Polgara zaczęła soczyście przeklinać pod nosem...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Nie miał czasu myśleć teraz o więźniu, bo gdy kilku ludzi zabrało się do rozbierania martwych kompanów, kłócąc się przy tym o łupy, reszta zaczęła...
- Wy, Ukraińcy, zawsze sobie dziwne miejsca na obronę ojczyzny wybieracie!Stopniowo gdy wino zaczęło działać ich rozmowa wkraczała na coraz bardziej...
– Czy wezwać Chłopców Twardzieli?– Nie, niech robią to, co zaczęli...
Upakowanie materii żywej w osobne nośniki stało się cechą tak uderzającą i dominującą, że gdy na scenie pojawili się biologowie i zaczęli zadawać pytania na...
a oficjalnym Ko�cio�em, reprezentuj�cym Papiestwo, zacz�y zarysowywa� si� rozbie�no�ci, kt�re zczasem przekszta�ci�y si� nawet w otwart� wrogo��...
Małgorzata odwiesiła słuchawkę i jednocześnie w sąsiednim pokoju rozległo się drewniane kuśtykanie i coś zaczęło dobijać się do drzwi...
Zalecał referendarz jak największe umiarkowanie i cierpliwość, a gdy ochmistrzyni uskar- żać się zaczęła na niedostatek, zaręczył, że prymas111,...
Ponieważ niósł jej kosz, nie pozostawało jej nic innego, jak czekać, więc przystanęła i zaczęła go obserwować...
Milicję po tym drugim doświadczeniu zaczęłam kochać rzetelnie, porządnie i trwale...
Pani Bogusi na dole, mimo atencji wielbiciela, zaczęło coś przeszkadzać...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Pędź do Rhodara — poleciła garbusowi. — Powiedz mu, że flota Anhega
musi natychmiast ruszyć, zanim Angarakowie zdołają wznieść katapulty i zniszczyć okręty w miejscu ich zakotwiczenia.
Kaleki człowiek skinął głową, lekko pochylił się układając ramiona na kształt skrzydeł, zanim jeszcze zaczął migotać i przemieniać się.
— Olbanie! — zawołała Polgara do młodego Rivanina. — Odszukaj sir Man-
dorallena i lorda Hettara. Natychmiast przyślij ich do mnie! Śpiesz się!
Olban rzucił jej zdumione spojrzenie, po czym pobiegł po swojego konia.
Zsuwając się po trawiastej skarpie na małą plażę, nadszedł kowal Durnik. Miał
zatroskany wyraz twarzy.
— Pani Pol, ty i panienki musicie natychmiast odjechać — powiedział. —
Zostanie tu stoczona walka, a środek bitwy nie jest odpowiednim miejscem dla żadnej z was.
— Nigdzie się nie wybieram, Durniku — odparła ze śladem irytacji w gło-
sie. — Ja to wszystko zaczęłam i zamierzam doprowadzić to do końca.
Ariana, gdy tylko zrozumiała, co się dzieje, wróciła do namiotu. Teraz ponownie wyszła niosąc grubą brezentową torbę w której trzymała swoje medykamenty.
— Lady Polgaro, azaliż pozwolisz mi odejść? — zapytała z jakimś spoko-
jem wskazującym na znajomość sytuacji. — W boju mężowie odnoszą rany, a ja
muszę pójść przygotować punkt opatrunkowy. To miejsce jest zbyt odległym i cia-snym, by przyjmować rannych.
Polgara obrzuciła ją bystrym spojrzeniem.
— Dobrze — zgodziła się. — Uważaj tylko, by nie znaleźć się zbyt blisko
miejsca walki.
Taiba włożyła płaszcz.
— Pójdę z tobą — powiedziała do Ariany. — Niewiele o tym wiem, ale po
drodze możesz mnie nauczyć.
— Durnik, idź i pomóż im zorganizować się — poleciła kowalowi Polgara. —
Potem wróć tutaj.
Durnik posępnie skinął głową i pomógł obu kobietom wspiąć się na stromą
skarpę.
Z Hettarem u boku przycwałował Mandorallen na swoim rumaku.
— Wiesz, co się stało? — zapytała Polgara.
Mandorallen potaknął ruchem głowy.
— Czy istnieje jakakolwiek możliwość odwrotu, zanim nadejdą oddziały wro-
ga?
183
— Nie, lady Polgaro — odparł wielki rycerz. — Są zbyt blisko. Ponadto celem naszym zawsze było umożliwienie flocie Chereku przepłynięcia okrętów do Morza Wschodniego. Musimy zapewnić im czas, aby odpłynęły poza zasięg katapult Angaraków.
— Nie chciałam tego — ze złością powiedziała Polgara, i ponownie zaczęła
mamrotać przekleństwa.
W towarzystwie generała Varany nadjechał odziany w szary płaszcz Rivański
Strażnik, Brand, i na szczycie skarpy przyłączył się do Mandorallena i Hettara.
Wszyscy czterej zsiedli z koni i zsunęli się ze skarpy na nadbrzeżny piasek.
— Rozpoczęliśmy ewakuowanie miasta — swym basowym głosem powie-
dział potężny Rivanin — a większość flotylli podnosi kotwice. Zatrzymujemy
jedynie statki niezbędne do utworzenia mostów na południowym korycie rzeki.
— Czy istnieje jakakolwiek możliwość zebrania całej armii na jednym
z dwóch brzegów rzeki? — zapytała go Polgara.
Przecząco pokręcił głową.
— Nie ma na to czasu, Polgaro.
— Będziemy rozdzieleni przez rzekę — zauważyła — a żaden z oddziałów nie
będzie wystarczająco silny, by stawić czoło nacierającym na niego Angarakom.
— Taktyczna konieczność, droga lady Polgaro — powiedział generał Vara-
na. — Musimy utrzymać oba brzegi, dopóki nie odpłynie flotylla.
— Sądzę, że Rhodar źle ocenił zamiary Angaraków — powiedział Brand. —
Był tak pewien, że obydwaj, Taur Urgas i ’Zakath, pragną uniknąć strat w ludziach, iż nie wziął tej możliwości pod uwagę.
Generał Varana, trzymając muskularne ręce splecione za plecami, kuśtykał
w tę i z powrotem wzdłuż małej plaży, a jego twarz zmarszczyła się w zadumie.
— Przypuszczam, że zaczynam rozumieć rolę murgoskiej kolumny rozbitej
przez nas na wyżynach.
— Wasza miłość? — zapytał zaintrygowany Mandorallen.
— To była próba naszego zaangażowania — wyjaśnił Varana. — Angarako-
wie potrzebowali dowiedzieć się, kiedy wykonamy główny ruch. Jedną z podsta-wowych reguł wojny jest unikanie wplątywania się w poważniejsze starcia, jeśli to, co się robi, jest jedynie myleniem przeciwnika. Kolumna była przynętą. Na nieszczęście, połknęliśmy haczyk.
— Uważasz, że nie powinniśmy atakować kolumny? — zapytał go Hettar.
Varana zrobił ponurą minę.
— Najwyraźniej nie. To zdradziło nasze zamiary, dało im do zrozumienia,
że ta ekspedycja nie jest myleniem przeciwnika. Nie doceniłem Taura Urgasa.
Poświecił tysiąc ludzi jedynie po to, by dowiedzieć się, co zamierzamy.
— Co teraz? — zapytał Hettar.
184
— Przygotujemy się do bitwy — powiedział Varana. — Chciałbym, abyśmy mieli dogodniejszy po temu teren, ale jak przypuszczam, będziemy musieli zadowolić się tym, co mamy.
Hettar wyjrzał na drugą stronę rzeki, a jego sokola twarz zapałała żądzą.
— Zastanawiam się, czy mam czas, aby przenieść to na południowy brzeg —
zadumał się.
— Ta czy tamta strona rzeki — powiedział wyglądający na zaintrygowanego
Brand. — Cóż za różnica?
— Murgowie są po tamtej stronie — odparł Hettar. — Naprawdę nie mam nic
przeciwko Malloreanom.
— Lordzie Hettarze, to nie jest prywatna wojna — zwrócił mu uwagę Varana.
— Tak to już ze mną jest — ponuro powiedział Hettar.