nęła za wąskim pasmem światła...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Szli w zupełnej ciszy, w milczeniu pokonywali zalaną martwym światłem drogę, a kiedy po forsownym marszu doszli do Hali Pisanej, zatrzymali się bez...
Odwr�ci� si� ty�em do �wiat�a reflektora i os�aniaj�c oczy przed blaskiem bij�cym mu spod n�g, spr�bowa� zajrze� w kryszta�ow� g��bin� jak przez l�d, kt�ry skuwa jezioro...
Aby uniknąć tego śmiesznego, rzecz jasna, wniosku, w 1900 roku niemiecki uczony Max Pianek sformułował tezę, że światło, promienie Roentgena i inne fale...
Kosmonauci informowali:- Zdumiewa twardy sen mieszkańców miasta, nie reagują zupełnie na światła lamp, przy pomocy których odnajdujemy drogę w labiryncie...
Uduchowienie, głęboka moralność, mądrość i wewnętrzne światło, a przede wszystkim miłość do świata i ludzi stanowią wzór i natchnienie dla tych,...
najmocniejszymi �wiat�ami, wy�apywa� bezb��dnie wszystkie te znaki, kt�re muludzie wskazywali, i przystawa� jak gdyby na pami��, ani bli�ej, ani dalej...
Ksi�ycowe �wiat�o przenika�o przez par� unosz�c� si� nad jej k�piel� i dotykaj�c powierzchni wody, zamienia�o j� w pomarszczone zwierciad�o...
Teoria względności jest związana z uniwersalną wielkością stałą występującą w przyrodzie - z prędkością światła...
Górne piętra były zupełnie ciemne, ale w oknach na parterze paliło się żółte, przyćmione światło...
wzrok, by dojrzeć coś więcej przez gęsty śnieg, lecz światło zamrugało i zgasło...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Chris wgramolił się wyżej. Promień światła widać było coraz wyraźniej. Spocony,
wyczołgał się ze sztolni i położył w lejowatym zagłębieniu ogrzewanym przez słońce.
Podniósł wzrok na Saula, który przykucnął ponad nim i, zasłonięty kępami bylicy, czuj-
nie obserwował dolinę. — Przecież nie widziałem innych samolotów.
— Wokół siebie — powiedział Saul. — Jasne, że nie widziałeś. Ale ponad tobą? Samo-
lot obserwacyjny trzynaście kilometrów w górze? Zespól pościgowy trzyma się z tyłu,
poza zasięgiem wzroku. Dopóki nie odbierze instrukcji.
Chris podczołgał się do niego i skulił za bylicą. — Zwodziłeś mnie — wybuchnął.
— Mogłeś spotkać się ze mną w dowolnym miejscu.
86
— Masz rację. Ale tutaj mogę cię przekonać, zachowując przy okazji szczególne środ-
ki ostrożności. Muszę ci to udowodnić.
— Co udowodnić?
— Sądzę, że wiesz.
Chris usłyszał odległe brzęczenie silnika, potem jeszcze jedno i jeszcze. Były coraz
głośniejsze, wzmacniane przez echo odbijające się od wyniosłych skał. Poprzez odległą
przełęcz dostrzegł zbliżające się cztery błyszczące punkciki. Helikoptery. Hueye. Błyska-
wicznie ożyły wspomnienia z Wietnamu. — Jezu! — wymamrotał.
Poniżej, z komina szałasu wznosiła się wirująca smuga dymu. Po drugiej stronie do-
liny z rykiem zbliżały się uformowane w szyk bojowy hueye. Prowadzący helikopter od-
palił rakietę. Ciągnąc za sobą warkocz dymu pomknęła w dół i wybuchła na polance
przed chatą. Rozległ się ogłuszający huk; w powietrzu zawirowały grudki ziemi. Pozo-
stałe śmigłowce podleciały bliżej i też wystrzeliły swój ładunek.
Mimo ryku odpalanych rakiet Chris usłyszał trzaski karabinów maszynowych kali-
ber pięćdziesiąt. Szałas rozleciał się w kawałki. Całą dolinę wypełnił grzmot eksplozji.
Helikoptery zbliżyły się jeszcze bardziej, by ostrzelać krater w miejscu, gdzie przedtem
stała chata. Chrisowi dudniło w uszach, mimo że znajdował się wysoko na zboczu.
— Dwa razy im się nie udało. Tym razem chcą być pewni. — Saul zacisnął zęby.
Helikoptery odwróciły się od płonących zgliszcz i muskając płozami czubki drzew,
odleciały nad łąkę przy jeziorze, zawisnąwszy siedem metrów nad ziemią. Wirujące ło-
paty lśniły w słońcu. Z każdego śmigłowca wyleciała lina i rozwinęła się nad ziemią.
W otwartym luku pojawił się mężczyzna w mundurze polowym, z pistoletem maszy-
nowym przewieszonym przez plecy. Chwycił za linę i opuścił się na ziemię. W jego śla-
dy poszli inni niczym pająki opuszczające się z wiszących ważek. Na dole zdjęli z pleców
pistolety maszynowe i rozbiegli się w półkole, plecami do jeziora. — Dokładnie jak na
ćwiczeniach — zauważył Chris.
— Nie są pewni, czy byliśmy w szałasie. Muszą zakładać, że wciąż jesteśmy groźni.
Ilu ich jest?
— Szesnastu.
— Zgadza się. — Saul wyciągnął rękę. Chris dostrzegł, jak w jednym z helikopterów
członek grupy pościgowej opuszcza na uprzęży psa. Owczarek niemiecki. Z sąsiedniego
śmigłowca opuszczano drugiego. Dwaj ludzie na ziemi przestali celować z broni
i odwrócili się, by zdjąć z owczarków uprząż. Uwolnione od ładunku helikoptery wyco-
fały się na przeciwległy brzeg doliny.
Każda z elitarnych formacji używała psów innej rasy. Foki Marynarki Wojennej wy-
korzystywały sznaucery, Rangersi upodobali sobie dobermany.
— Owczarki niemieckie. Siły Specjalne. — Chrisowi zaschło w gardle.
Psy w towarzystwie przewodników pobiegły w stronę drzew. Pozostali ludzie wyce-
87
lowali w tym kierunku automaty, gotowi do udzielenia wsparcia ogniowego. Czterech
żołnierzy rzuciło się biegiem w las, w ślad za nimi kolejna piątka i jeszcze pięciu.
Chris obserwował drzewa, czekając na pojawienie się ludzi.
— Jesteśmy bez szans. Mam przy sobie tylko tego półautomatycznego mauzera, a ty
springfielda. Nawet gdybyśmy byli odpowiednio uzbrojeni…
— Nie będziemy musieli walczyć.
— Ale psy wytropią nasze ślady prowadzące do tunelu. — Chris odwrócił się w stronę
wgłębienia z tyłu i spojrzał na niszę, przez którą wyszli ze sztolni. — Zorientują się, któ-
rędy uciekliśmy. Każą helikopterom ostrzelać zbocze. A potem wejdą tutaj i dokończą
robotę.
— Wierz mi, jesteśmy bezpieczni.
Chris otworzył usta, by zaprotestować, lecz zamarł, bo Saul gestem wskazał na drze-
wa. Spomiędzy nich wyłonił się człowiek, najwyraźniej wystawiając się na cel, tak by po-
zostali widzieli, skąd padną strzały. Kiedy przynęta podeszła do dymiących zgliszcz, po-
jawił się drugi mężczyzna, a potem trzeci. — Czują się bezpieczni. Psy musiały pójść za
naszym zapachem bezpośrednio do szałasu. — Saul zauważył, że przywódca wyciąga
dłoń w stronę skalnej ściany za strzaskanymi kłodami drewna. — Znalazł tunel.
— Musimy się stąd wynosić.
— Jeszcze nie.
— Na miłość boską…
Do pierwszego dołączyło jeszcze pięciu. Zachowując ostrożność, zbliżali się do zbo-
cza. Ze szczytu urwiska Chris nie mógł ich teraz widzieć. Helikoptery brzęczały, wi-
sząc w powietrzu, w bezpiecznej odległości po drugiej stronie doliny. Saul odczołgał się
i zatrzymał w lejowatym zagłębieniu gładkiej skały prowadzącym do niszy. Nasłuchi-
wał, uważając, by nikt go nie dostrzegł. Zdziwiony Chris znieruchomiał.
Nagle Saul uśmiechnął się drapieżnie i wskazał w stronę niszy, z której dobiegały ja-
kieś odgłosy. Chris nie miał pojęcia, dlaczego Saul wygląda na zadowolonego. Zrozu-
miał, kiedy ten wyjął z kieszeni radionadajnik i wcisnął guzik.
Chris w napięciu czekał na wybuch. Zadrżała ziemia. Z tunelu wyrwał się grzmiący
huk. Chris odwrócił się i popatrzył na ruinę chaty poniżej urwiska. Kawałki skały wy-
pełniły powietrze ponad polaną, w którym uniósł się wirujący kłąb dymu.
— Sześciu załatwionych, pozostało jeszcze dziesięciu — powiedział Saul.
— Założyłeś w tunelu ładunki wybuchowe.
— Eliot zawsze przypominał, żeby upewnić się, czy droga ewakuacyjna jest bezpiecz-
na. Teraz ja użyłem przeciwko niemu jego własnych zasad. Czy przekonałem cię, że chce
mnie zabić?
Chris pokiwał słabo głową, wpatrując się w drzewa poniżej. Pozostali mężczyźni bie-
gli wśród sosen w stronę tunelu, z którego dobiegały dudniące odgłosy spadających
88