Szpada, ach, prawda...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
że jest tam taki, prawda? To wcale nie jest żaden z tych kościołów, nie są to nawet wspólne ruchy ludzi, to jest bardzo ważne, drodzy bracia, bardzo ważne...
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
Krótko mówiąc, dokonanie aktu agresji w sumie ponad 10 000 osób z różnych krajów twierdzenia tej hipotezy dostarczyły badania powoduje co prawda...
Nałgała mu coś o jednym jedynym weekendzie w łóżku z narzeczonym, który poszedł do wojska i zginął, co potem okazało się szczerą prawdą, gdyż...
W tym klarownym obrazie, jaki tworzy beztroski racjonalizm, jest co prawda pewien rys sprzeczność, na którą natrafili Ivan T...
Tak sobie opowiadano o tym zamachu, nie wiadomo jednak, czy by³ato prawda, czy tylko pog³oska rozpuszczona przez Maksymina...
Jest to przede wszystkim wyraz błagania… a jednak czai się w nim podejrzenie! Ach, do licha z tymi podejrzeniami! Gdybym chciał o nim rozpowiadać, zrobiłbym to już...
- Nie udało się z gubernatorem?- Ach, przeprowadzą nowe dochodzenie za trzy miesiące - lub za trzy lata...
ośnieżonych szczytach Parnasu, odziany jedynie w skórę jelonka; jego ciało poruszało sięnieświadomie, prawie bezwolnie, niczym kwiat w rękach...
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxc

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

.. Więc może to dlatego nie puszczono mnie do sofy Dostojnej? Chociaż każdy, komu przyszło na myśl osobiście złożyć życzenia i wychylić kielich pod jej chłodnym, ironicznym wzrokiem, szedł bez przeszkód!
Wróciłem pod swój filar, rozważając, czy nie odpiąć szpady. No bo cóż innego? Mogłem jeść i pić... Patrząc na niektórych, rozumiałem, że wolno też odwrotnie. Ale... cóż... nie po to przyszedłem. Incognito, prawda. Nieszczególny pomysł, daję słowo.
Gdy tak stałem, żując rąbek koronkowej chustki, jakaś kobieta rzuciła się na mnie. Uderzyłem głową o kolumnę, kapelusz wypadł mi z dłoni i zniknął pod falbanami wielkiej różowej sukni. Prawie usłyszałem (bo niemożliwe, bym usłyszał naprawdę spełniano właśnie toast), jak pęka nadepnięte pióro, a wspaniałej roboty agrafa trzeszczy pod naciskiem drobnej stopy. Kobieta chwyciła mnie za szyję i poczęła dusić z nienawiścią tak ogromną, że poznałem ją, zanim zdołałem spojrzeć w twarz.
— Luizo... — wychrypiałem sztywno; ukłon wszak nie wchodził w rachubę.
Rozpłakała się.
— O mój Boże — powiedziała — to naprawdę ty. Chwyciła mnie pod ramię i siłą wyciągnęła z sali. Kapelusz był stracony, to pewna.
* * *
Anna Luiza stanowiła największy mój skarb. Zawsze brała krok przed matką i pozostałymi siostrami. Przez minione trzy lata budziłem się i zasypiałem z myślą o niej. Była siostrą i kochanką; przyjacielem i pierwszym w życiu wrogiem; obowiązkiem i odpoczynkiem. Grzechem, karą i nagrodą. Była wszystkim.
W pałacowym ogrodzie dogorywali pijacy. Ale w cieniu pod murem stała altana, pachnąca chłodem omszałych, kamiennych ławek, obrośnięta bluszczem, z którego teraz, jesienią, pozostały tylko suche badyle.
— Nienawidzę cię — powtórzyła po raz dziesiąty. Roześmiała się... i znowu rozpłakała.
— Dlaczego... dlaczego wyjechałeś? Dlaczego mnie zostawiłeś? Trzymałem ją w ramionach, przyciskając aż nazbyt mocno.
Nie odpowiadałem — bo nic do powiedzenia nie było. Wiedziała, dlaczego musiałem wyjechać. Pytała, nie oczekując wcale odpowiedzi, nie wiedząc chyba nawet, że pyta... Co jakiś czas chwytała mnie kurczowo za rękę, jakby chcąc się upewnić o moim istnieniu, rozwiać podejrzenia, że śni.
— Kobieta? — wydyszała... i to było pierwsze prawdziwe pytanie. Początek rozmowy.
— Ależ pani, to... chyba niedyskretne? Palnęła mnie w ucho — dziw, że nie odpadło.
— Nie! — krzyknąłem. — Żadna! W stolicy nie ma kobiet, przysięgam!
Ująłem jej ręce.
— Do diabła... przez trzy lata... myślałem tylko o tobie. Marzyłem i tęskniłem... Zlituj się.
Powracające wzruszenie chwyciło mnie za gardło.
— Zlituj się... — powtórzyłem z wysiłkiem.
Całowałem ją zachłannie, próbując chyba nadrobić wszystkie te miesiące, podczas których mogłem co najwyżej myśleć o jej ustach. Była wspomnieniem, pragnieniem i snem... W zimnej ciemności altany rozburzyłem jej włosy, nareszcie prawdziwie czując dotyk, smak, zapach. Odepchnęła mnie nagle i rzuciła się w tył, uderzając plecami o ażurową ścianę. Dygotała tak, że słyszałem, jak szczękają jej zęby, — Trzy lata, aaau...
Z urywanym, gardłowym skowytem chwyciła, po obu stronach bioder, przeplecione pnączami deszczułki. Zatrzeszczały.
— Trzy lata... i ani chwili dłużej... Zrobiłem krok ku niej. Zamknęła oczy.
— Ani chwili... słyszysz? Ani chwili...
* * *
Chciała wiedzieć wszystko i od razu. Najważniejsze już mia-. ła: osobę. Teraz żądała tych trzech lat. Domagała się wszelkiej wiedzy, dotyczącej skradzionego okresu. Pragnęła jej przed innymi. Teraz, zaraz.
W głębi ducha spodziewałem się podobnej zachłanności. Powracając, myślałem o spotkaniu z każdym, najprędzej z Dostojną — ale nigdy z nią. Jeszcze w hucznej sali biesiadnej uciekałem od myśli o Luizie. Najpierw dlatego, że bałem się, iż odnajdę ją w jakiś sposób inną... A po wtóre, moja miłość do Anny Luizy była przecież zaledwie ogniskiem roznieconym w lodowej krainie ohydnego i przerażającego małżeństwa. O powrocie do owej krainy myśleć nie chciałem i nie mogłem.
Uciekałem.
— Czego chcesz? — pytałem z uśmiechem. — Moich przyjaciół stamtąd? Opowieści o rodzinie panującej, o samym królu? O modzie?
— O modzie — wymruczała.
Ktoś chodził po parku, pohukując. Nasłuchiwałem przez chwilę.
— To ciebie szukają.
— Och, nie...
Leżała na zimnej ławce, z głową na moich kolanach. Uniosła się niechętnie, poprawiając suknię i włosy.
— Czy wiesz, kto to? — zapytała retorycznie. — To szlachcic wielkiego rodu, którego mogłabym kupić za tę suknię... gdybyś obszedł się pan z nią delikatniej. Ale znakomity wojownik, ech! Nie uwierzysz, co wyprawiał w landach północnych, mając ledwie trochę muszkieterów i dragonów. Dostojna przydała mi go, żebym miała rozrywkę. I co powiesz? Ten mężczyzna jest nudny jak jego wojny, naprawdę...