Roddy Sands natychmiast wypełnił polecenie dowódcy...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
nikat, musisz byæ zalogowany do serwera, a wiêc musisz podaæ w wierszu poleceñ nazwê serwera, szczegó³y dotycz¹ce swojego konta, docelowego u¿ytkownika...
Trzy dni wcześniej Besenval wydał zresztą polecenie, aby carych budowa rozpoczęła się z rozkazu przełożonego kupców ły proch — 215 baryłek —...
Flash MX 2004 BibliaPublish Settings, możesz wygenerować podgląd eksportowanego filmu (poleceniaz podmenu Publish Preview) i opublikować projekt w...
proszę o zwięzłe streszczenie ostatnich wydarzeń obecnego tu kapita- na Tonkaia, który z mojego polecenia kierował dotąd śledztwem...
Rozpiął pas i rząd guzików, usiadł wygodnie i wydał krótkie polecenie:- Do domu, Piotrze...
- Dobra, synu! Teraz odchyl się do tyłu! - Chciał wykonać polecenie, ale uniemożliwiała mu to wyobraźnia...
wkleiliśmy skopiowany styl na wszystkie podręczne, a z niego wybieramy polecenie Paste jednocześnie...
Z mieczem Gawaina natarł na Gwydiona, który natychmiast upadł w poprzek łoża, wyjąc i strasznie krwawiąc z wielkiej rany na plecach; po chwili, gdy do przodu...
Wszystko to odbywało się w obrębie rodziny: jednych krewniaków strącano i na to miejsce wchodzili natychmiast drudzy, czekający na swoją kolej i obiecujący...
Pierwszy typ grupy jest przeznaczony dla ludzi pragnących dokonać w sobie pewnej natychmiastowej zmiany...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Wszystkie używane w akcji telefony pochodziły od tego samego producenta i zostały identycznie zaprogramowane. Sean wcisnął więc odpowiedni klawisz i usłyszał ten sam sygnał. Na razie bardziej był zdziwiony niż zły, zdążył się już jednak przestraszyć. Zaplanował wszystko, ale nie to. Operacja uda się tylko wówczas, gdy będzie w stanie koordynować działania wszystkich trzech grup. Oczywiście, wszyscy wiedzieli, co mają robić... ale nie kiedy zacząć. Czekali na jego rozkaz.
— Cholera jasna — zaklął. Zadzwonił do operatora sieci. Nic z tego. — Te pieprzone telefony przestały działać — powiedział bezradnie.
* * *
— Nie kontaktował się z nami już od jakiegoś czasu — zauważył Bellow.
— I nie podał nam numeru telefonu.
— Można spróbować któryś z tych — zauważył Tawney, który miał już listę numerów telefonów szpitalnych. Bellow wybrał numer centrali izby przyjęć i wydzwonił go z komórki, najpierw wystukując, oczywiście, 777. Czekał dobre pół minuty, ale ktoś wreszcie podniósł słuchawkę.
— Tak? — powiedział głos z irlandzkim akcentem. Nie był to głos ich poprzedniego rozmówcy.
— Czy mogę rozmawiać z panem Caseyem? — spytał psychiatra, przełączając rozmowę na głośnik.
— W tej chwili go tu nie ma.
— A nie mógłby pan go poprosić? Mam mu coś do przekazania.
— Proszę czekać.
Bellow wyłączył mikrofon przenośnego telefonu.
— Inny głos — oznajmił. — Inny facet. Gdzie jest Casey?
— Pewnie na terenie szpitala — odparł Stanley, ale zdawał sobie sprawę, że jego odpowiedź jest niewystarczająca. Czekali i czekali, lecz nikt nie odzywał się przez dobre kilka minut.
* * *
Noonan musiał wyjaśniać, kim jest i co robi aż na dwóch policyjnych punktach kontrolnych, ale wreszcie, jakimś cudem, udało mu się dotrzeć do szpitala. Zadzwonił do Covingtona i powiedział, że za pięć minut będzie na miejscu. Od dowódcy Pierwszego Zespołu dowiedział się, że sytuacja na razie pozostaje bez zmian.
Clark i Chavez wysiedli z samochodu pięćdziesiąt metrów od zielonych wojskowych ciężarówek, które przywiozły na miejsce Pierwszy Zespół. Drugi Zespół był już w drodze, jadąc również brytyjską wojskową ciężarówką w asyście policji, której zadaniem było pomóc jej przedrzeć się przez blokujące drogę samochody. Chavez zabrał ze sobą kolekcję zdjęć znanych irlandzkich terrorystów, którą zgarnął po drodze z biurka w dziale wywiadu. W tej chwili miał jednak inny, ważniejszy problem: drżały mu ręce i nie mógł sobie z tym poradzić. Ze strachu? Z gniewu? Nie wiedział. Musiał zaprząc do roboty wszystkie wyostrzone przez ćwiczenia instynkty, by raczej myśleć o operacji, niż zamartwiać się losem teściowej i żony oraz nie narodzonego jeszcze syna. Udawało mu się to, ale tylko dlatego, że patrzył na zdjęcia, a nie na otaczający go świat, bowiem miał oto w dłoniach podobizny ludzi, których pragnął zabić. W chwilach takich jak ta prawdziwy mężczyzna mógł zrobić tylko jedno: zamknąć się w sobie i udawać, że w pełni nad sobą panuje. Ding Chavez właśnie się przekonał, że łatwo być odważnym, gdy niebezpieczeństwo grozi tobie, ale w przypadku bliskich i kochanych, to już coś zupełne innego, odwaga nie ma nic do rzeczy... i można tylko czekać. Jest się widzem i nikim więcej, widzem obserwującym coś w rodzaju turnieju, w którym gra idzie o życie najbliższych. Przecież mógł tylko patrzyć i wierzyć w profesjonalizm zespołu Petera Covingtona. Tak, owszem, zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że Peter i jego chłopcy są równie dobrzy jak on i jego chłopcy, i że jeśli zakładników można uratować, to z całą pewnością ich uratują, ale o ileż lepiej byłoby być w akcji, dowodzić, mieć kontrolę nad tym, co się dzieje. Jeszcze dziś, powtarzał sobie Ding, wezmę żonę w ramiona... albo na zawsze stracę ją i dziecko. Ściskał w dłoniach komputerowe wydruki zdjęć, mnąc ich brzegi, pocieszał go zaś wyłącznie ciężar wiszącego przy pasku pistoletu. Dobrze jest mieć broń, przemknęło mu przez głowę, choć przecież wiedział, że w tej chwili na nic mu się nie przyda i prawdopodobnie tak pozostanie do samego końca.
* * *
— Jak mam się do pana zwracać? — spytał Bellow. Ktoś wreszcie poniósł słuchawkę.
— Proszę mi mówić Timothy.
— Doskonale — zgodził się natychmiast lekarz. — Ja mam na imię Paul.
— Jesteś Amerykaninem?
— Owszem. Amerykankami są także twoje zakładniczki, doktor Chavez i siostra Clark.
— I co z tego?
— Tylko to, że zawsze uważałem, iż nienawidzicie Brytyjczyków, a nie nas, Amerykanów. Wiesz, że twoje zakładniczki to matka i córka, prawda? — Bellow zdawał sobie sprawę, że terrorysta wie, więc mógł powiedzieć to tak, jakby przekazywał ważną informację.
— Wiem.
— A wiesz, że są katoliczkami, jak ty?
— Nie.
— No więc są — powtórzył psychiatra z lekkim naciskiem. — Zapytaj, jeśli chcesz. Panieńskie nazwisko pani Clark to O’Toole. Jest Amerykanką pochodzenia irlandzkiego. Dlaczego uważasz ją za wroga, Timothy?
— Ona... to znaczy jej mąż...
— Jej mąż jest także irlandzkim katolikiem i, o ile wiem, nigdy nie działał przeciwko wam lub waszej organizacji. Właśnie dlatego nie mogę pojąć, dlaczego narażacie życie tych kobiet.
— Mąż tej starszej jest szefem tej cholernej Tęczy, a ona zabija ludzi dla brytyjskiego rządu!
— Nie, Timothy, to nie tak. Tęcza jest oddziałem pozostającym pod dowództwem NATO. Kiedy poprzednim razem przeprowadziliśmy akcję, ocaliliśmy życie trzydziestu dzieciakom. Też tam byłem. Ludzie, którzy przetrzymywali dzieciaki, zabili dziewczynkę. Holenderkę. Miała na imię Anna i umierała na raka. Umierała na raka, Timothy, ale ci ludzie nie mieli zamiaru czekać, aż umrze. Jeden z nich zabił ją strzałem w plecy. Może nawet widziałeś to w telewizji? Religijny człowiek nie zrobiłby czegoś takiego, prawda? Katolik nie zabiłby małej, umierającej na raka dziewczynki. Doktor Chavez jest w ciąży. Nie wątpię, że to zauważyłeś. Jeśli coś jej zrobicie, co stanie się z dzieckiem? Jeśli ją zabijecie, zabijecie nie tylko ją, lecz także nie narodzone jeszcze dziecko. Wiem, co sądzi o tym kościół katolicki i ty, oczywiście, też. I wiesz, jakiego zdania na ten temat jest rząd Republiki Irlandii. Timothy, bardzo cię proszę, rozważ, co osiągniecie spełniając wasze groźby. To prawdziwi ludzie, nie cyfry w równaniu. Dziecko w łonie doktor Chavez też jest prawdziwym człowiekiem. A teraz chciałbym coś przekazać panu Caseyowi. Znalazłeś go?