na razie zasieki i fosa na to nie pozwalały.
– Myślisz, że chciałam ci powiedzieć? Błagałam cię o pomoc, ale nie słuchałeś. Jestem zdesperowana.
– Zdesperowana na tyle, żeby kłamać?