Tuż obok błysnęło i na plaży niespodziewanie pojawił się mężczyzna ubrany w prostą, czarną bluzę i spodnie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
wybra� opcj� Information i nacisn�� ENTER, w rezultacie na ekranie pojawisi� zestaw informacji podobny do tego poni�ej:,j~%%I , Object ID: B6000006NetWare...
— Ale musisz przyznać, że naprawdę pochodzi z innej planety — dokończyła Trillian, pojawiając się w polu widzenia z drugiej strony mostka...
Zaistnienie filozofii jako dziedziny kultury narodowej, w kt�rej nacja wyra|a sw�j [wiatopogld, byBo mo|liwe, pojawiB si bowiem system okre[lonych poj i metod
- Aj, aj, jak to dobrze, żeś się tu pojawił, panie szlachetny - jęknął boleśnie, leżąc plackiem u stóp Hodży Nasreddina...
- Pierwsze objawy poprawy pojawiaj� si� po 10-14 dniach, peh poprawa wyst�puje dopiero po 4-6 tygodniach...
- A onirofilm?- Onirofilm w swej formie definitywnej pojawił się kilka lat później...
Ed siedział właśnie przy biurku w rogu swojego salonu sprzedaży żując pierwsze tego dnia cygaro, kiedy zobaczył dwóch mężczyzn w roboczych koszulach i...
Upakowanie materii żywej w osobne nośniki stało się cechą tak uderzającą i dominującą, że gdy na scenie pojawili się biologowie i zaczęli zadawać pytania na...
W kontek�cie rozwa�a� dotycz�cych bezpo�rednio�ci zamachu pojawia si� kwestia dopuszczalno�ci stosowania pewnych �rodk�w zabezpieczaj�cych, w postaci instalowania...
– Harvard Mansul – odparł mężczyzna głosem, w którym wciąż pobrzmiewało oszołomienie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Gardan i Kasumi natychmiast rozpoznali Puga i krzyknęli do niego ostrzegawczo. Mag powiódł spokojnym spojrzeniem po okolicy, oceniając sytuację. Jeden ze stworów dostrzegł nie uzbrojonego człowieka. Zawył z opętańczą radością i runął na niego z góry.
Pug stał spokojnie, nie zmieniając pozycji. Spadający z góry jak kamień stwór był już niecałe trzy metry nad nim, gdy nagle uderzył w niewidzialną barierę jak w kamienny mur. Zwinął się z bólu i opadł bezwładnie na ziemię, by w następnej sekundzie zniknąć w oślepiającym błysku światła.
Wysoko w powietrzu rozległy się paniczne wrzaski przerażenia. Pozostałe bestie zrozumiały, że oto pojawił się przeciwnik, pozostający całkowicie poza ich zasięgiem. Cała siódemka wykonała w powietrzu karkołomny zwrot i skierowała się błyskawicznie ku północy.
Pug zatoczył wzniesionymi rękami łuk w powietrzu i nagle na jego dłoniach zatańczył błękitny płomień. Cisnął nim za uciekającymi stworami, które machając szaleńczo skrzydłami, pomykały tuż nad powierzchnią wody. Kula błękitnego ognia pomknęła i zrównała się z nimi, ogarniając je momentalnie pulsującą świetliście energią. Rozległy się zduszone okrzyki bólu. Elementarne byty skręcały się w locie i drgając rozpaczliwie, spadały w dół. Ledwo dotknęły wody, buchały szmaragdowym płomieniem, by po chwili zniknąć pod falującą powierzchnią jeziora.
Gardan obserwował Puga, gdy ten zbliżał się do śmiertelnie zmęczonych walką żołnierzy. W wyrazie jego twarzy gościł jakiś obcy, nie znany do tej pory, surowy wyraz. W spojrzeniu zaś była władczość i świadomość siły. Pug odprężył się i jego twarz momentalnie się zmieniła. Pomimo swoich prawie dwudziestu sześciu lat życia wyglądał bardzo młodo, wręcz chłopięco. Na jego ustach pojawił się uśmiech.
– Panowie, witam w Stardock.
Ogień płonący w kominku napełniał pokój przytulnym, bursztynowym blaskiem i ciepłem. Gardan i Dominik odpoczywali, usadowieni wygodnie w ogromnych fotelach. Kasumi, zgodnie z tradycją Tsuranich, siedział na poduszkach na podłodze.
Kulgan opatrywał oparzenia kapitana, rozczulając się nad starym wiarusem jak matka nad przygłupim dzieciakiem. Obaj znali się od lat, jeszcze z Crydee, więc Kulgan mógł sobie pozwolić na ostry ton.
– Jak mogłeś być tak głupi, żeby łapać stwora za nogi. Przecież każdy idiota wie, że fizyczny kontakt z bytem uzależnionym od podstawowych elementów, kiedy powraca on do pierwotnej postaci, łączy się z wyzwoleniem energii, głównie ciepła i światła.
Gardan był już zmęczony ciągłym strofowaniem.
– No dobra, nie wiedziałem. I co z tego? Kasumi, ty wiedziałeś? Dominik?
Kasumi parsknął śmiechem.
– Hm, jeśli chodzi o ścisłość, to wiedziałem – powiedział cicho mnich.
– Ależ mnichu, nic mi nie pomagasz. Nic a nic – mruknął kapitan. – Kulgan, skończyłeś już? Zjadłbym coś. Od ponad godziny czuję te wspaniałe aromaty. Jeszcze chwila i dostanę szału.
Pug, który stał oparty o ścianę przy kominku, zaśmiał się.
– Kapitanie, nie minęło więcej niż dziesięć minut. Znajdowali się na pierwszym piętrze ogromnego, ciągle jeszcze nie wykończonego gmachu.
– Jakże się cieszę, że Król zezwolił, abym odwiedził twoją akademię, Pug – powiedział Kasumi. ·
– Ja również – dorzucił Dominik. – My w Sarth bardzo sobie cenimy kopie prac, którymi zechciałeś wzbogacić nasze zbiory, lecz nadal nie mamy pełnej jasności co do twoich planów. Chcielibyśmy wiedzieć coś więcej.
– Zawsze z radością goszczę każdego, kto przychodzi tu powodowany miłością do wiedzy, bracie Dominiku. Być może któregoś dnia upomnimy się o odwzajemnienie naszej skromnej gościny i odwiedzimy waszą słynną bibliotekę.
Słysząc te słowa, Kulgan odwrócił się do nich.
– Oj tak. Z przyjemnością osobiście zgłoszę to roszczenie, przyjacielu.
– Zawsze będziecie mile widziani.
– Uważaj na tego – wtrącił się Gardan, wskazując ruchem głowy na Kulgana. – Wystarczy, że na moment stracisz go z oczu w tych waszych podziemnych salach, a już nigdy go nie odnajdziesz. Jest tak napalony na książki jak niedźwiedź na miód.
Do pokoju weszła piękna kobieta o ciemnych włosach i równie ciemnych, wielkich oczach. Szło za nią dwóch służących. Nieśli wielkie tace z jedzeniem. Kobieta postawiła swoją tacę na końcu długiego stołu, naprzeciwko grupki mężczyzn.
– Proszę bardzo. Czas na kolację.
– Bracie Dominiku, to moja żona, Katala – przedstawił ją Pug.
Mnich skłonił się z szacunkiem.
– Pani...
– Ależ nie, proszę mówić Katala. – Uśmiechnęła się. – Staramy się tu unikać wszelkich formalności.
Mnich ponownie skłonił się i podszedł do wskazanego mu krzesła. Odwrócił się na dźwięk otwieranych drzwi i po raz pierwszy od chwili poznania mnicha kapitan ujrzał, jak jego opanowanie i spokój pryskają jak bańka mydlana. Do pokoju wbiegł William, a tuż za nim pojawiła się pokryta zielonymi łuskami sylwetka Fantusa.
– Na litość Ishap! Czy to smok ognisty? William podbiegł do ojca i objął go mocno, spoglądając na gości z pewną rezerwą.
– Oto Fantus, prawdziwy pan tych włości – przedstawił smoka Kulgan. – Pozostali są przez niego tolerowani. Trzeba przyznać, że najmniej męczy go towarzystwo Williama. – Wzrok smoka powędrował na chwilę ku twarzy Kulgana, jakby potwierdzając prawdziwość jego słów. Po chwili jego wielkie, czerwone oczy zwróciły się w kierunku stołu i zaczęły kontemplować to, co się na nim znajdowało.
– William, przywitaj się z Kasumim – powiedział Pug. Chłopczyk skłonił lekko głowę i uśmiechnął się. Powiedział coś w języku Tsuranich i Kasumi odpowiedział, wybuchając śmiechem.
Dominik spojrzał na nich z zainteresowaniem.