Rozdział 7 Ażeby być sprawiedliwym, musze opowiedzieć także i o dobrych uczynkach Horemheba...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Najczęściej wolno ci tylko kopiować pliki z serwera, ale często możesz także kopiować własne pliki na serwer do specjalnie w tym celu utworzonego katalogu...
-od po�udnia: Morze Andama�skie, Morze Arabskie, Ocean Indyjski-Kontynent azjatycki graniczy tak�e z morzami wewn�trznymi (Morze Czerwone, Morze Czarne, Morze...
Ogniem i mieczem - Tom I Rozdzial VI- Mo�ci ksi�� - odpar� Bychowiec - �aska to wysoka waszej ksi��cej mo�ci, �e mog�c rozkaza�, na moj� wol� to zdajesz, kt�rej �aski nie...
– Kiedy tylko dotrzemy tam, gdzie mają w miarę rozwinięty przemysł – dodał po chwili – będziemy musieli sprawić sobie trochę odtylcowych...
Pomijaj�c bardziej szczeg�ow� analiz� procesu sekularyzacji, om�wiony zostanie sam pluralizm, a tak�e proces jego nasilania si�...
Protokół informacyjny strefy odpowiedzialny jest także za współpracę z protokołem RT MP w uaktualnianiu tablicy ZIT...
Żal, że dał się podkupić mojemu bratu i że w sposób typowy dla naszego rodzinnego konfliktu zaraz po złotych triumfach - Hary był pierwszy także ze sztafetą...
Być ojcem więc, to może także stawiać wymagania, podprowadzać pod zadania coraz trudniejsze, ale jednocześnie umożliwiać ich realizację przez stałą...
Przez jakiś czas obserwowałem ich i może dlatego, że byli nowi, patrzenie na nich sprawiało mi przyjemność; przy nich czułem się bezpieczny...
Wypracowali sobie także niemalże fobię braku zainteresowania dla wszelkiej tradycji, włączając w nią również wytwory największych umysłów...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Lud sławił wielce jego imię i miał go za dobrego władcę. Już za najwcześniejszych lat jego rządów lud zaliczał go do wielkich egipskich faraonów. Dusił on bogaczy i możnych i nie dopuszczał, żeby ktoś stawał się bogaty lub zbyt możny w Egipcie, ażeby nikt nie mógł współzawodniczyć z nim o władzę – a to podobało się ogromnie ludowi. Karał złych sędziów i oddawał biednemu jego prawo, zreorganizował pobór podatków i wypłacał ze skarbca faraona stałe wynagrodzenie poborcom podatkowym, tak że nie mieli już oni władzy wyciskania podatków z ludu, by się wzbogacić.
Ustawicznie, bez wytchnienia i wypoczynku, jeździł po całym kraju, od prowincji do prowincji i od wsi do wsi, żeby badać nadużycia. Drogę jego znaczyły obcięte uszy i krwawiące nosy nieuczciwych poborców podatkowych, a uderzenia kijów i echo skarg słychać było daleko wokół miejsc, gdzie odbywał swe sądy. Nawet najbiedniejsi mogli wytaczać sprawy bezpośrednio przed nim samym, a jego urzędnicy nie ważyli się wzbraniać im dostępu do niego on zaś wymierzał ludziom nieprzekupną sprawiedliwość. Wysyłał znowu statki do Puntu, żony i dzieci marynarzy płakały na pomostach w przystani i raniły sobie twarze kamieniami według dobrego obyczaju, a Egipt robił się bardzo bogaty, bo z dziesięciu statków trzy co roku powracały przywożąc wielkie skarby. Budował też nowe świątynie i oddawał bogom to, co im się należało, według rangi i praw, które mieli, nie sprzyjając szczególnie żadnemu z nich, z wyjątkiem Horusa, i nie darząc szczególnymi przywilejami żadnej świątyni, z wyjątkiem świątyni Hetnetsut, gdzie lud czcił jego własny posąg jak boga i składał mu woły w ofierze. Za wszystko to ludzie błogosławili jego imię i wielce go chwalili oraz opowiadali o nim liczne przedziwne legendy jeszcze za jego życia.
Również Kaptahowi powodziło się bardzo dobrze i stawał się on z roku na rok bogatszy, tak że w Egipcie nie było w końcu nikogo, kto mógłby mierzyć się z nim na bogactwo. Nie miał on bowiem żony ani dzieci, dlatego uczynił swoim spadkobiercą Horemheba, żeby móc spokojnie dożyć swoich dni i wciąż zbierać jeszcze większy majątek. Z tego powodu też Horemheb nie dusił go tak mocno jak innych egipskich bogaczy i nie pozwalał, żeby poborcy podatkowi zanadto mu dokuczali.
Kaptah zapraszał mnie często do swego domu, który leżał w dzielnicy możnych i którego ogrody rozciągały się szeroko dokoła, tak że Kaptah nie miał żadnego sąsiada, który by mu zakłócał spokój. Jadał na złotych półmiskach i w domu jego woda płynęła na sposób kreteński ze srebrnych kranów, wanny były ze srebra, w ustępie zaś siedzenie sporządzone było z hebanu, a ściany z kosztownych kamieni, ułożonych w ucieszne obrazki. Częstował mnie rzadkimi potrawami i winem spod piramid, kiedy zaś spożywał posiłki, zabawiali go grajkowie i śpiewacy, a najładniejsze i najzręczniejsze tancerki Teb wykonywały dla jego rozrywki najbardziej wymyślne tańce.
Wydawał też wielkie uczty, a egipscy bogacze i możni chętnie odwiedzali jego dom, choć urodził się jako niewolnik i w swoim zachowaniu przejawiał wiele z obyczajów niewolnika, smarkał na przykład w palce i czkał głośno przy jedzeniu. Ale był szczodrym gospodarzem i rozdawał swoim gościom cenne dary, a jego rady w sprawach handlowych były chytre, tak że wszyscy mieli pożytek z jego przyjaźni. Jego gadki i opowiadania były prześmieszne, a żeby bawić gości, przebierał się często w odzież niewolnika i opowiadał im najrozmaitsze kłamstwa na sposób niewolników. Zbyt był bowiem bogaty, żeby się jeszcze bać z powodu swojej przeszłości, pysznił się więc przed możnymi Egiptu, że niegdyś był niewolnikiem. I mówił do mnie:
– Panie mój, Sinuhe! Tak dziwny jest porządek świata, że gdy człowiek jest dostatecznie bogaty, nie może już stać się biednym, lecz stale robi się bogatszy, nawet jeśli nie dba o to, żeby się bogacić. Ale moje bogactwo wyszło od ciebie, Sinuhe, i dlatego uznaję cię zawsze za mego pana i niczego ci nie zabraknie przez całe życie. Lepiej dla ciebie, że sam nie jesteś bogaty, bo nie umiałbyś używać swego bogactwa dobrze, siałoby ono tylko niepokój i wyrządzało mnóstwo szkody. Dlatego lepiej stało się, że roztrwoniłeś swoje bogactwo za złych dni fałszywego faraona, bo ja będę pilnie czuwać nad twoimi korzyściami i doglądać, żeby ci nie brakowało niczego, czego mógłbyś rozsądnie zapragnąć.
Popierał też artystów, a oni rzeźbili go w kamieniu, czyniąc go wytwornym i szlachetnym. Robili jego członki smukłymi, dłonie i stopy małymi, a kości policzkowe wysokimi, na rzeźbach widział na oba oczy i siedział na skrzyżowanych nogach, pogrążony w myślach, ze zwojem do pisania na kolanach i rylcem w dłoni, choć nigdy nawet nie próbował nauczyć się czytać i pisać, jego pisarze czytali, pisali i obliczali dla niego wielkie sumy. Te posągi wielce bawiły Kaptaha. A kapłani Amona, którym po powrocie z Syrii zaczął dawać niezmierzone dary, żeby żyć w zgodzie z bogami, kazali ustawić jeden jego posąg w wielkiej świątyni, koszty zaś tego zapłacił on sam.
Kazał też zbudować sobie wielki grobowiec w mieście umarłych, a artyści wymalowali tam na ścianach liczne obrazy z jego codziennego życia i sceny jego rozrywek, a przedstawili go na tych obrazach jako człowieka widzącego i wykwintnego, bez brzucha. Chciał bowiem oszukać bogów i przybyć do Kraju na Zachodzie takim, jakim chciałby być, a nie takim, jakim był, choć za dni swego życia raczej wolał być takim, jakim był, gdyż sprawiało mu to mniej kłopotu niż wykwintność. W tym samym celu kazał sobie też przygotować do grobu Księgę Śmierci, najbardziej wyszukaną i zawiłą, jaką kiedykolwiek widziałem. Obejmowała ona dwanaście zwojów z obrazkami, napisami i zaklęciami, w celu zjednania duchów podziemia i wyposażenia wagi Ozyrysa w fałszywe odważniki, a także w celu przekupienia sprawiedliwych pawianów. Wszystko to kazał przygotować z ostrożności, bo ostrożność była jego zdaniem cnotą, choć poza tym nie myślał chętnie o śmierci i czcił naszego skarabeusza bardziej niż jakiegokolwiek innego boga.