miejskich; on, Francuz, wesoły hulaka – flamandzkich piwoszów; i to w dodatku publicznie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
public static void main(String[] args) { analyze("I am happy about this"); analyze("I am not happy about this"); analyze("I am not! I am happy");...
Schemat A2Zale�no�ci wyst�puj�ce mi�dzy rozwojem public relations w Niemczech i w Stanach ZjednoczonychPraktyka PR w Niemczech przed 1945 rokuPraktyka PR...
Artyku� 105 � 1 EgzAdmU wymienia sposoby sprzeda�y rzeczy zaj�tej w toku egzekucji z ruchomo�ci:1) sprzeda� w drodze licytacji publicznej,2) sprzeda� po cenie...
Już samo podanie w polskiej telewizji publicznej informacji o wyrażeniu przez kogoś krytycznej opinii o wspomnianym festiwalu (firmowanym wszak przez TVP) było...
Ten bohaterski duch męstwa i wytrzymałości, który zatarł publiczne i prywatne nieporozumienia w całej flocie, jest wielkim legatem lorda Nelsona, potrój nie...
W końcu wybuchnął jak francuska bomba wodorowa, dwadzieścia pięć kilometrów nad Sidi Ben Hassid, oślepiając wszystkich, którzy na niego patrzyli...
Cortegiane lub z francuska courtisane swym źródłosłowem odnoszą się do dworu, bo w ów czas dwór staje się miejscem zdobywania i sprawowania władzy...
informatyka-jezyk-c-dla-mikrokontrolerow-avr-od-podstaw-do-zaawansowanych-aplikacji-tomasz-francuz-ebook volatile, Patrz...
Wasilij huknął Francuza w głowę, nad lewym uchem, jego własnym pistoletem...
Opaque copy (directly or through your agents or retailers) of that edition to the public...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Zaprawdę tak nużących a fałszywych grymasów nigdy jeszcze chyba nie zdarzyło mu się stroić
dla królewskiej przyjemności.
Kardynał obrócił się więc ku drzwiom, i to najuprzejmiej w świecie (tak bardzo potrafił się o
to starać), gdy odźwierny oznajmił donośnie: „Panowie posłowie jaśnie oświeconego księcia
Austrii”. Nie trzeba chyba mówić, że oczy całej sali również zwróciły się w tamtą stronę.
I oto – z powagą, jakże odbijającą od niesforności duchownego orszaku Karola de Bourbon –
zaczęło wchodzić parami czterdziestu ośmiu posłów Maksymiliana Austriackiego. Wielebny w
Bogu ojciec Jan, opat Św. Alberta, Kanclerz Złotego Runa, i Jakub de Goy, pan na Dauby, wielki
bajliw Gandawy, kroczyli na przedzie. Wśród zebranych zaległa głęboka cisza, przerywana
22
niekiedy jeszcze stłumionym śmiechem. Przysłuchiwano się tym dziwacznym nazwiskom i tym
wszystkim mieszczańskim tytułom, które wchodzące persony wymieniały z powagą
odźwiernemu, odźwierny zaś rzucał je w tłum, mieszając i przekręcając niemiłosiernie. Był tam
więc mistrz Loys Roelof, ławnik miasta Louvain, i imć Klays d’Etuelde, ławnik Brukseli; imć
Paweł de Baeust, pan na Voirmizelle, przedstawiciel Flandrii, mistrz Jan Coleghens, burmistrz
miasta Antwerpii, mistrz Jerzy de la Moere, pierwszy ławnik sądu miasta Gandawy, i mistrz
Gheldolf van der Hage, przedstawiciel właścicieli ziemskich tegoż miasta, i wielmożny
Bierbecque, i Jan Pinnock, i Jan Dymaerzelle itd., itd., itd. – bajliwi, ławnicy, burmistrze;
burmistrze, ławnicy, bajliwi; a wszyscy sztywni, nadęci, wykrochmaleni, odświętnie wystrojeni
w aksamity i adamaszki, w czarnych aksamitnych kapturach z chwastami z nitek cypryjskiego
złota; poczciwe głowy flamandzkie w gruncie rzeczy, oblicza godne i surowe, z gatunku tych
silnych i poważnych twarzy, które się odcinają na ciemnym tle Nocnego rontu Rembrandta.
Ludzie ci mieli wypisane na czołach, że Maksymilian Austriacki słusznie uczynił „zdając się
całkowicie – jak głosił jego manifest – na ich rozsądek, męstwo, doświadczenie, uczciwość i
roztropność”.
Jeden z nich tylko wyróżniał się spośród towarzyszy. Twarz miał subtelną, inteligentną, chytrą
– istny pyszczek małpy czy też dyplomaty. A choć zwał się on tylko Wilhelmem Rymem i był
radcą i dostojnikiem miasta Gandawy – kardynał podszedł doń i powitał go głębokim ukłonem.
Niewielu wówczas ludzi wiedziało, kim był Wilhelm Rym. Niecodzienny ten geniusz w epoce
rewolucji zajaśniałby świetnie na powierzchni wydarzeń, ale w wieku piętnastym musiał się
ograniczyć jedynie do tajemnych, podziemnych intryg, do „życia w podkopach”, jak powiada
książę de Saint-Simon. Zresztą Wilhelma Ryma cenił też sobie wielce pierwszy ;,mistrz
podkopów” w Europie. Ludwik XI dopuścił go do poufałości w swych knowaniach. Rym często
przykładał swej ręki do tajnych spraw króla. Lecz nie wiedziała o tym ciżba patrząca w
zachwycie, jak wiele grzeczności świadczy kardynał temu mizernemu flamandzkiemu bajliwowi.
IV
MISTRZ JAKUB KOPENOL
Kiedy dostojnik miasta Gandawy i jego eminencja kardynał składali sobie nawzajem niskie
ukłony i wymieniali po cichu kilka słów, jakiś człowiek, wysoki, o szerokim obliczu i potężnych
barach, stanął u wejścia zamierzając przepchnąć się tuż za Wilhelmem Rymem, jak brytan obok
lisa. Jego filcowy kapelusz i skórzana kurta tworzyły plamę na tle otaczających go aksamitów i
jedwabi. Odźwierny sądząc, że to jakiś zabłąkany koniuszy, zastąpił mu drogę.
– Hola, przyjacielu, tutaj nie wolno!
Mężczyzna w skórzanej kurcie odepchnął go ramieniem.
– A ten hultaj czego chce ode mnie? – zapytał głosem tak gromkim, że uwaga całej sali
zwróciła się ku tej niezwykłej rozmowie. – Nie widzisz, że jestem jednym z posłów?
– Wasze imię, panie? – zapytał odźwierny.
– Jakub Kopenol.
– Urzędy wasze i tytuły?
– Pończosznik, spod wywieszki „Trzy Łańcuszki” w Gandawie. Odźwierny aż się cofnął.
Oznajmiać ławników i burmistrzów – od biedy ujdzie jeszcze; ale pończosznika – tego już było
23
mu za wiele! Kardynał kręcił się jak na szpilkach. Cały zgromadzony lud patrzył i słuchał. Od
dwóch dni już jego eminencja ze wszystkich sił starał się okrzesać nieco te flamandzkie
niedźwiedzie, żeby je można było pokazywać publiczności – i oto masz, taki wybryk!
Tymczasem Wilhelm Rym ze swym przebiegłym uśmiechem na ustach zbliżył się do
odźwiernego.
– Oznajmijcie mistrza Jakuba Kopenola, pisarza ławników miasta Gandawy – szepnął doń
bardzo cicho.
– Odźwierny! – powtórzył głośno kardynał – oznajmijcie mistrza Jakuba Kopenola, pisarza
ławników miasta Gandawy.
Był to błąd. Wilhelm Rym bez jego pomocy wybrnąłby z trudnej sytuacji; ale Kopenol
usłyszał słowa kardynała.
– Nie, na Krzyż Pański! – zawołał swoim grzmiącym głosem – Jakub Kopenol, pończosznik!
Hej, odźwierny, czy mnie słyszysz? Ani więcej, ani mniej. Na Krzyż Pański! Pończosznik – to
piękne rzemiosło. Sam jaśnie oświecony arcyksiążę nieraz musiał szukać swojej rękawiczki w
portkach, które w moim warsztacie uszyto.
Wybuchły śmiechy i oklaski. Paryżanie w lot pojmują każdy żart i oklaskują go sowicie.
Dodajmy jeszcze, że Kopenol był z ludu i że otaczająca go publiczność również z ludu była.
Toteż porozumienie pomiędzy nim a tłumem nastąpiło natychmiast, błyskawicznie i żeby tak
rzec, na równej stopie. Dumny wybryk flamandzkiego pończosznika upokarzając dworskich
dygnitarzy poruszył we wszystkich tych plebejskich duszach jakieś niejasne i nie skrystalizowane
jeszcze w piętnastym wieku poczucie godności. Ten pończosznik był im równy, a oto samemu
kardynałowi stawił czoło. Słodka to była myśl dla biedoty przywykłej do szacunku i
posłuszeństwa sług pachołków bajliwa, opata Świętej Genowefy, który nosił tren płaszcza
kardynała.
Kopenol skłonił się dumnie jego eminencji, a kardynał oddał ukłon wszechmocnemu
mieszczaninowi, którego się sam Ludwik XI obawiał. Po czym, ścigani uśmiechem Wilhelma
Ryma, „człeka mądrego, a złośliwego”, jak powiada Filip de Comines, uśmiechem wyrażającym
wyższość i drwinę, rozstali się i zajęli swoje miejsca – kardynał strapiony i zmieszany, Kopenol