Melissą Franks...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
- Obejrzyjcie sobie tę budę - powiedział Witterer do Soefta...
9
108M), f piasku myśmy gzebali ronkmi (4,0,18 M), na muru (5,1,27 M), dwa pudełki (5,2), psowi (5,4,3 M; 6,6,24 M), na drutu (5,5,10 M), na obrasku soi tszy dziefczynki i...
Mężczyzna przybyły po tym, który was przed chwilą oczarował, życzył sobie, by przedstawiona mu kobieta miała niestrawność...
W pierwszej chwili rozmyślała sennie, że może w końcu rozkwitają baśniowe fajerwerki miłości, żeby rozświetlić jej życie – ale to zbyt...
W4
Wreszcie wczesnym popołudniem któregoś dnia Smuga oznajmił, że wraca jego przyjaciel i mogą mu złożyć wizytę w siedzibie towarzystwa, gdzie pracuje...
bezpiecznym schematem podziału sekretu...
4851 * 1 1 PAV 19 25 29...
przed laty wieloma przywiózł mu w prezencie pewien bardzo wielki kupiec wprost z Gdań- ska, tliły się kawałki tego czarnego tytoniu, który nosi na paczce...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Mówi Wade.
– Kristie ma kłopoty – oznajmił Tucker. – Gdzie
jesteś?
Scott natychmiast popędził schodami na górę.
– Jestem na dole budynku, biegnę do jej miesz-
kania. Co się dzieje?! Przed chwilą ją zostawiłem
z sąsiadką...
– Ktoś próbuje zabić Kristie. Posiłki w drodze.
Działaj, bo każda sekunda...
Scott już nie słuchał, tylko gnał po schodach jak
szalony. Wreszcie dobiegł na czwarte piętro i gdy tylko znalazł się na korytarzu, usłyszał krzyki Kristie. Niestety, drzwi były zamknięte na klucz. Gdy je kopnął, w środku rozległ się jeszcze jeden piskliwy, mrożący
86
Sharon Sala krew w żyłach wrzask. Scott wyciągnął pistolet,
kilkoma kulami roztrzaskał zamek i jak tornado wpadł
do środka.
Kristie leżała na podłodze, a uzbrojony w nóż
McMartin pochylał się nad nią. Obiema rękami roz-
paczliwie przytrzymywała jego nadgarstek. Straciła już wszelką nadzieję na pomoc. Właśnie przygotowy-wała się na śmierć, kiedy nagle McMartin uniósł się w powietrze, a potem pofrunął ku ścianie, wyrżnął
w nią i osunął się na podłogę.
A na koniec ujrzała Scotta, który sięgnął po kaj-
danki, złapał bandytę za koszulę, uniósł go, spojrzał
mu prosto w oczy i wycedził:
– Witaj, McMartin.
– We własnej osobie. – Uśmiechnął się wzgard-
liwie. – Miałem ją. Powinieneś o tym wiedzieć. Miałem ją pierwszy.
– O czym on mówi? – szepnęła Kristie z obrzydze-
niem. Już otrząsnęła się z pierwszego szoku i wszystko kojarzyła. – Dla niego mieć kobietę, to ją torturować, a potem zabić. Rozgryzłam go, Scott. Jest impotentem i dlatego zwariował.
– Zamknij ryja, ty suko! – wrzasnął McMartin
i natychmiast poczuł na brodzie pięść Scotta.
– To ty się zamknij – warknął. – Mówisz o mojej
dziewczynie. A ty jesteś nikim, pieprzonym natrętem, popapranym zboczeńcem, któremu daje się po mor-dzie, zamyka w pudle i zaraz się o nim zapomina. Nikt do ciebie nie należy ani ty nie należysz do nikogo.
Ludzki śmieć i tyle.
W potrzasku
87 McMartin skurczył się w sobie. Czyżby wreszcie
zrozumiał całą nędzę swej egzystencji? To byłoby
jednak zbyt proste. Na jego twarzy znów pojawiła się ohydna buta.
– Ciesz się ze swojej laluni... ale jeśli ucieknę
z więzienia... – Uśmiechnął się obrzydliwie.
– Posłuchaj, gnojku. – Scott miał już szczerze dosyć tej rozmowy. – Mało kto ucieka z więzienia, ale
prawda, zdarza się. I jeśli ci się to jakimś cudem uda, wiesz, kogo od razu powiadomią? Mnie. A przede mną się nie ukryjesz. I wtedy zabiję cię. Więc bezpieczniej ci będzie w więzieniu. – Znów wyrżnął go w twarz.
– Żebyś przypadkiem nie zapomniał. A teraz słuchaj uważnie. Masz prawo nie odpowiadać na pytania,
a wszystko, co powiesz może być użyte przeciwko
tobie. Masz prawo do adwokata.... – Scott wyrecyto-wał wszystkie prawa i zakończył tradycyjną formułką:
– Andrew McMartinie, czy zrozumiałeś, co do ciebie powiedziałem?
– Tak, pieprzony glino – warknął.
– Cieszę się. – Scott znów walnął go pięścią.
Musiał, bo inaczej zastrzeliłby tego śmiecia.
Skuty i nieprzytomny McMartin leżał na podłodze.
Sprawa była zakończona. Wezmą go do aresztu, poja-
wi się adwokat i prokurator. Scott będzie jeszcze
musiał zeznawać przed sądem, ale to już zupełnie inna bajka. Liczyło się tylko to, że Kristie była bezpieczna.
Siedziała na podłodze, ubranie miała poplamione
krwią, była jednak przytomna i trzymała się dzielnie.
– To nie moja krew – powiedziała szybko, gdy
ujrzała przerażony wzrok Scotta. – Cholera, niedobrze
88
Sharon Sala mi. Ale plama, dziewczyna z Teksasu będzie rzygać ze strachu.
– Nikomu nie powiem. A karetka już w drodze.
– Scott uśmiechnął się. Skoro Kristie żartuje, nie jest z nią tak źle.
Pośpiesznie zaprowadził ją do łazienki. Kiedy opadła na kolana koło sedesu, w drugim pokoju rozległ się hałas.
– Przybyły posiłki. Rychło w czas – mruknął zgryź-
liwie Scott. – Muszę do nich wyjść...
– I dobrze, Scotty. Damy rzygają w samotności.
Znów się uśmiechnął. Po tym wszystkim, co ją
spotkało, potrafiła jeszcze żartować. Delikatna, wręcz krucha, a jaka silna i dzielna.
– To na razie, damo.
Poszedł do salonu, w którym właśnie zjawił się jego partner w towarzystwie czterech mundurowych policjantów.
– A więc już po wszystkim – powiedział Tucker,
rozglądając się po zbryzganym krwią pokoju i za-
trzymując wzrok na McMartinie. – Co z Kristie?
– W porządku, ale na wszelki wypadek powinien
obejrzeć ją lekarz. Jest cała we krwi, ale nie zauważy-
łem żadnej rany. Rozpłatała tego sukinsyna, dlatego jest tu jak w rzeźni.
Do mieszkania wpadło dwóch sanitariuszy, którzy
natychmiast przystąpili do oględzin nieprzytomnego McMartina.
– Nieciekawie wygląda – mruknął Tucker. – Ta
rana...
– Dostał tylko po wierzchu, a szkoda – powiedział
Scott.
W potrzasku
89 – Nos pewnie złamany, szczęka chyba też...
– Rzuciłem nim o ścianę.
– Za słabo, partnerze, bo przeżył.
Gdy przybyli następni sanitariusze, Scott zabrał ich do łazienki.