Wstrzemięźliwość nie była więc cnotą powszechnie praktykowaną...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
W jakiej więc mierze obiektywny jest uzyskany przez nas opis świata, w szczególności - opis świata atomów? Fizyka klasyczna opierała się na przekonaniu (może...
Już dawniej kilka razy udało mi się wślizgnąć między Żydów pracujących we dnie poza gettem; kontrola nie była ścisła, chyba tylko wariat pchałby...
08 Przyno�cie wi�c owoc godny nawr�cenia,09 a nie wmawiajcie sobie: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam: Z tych kamieni B�g mo�e wywie�� syn�w Abrahamowi...
CEL PRACY Celem pracy była ocena poziomu wiedzy z zakresu udzie- lania pierwszej pomocy uczniów szkół ponadgimnazjalnych (liceum i technikum) oraz...
Każda służba jest wyborem pomiędzy zagarnianiem ku sobie, a darzeniem, dawaniem ze siebie, a więc uczy miłości wedle podobieństwa do miłości Boga, czyli...
Zdarzy�o si� wi�c, i� jednego razu zaszed� do �wi�tyni gagatek z tych rodu, dzi�ki kt�rym rzecz posz�a w mowie, �e warszawiak w pracy, a wilk u p�uga, to jednaka przys�uga...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
R�wnocze�nie kocha ono rodzica-rywala spostrzegaj�c go jako osob� wszechpot�n� i wszech-wiedz�c�, a wi�c r�wnie� o skrytych pragnieniach dziecka...
– I kto o to pyta, taki ostrożny urzędas, jak ty? Nikogo nie napotkaliśmy, więc z nikim nie walczyliśmy – odparł sztywno rycerz...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Nikt jej nie lubił, wbrew naukom Kościoła. Mimo reformy gregoriańskiej, nieliczni tylko, jak się zdaje, świeccy duchowni dotrzymywali ślubów czystości. Jeszcze w końcu XII wieku z podziwem cytuje się przykłady księży, którzy do śmierci wytrwali nie zadając się z kobietą. Ale nikt dotychczas nie zbadał jeszcze problemów tej powszechnej swobody obyczajów, jej przyczyn i konsekwencji, zakresu i granic. W czułości trubadurów, zmysłowości romansów rycerskich, sprośnościach goliardów, a z drugiej strony w gniewie kaznodziejów i pogróżkach teologów zbyt wiele jest komunałów, aby historyk mógł na ich podstawie stworzyć sobie dokładny obraz. Mamy już możność rozpoczęcia badań nad praktykami antykoncepcyjnymi i przerywaniem ciąży w XIV i XV wieku, lecz okres omawiany w naszej książce jest pod tym względem całkowicie nie znany. Podobnie też nikt nie przestudiował poważnie zjawiska homoseksualizmu, uznawanego przez prawo kanoniczne za grzech śmiertelny. Spotyka się w ówczesnej literaturze pewne aluzje na ten temat, lecz wydaje się, że homoseksualizm nie był szerzej rozpowszechniony. Byłoby jednak ciekawe dowiedzieć się, dlaczego. Czy z powodu struktur rodzinnych? Czy tak silnie działały zakazy religijne? W każdym razie, chociaż był to w oczach teologów najokropniejszy występek, nie da się zaprzeczyć, że nigdy nie zastosowano żadnych sankcji w stosunku do książąt znanych z homoseksualnych skłonności i praktyk, jak na przykład królowie Anglii Wilhelm Rudy, a prawdopodobnie także Ryszard Lwie Serce. Obojętność czy nietykalność uprzywilejowanych?
Rozdział dziesiąty
Marzenia
Mężczyźni XII wieku, zarówno duchowni, jak rycerze czy chłopi, rzadko czuli się ze swego trybu życia zadowoleni. Powszednia rzeczywistość była posępna, czcza, niewdzięczna i zwodnicza. Świat, który ich otaczał, nie spełniał oczekiwań. Wszyscy łaknęli jakiegoś innego świata, nowego królestwa, w którym człowiek nie podlegałby kaprysom przyrody ani przymusom wynikającym z pozycji społecznej; tęsknili do nowej ziemskiej Jeruzalem, gdzie pokój i bezpieczeństwo byłyby zapewnione na tysiąc lat, do jakiejś dalekiej, sielankowej krainy, gdzie słowa, istoty ludzkie i rzeczy odzyskałyby prawdziwe znaczenie, oczyściwszy się z fałszu, który do nich przylgnął na tym padole.
Każdy na swój sposób odczuwa tę potrzebę prawdy, chęć zapomnienia, tęsknotę do złotego wieku. Nie brak możliwości ucieczki od monotonii dnia powszedniego. Zarówno literatura tworzona przez autorów wykształconych, jak i legendy ludowe opowiadają o cudownych krajach, gdzie żyją dziwne zwierzęta i bajeczne istoty, gdzie każdy może zdobyć bogactwa i władzę, a jeśli zechce, stanie się bohaterem, cesarzem lub cudotwórcą. Zresztą czarodzieje i czarownicy istnieją nie tylko w literaturze; przeróżni szarlatani, kacerze i nawiedzeni przebiegają Europę Zachodnią, ofiarowując chłopom, mnichom i panom eliksiry, relikwie, idee i marzenia. Społeczeństwo w swej masie gotowe jest uwierzyć każdemu, kto je potrafi wzruszyć. Wszyscy, od szczytu aż po najniższy szczebel drabiny społecznej, szukają drogi ucieczki od zakłamanej rzeczywistości, aby szukać poza nią ukrytego sensu własnego życia.
Przenosiny i podróże
Pierwsze miejsce wśród marzeń zajmują podróże, zarazem najłatwiejsze do urzeczywistnienia w społeczeństwie, które jeszcze nie osiadło na dobre. Bardzo by się mylił, kto by sobie wyobrażał, że ludzie XII wieku byli przykuci do swoich działek ziemi, wiosek i zamków. Wszyscy ustawicznie przenoszą się z miejsca na miejsce. Największymi podróżnikami w Europie Zachodniej byli podówczas monarchowie. Panowanie każdego króla było długą, bardzo długą wędrówką po własnej domenie, włościach swoich wielkich feudałów, po sąsiednich królestwach, a niekiedy dalej jeszcze, poza granicami chrześcijaństwa. Pod tym względem najwymowniejszym przykładem może być Ryszard Lwie Serce: panowanie jego trwało 117 miesięcy (od 6 lipca 1189 do 6 kwietnia 1199 r.), z czego 6 spędził w Anglii, 7 na Sycylii, 1 na Cyprze, 3 na różnych morzach, 15 w Ziemi Świętej, 16 w więzieniach Austrii i Niemiec, a 69 we Francji - z tego 61 we własnych domenach lennych. Dwór angielski nie znajdował się więc w Londynie czy w Yorku, lecz tam, gdzie właśnie przebywał król, czy to w Bordeaux, w Lincoln, w Canterbury czy w Rouen. W literaturze królestwo arturiańskie nie stanowi wyjątku od tej wędrowniczej reguły. Artur i jego rycerze nieustannie podróżują po królestwie Logres, przenoszą się z Carlion do Winchesteru, z Carduel do Escalot, z Tintagel do Camalot.
Ale nie tylko królowie tak się błąkają od miasta do miasta, od zamku do zamku. Wielcy feudałowie towarzyszą suzerenowi albo go naśladują, a z kolei ich wasale przemierzają teren własnego lenna lub włości swojego pana. W obrębie tych włości chłopi też nie są raz na zawsze przykuci do przydzielonej im dzierżawy, mogą ją zmieniać, przenosić się na świeże karczowisko lub do nowej wioski, a niekiedy nawet do domeny innego pana. Ruchliwość ta nie wynikała z fantazji poszczególnych osób, lecz z wymagań działalności gospodarczej lub politycznej w systemie, w którym na wszystkich stopniach feudalnej hierarchii dobra ziemskie pozostawały własnością potężniejszego pana, nadawaną tylko podwładnym na określony czas.